When a star fall

.

.

Είναι πολύ όμορφο και δύσκολο


να μπορέσεις να βρεις κάποιον

που να μπορείς να μιλάς

Αλλά είναι ανεκτίμητο και σπάνιο

Να βρεις κάποιον που να είσαι μαζί του

χωρίς να χρειάζεται να μιλάς

Μνήμες.Και τα κενά ανάμεσα τους...

Μνήμη.


Έχω κενό μνήμης μιας περίπου ώρας.






Θυμάμαι.


Ένα ποτήρι με τρία παγάκια σε σχήμα καρδιάς.Μια μελωδία ξεχειλισμένη καραμελωμένα χαμόγελα.Ένα ζεστό χέρι τυλιγμένο στην μέση μου.Μια σοκολάτα με γεύση φράουλα.Έναν ενδοιασμό να χρωματίζει την γλώσσα μου.Μια επιθυμία να πλανιέται στις άκρες των δαχτύλων μου.






Ξεχνάω.


Την μυρωδιά σου.Το πως αισθάνεται το κορμί μου καθώς το αγγίζεις.Πως είναι να κάνεις έρωτα και μετά να χαμογελάς.Το φιλί.Την αγκαλιά.Το πάθος.Την τρυφερότητα.Την σιγουριά.Το αληθινό νόημα της λέξης 'μαζί'.






Θυμάμαι.


Κουλουριασμένος απο πίσω μου.Και εγώ κοιμάμαι.Και νιώθω ασφαλής.Με μια απόχη μαζεύεις όλα τα άσχημα όνειρα μου.Φρουρός της νύχτας μου.Τα κλειδώνεις σε ένα κουτί και πετάς το κλειδί μακριά.Γυρίζω προς το μέρος σου και ανοίγω τα μάτια.Φυσάς απαλά ανάμεσα τους αγάπη και μου γαργαλάς την μύτη.Σου χαμογελάω.






Ξεχνάω.


Μόνη στο λευκό.Τσαλαβουτάω την αξιοπρέπεια μου σε λακούβες λάσπης.Ξεπερνάω τον εαυτό μου.Και ανακαλύπτω τα όρια μου.Το στήθος μου είναι ζεστό.Τα χέρια μου παγωμένα.Προσπαθώ να σε πλησιάσω.Αλλά ποτέ δεν φτάνω εγκαίρως.Και ο δρόμος είναι μακρύς.Και εγώ γλιστράω.






Θυμάμαι.


Πως είναι να γελάς χωρίς λόγο.Τον τρόπο να δημιουργείς όνειρα απο την αρχή.Το πόσο γλυκιά μπορεί να είναι μια συνομωσία.Το κόκκινο καπέλο μου.Την γεύση μιας απογορευμένης μακαρονάδας.Την μυρωδιά του αθώου και του απλού.Την παιδικότητα μου.






Ξεχνάω.


Το ανέμελο χοροπηδητό στα πλακάκια.Τις σκάλες που με ανέβαζαν στον ήλιο.Τα παιχνίδια στο σπίτι.Το 'έτσι!' στο 'γιατί?'.Το να χορεύω στην βροχή.Το να εμπιστεύομαι αυτό που βλέπω.Να εμπιστεύομαι αυτό που ακούω.Να εμπιστεύομαι ανθρώπους.Να εμπιστεύομαι εμένα.





Μνήμη.


Έχω ένα κενό μνήμης περίπου μιας ώρας.


Ξυπνάω στο κρεβάτι μου.Ντυμένη ακόμα με τα ρούχα της χθεσινής νύχτας.Κάποια λείπουν.Το κεφάλι μου βαρύ.Οι ώμοι μου πονάνε.Προσπαθώ να θυμηθώ...ξεχνάω.Προσπαθώ να θυμηθώ...
κενό.
.
.
.

Υπάρχουν ώρες

.

υπάρχουν ώρες

που

...

σύννεφα σκοτεινιάζουν τον μικρό μου κόσμο

νερά πλημμυρίζουν το πρόσωπό μου

αέρας στροβιλίζει το κορμί μου

φωτιά καίει τα σωθικά μου

αυτές τις ώρες

σε χρειάζομαι περισσότερο

μην περπατάς πλάι μου

σηκωσέ με στα χέρια σου

και προχώρα εσύ για μένα

Σεπτέμβρης

.
.

Ο καιρός συννέφιασε και οι άνθρωποι κλείστηκαν λίγο ακόμη στον εαυτό τους.

.

Τα βράδυα κλείνω τα παράθυρα για να κοιμηθώ.Τραβάω το σεντόνι μέχρι την άκρη της μύτης μου και ξεσκεπάζω τα πόδια μου να τα αισθάνομαι ελεύθερα.Φυσάω το άγχος κάτω απο το κρεβάτι και φέρνω στο μυαλό μου ηλιόλουστες χαμογελαστές εικόνες μέχρι να αποκοιμηθώ.

.

Το πρωινό μου δεν ξεκινάει πια με καφέ γεμάτο σιρόπι καραμέλας και βόλτες στην Αθήνα.Λίγο νερό στο πρόσωπο,ένα στιγμιαίο κοίταγμα στον καθρέπτη και η συνεχόμενη προσπάθεια του να γίνομαι όσο μπορώ καλύτερη.

.
Όμορφο είναι να βάζεις στόχους και να τους βλέπεις σιγά-σιγά να πραγματοποιούνται.Νιώθεις οτι η ζωή δεν περνάει απλά απο μπροστά σου και χάνεται.Αλλά την κρατάς στα χέρια σου.Και μπορείς να της δώσεις σχήμα και μορφή.Ανάλογα με το τι εσύ θέλεις.
.

Έχω περάσει πολύ καιρό αφήνοντας μόνο τις μέρες να κυλάνε.Παίζοντας πότε με τις ώρες,πότε με τις στιγμές,πότε με τις ψευδαισθήσεις.Ζώντας τυλιγμένη σε ένα όνειρο.Παρατηρώντας στα κρυφά τους γύρω μου.Τα μάτια τους,τα χείλη τους,τις φοβίες τους,τις ανασφάλειες τους,τους μορφασμούς του προσώπου τους,τους χτύπους της καρδιάς τους,τον τρόπο που αγαπάνε,μισούνε,κάνουν έρωτα.
.

.
Οι άνθρωποι κάνουν έρωτα με διαφορετικό τρόπο και για διαφορετικό λόγο κάθε φορά.Κάνουν έρωτα απο πάθος , απο πόθο , απο απογοήτευση , για εκδίκηση , γιατί είναι ερωτευμένοι , για να ερωτευθούν , για να νιώσουν τρυφερότητα , γιατί είναι χαρούμενοι , γιατί είναι λυπημένοι , για αυτοκαταστροφή , απο μίσος , απο συνήθεια , απο συμβιβασμό, απο επιθυμία , απο αναγκή , γιατί πονάνε , γιατί αγαπάνε , απο αντίδραση , απο αδράνεια , για να μην μείνουν μόνοι , για να μην σκέφτονται , για να νιώθουν σημαντικοί , για να ξεχνάνε , για να θυμούνται . Πως είναι ζωντανοί ίσως.
.

.

.
Τα απογεύματα φοράω τα καλά μου και ταξιδεύω.Ταξιδεύω σε όλα εκείνα τα μέρη της γης που δεν έχω πάει.Σε όλες τις αγκαλιές που είναι μακριά μου.Σε όλες τις εποχές που δεν έχω υπάρξει.Σε όλες τις στιγμές που έχασα.Σε όλα τα όνειρα που δεν έχω ζήσει ακόμα.
.
Και χαμογελάω.

Αθήνα 19.56

.
.

Αγγίζω τα μελανιασμένα σημεία των καρπών μου.Κλείνω τα μάτια και τα βλέπω δεμένα στο κρεβάτι.Να προσπαθούν να λυθούν και να μείνουν δεμένα μαζί.Και ο φόβος γίνεται πάθος.Και το πάθος ηδονή.Και η ηδονή φόβος.

Παρατηρώ τα δεσμά στον λαιμό των ανθρώπων.Πως σέρνονται κάτω απο τις επιθυμίες,τα πάθη,τις ανασφάλειες.Πόσο πολύ θέλουν να κρατήσουν κάποιον κοντά τους.Και πόσο εύκολα τον διώχνουν.

Ακούω τα πληγωμένα μέρη της καρδιάς μου.Να γυρεύουν το φάρμακο που θα επουλώσει τα τράυματά τους.Και αν κάποιο χέρι ανοίξει και τους το προσφέρει.Μαζεύουν τις σταγόνες αίματος που έχουν γύρω τους και απομακρύνονται.Είναι τόσο τρομακτική η ίαση με την προοπτική μιας νέας πληγής.

Φωτογραφίζω τα βλέμματα των παιδιών.Και ζηλεύω.Κάπου στην διαδρομή έχασα την καθαρότητα της ψυχής μου.Το χαμόγελο μου.Και τον τρόπο να δείχνω οτι το μόνο που χρειάζομαι, είναι αγάπη .

Μπλε ώρα

.
.
.

Καιρό έχω να γράψω.Υπάρχουν φορές που οι λέξεις στερεύουν και όλες εκείνες οι εικόνες,

που γεμίζεις μέρα με την μέρα, μένουν κλειδωμένες στα τειχώματα του μυαλού σου.Και στα μάτια σου κάποιες φορές.

Ήρεμα κυλάνε οι ώρες τον τελευταίο καιρό.Χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις. Τις αφήνω να χύνονται μέσα απο τα δάχτυλα μου και μένω να τις κοιτάζω.Να ενώνονται μια προς μια.Και να σχηματίζουν μικρές λίμνες γύρω απο τα πόδια μου.

Δοκίμασα να κάνω ποδήλατο χθες.Μετά απο πολλά χρόνια.Απο ισορροπία τα πήγα καλά.Μα...ή το ποδήλατο ήταν πολύ μεγάλο για μένα ή εγώ ήμουν πολύ μικρή για αυτό.Μετά απο μερικά λεπτά,καταλήξαμε αγκαλιά στην άκρη του δρόμου.Κοιτάζω τις μελανίες και τα γδαρσίματα στα πόδια και στα χέρια μου και χαμογελάω.

Μπλε είναι η ώρα τώρα.Και εγώ κάθομαι στο μπαλκόνι και κοιτάζω το φεγγάρι.Νωρίς βγήκε σήμερα.Ίσως να αισθάνθηκε μοναξιά και βγήκε να έχει συντροφιά τον ήλιο.Ίσως απλά βαρέθηκε να περιμένει να έρθει η σειρά του.

Μου αρέσει αυτή η ώρα.Σχεδόν καθημερινά, την ίδια ώρα, ξαπλώνω στην αιώρα μου, και κοιτάζω το απέναντι κτίριο.Καθώς ο ήλιος δύει,του χαρίζει όλα του τα χρώματα.Και αυτό αλλάζει μορφές και διαθέσεις.Και μαζί με αυτό,και εγώ.Μέχρι να σκοτεινιάσει τελείως.

Τότε αυτό βυθίζεται και εγώ σηκώνομαι και ανάβω τα κεράκια.Πάνω απο την αιώρα,δεξιά και αριστερά της.Τα παρατηρώ καθώς φωτίζουν και καθώς τρεμοπαίζουν αν κάποιο αεράκι περάσει απο πάνω τους.Άνοιξε και το φως του πέμπτου,όπως κάθε βράδυ,την ίδια ώρα.Πάντα μου τραβάει την προσοχή.Το φως αλλάζει χρώματα και κάνει κύκλους,πότε δυναμόνοντας,πότε χαμηλόνοντας.Απο το ταβάνι φαίνεται να κρέμονται ξύλινα παιχνίδια που γυρίζουν γύρω-γύρω.Και μερικές φορές, οταν κλείνω τα μάτια, νομίζω οτι έρχεται μουσική απο εκεί.Μαγική,όπως μου φαντάζει απο μακριά όλο το δωμάτιο.

Με το πόδι μου,δίνω ώθηση στην αιώρα και σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά.Στο κομμάτι ουρανό που μου αντιστοιχεί.Ανάμεσα απο τις πολυκατοικίες και τις ζωές των ανθρώπων.Εικοσιπέντε σήμερα τα αστέρια.Πιο πολλά απο χθες.Πιο λίγα απο προχθές.Σε μερικές μέρες θα είμαι στο νησί.Εκεί δεν θα μπορώ να τα μετρήσω τόσο εύκολα.Θα μπορώ όμως να ταξιδεύω μέσα τους.Και να ονειρεύομαι.

Θυμάμαι μικρή δεν ήθελα να πηγαίνω.Το σπίτι στο βουνό είναι απομονωμένο και δεν είχα παρέα.Καθόμασταν με τους γονείς μου κάθε καλοκαίρι ένα μήνα και όλη μέρα γυρνούσαμε απο θεία σε θεία.Φιλιά,ντομάτες,αυγά,ευχές και ξεματιάσματα.Ή μόνη μου παρηγοριά,τα βιβλία μου. Έπαιρνα πάντα πολλά μαζί μου. Στο στενόμακρο μπαλκόνι,δίπλα στις ελιές,χανόμουν.Άλλαζα ρόλους.Ζωές.Γέλια.Και κλάμματα.

Τώρα θέλω να πάω.Θέλω να αφεθώ στο πράσσινο.Στο γαλάζιο.Στον ρυθμικό ήχο των τριζώνων.Στον ουρανό.Και στην θάλασσα.Έχεις ανάγκη καμμιά φορά να μένεις μόνος σου.Μόνος σου με την φύση.Και την ηρεμία που σου προσφέρει απλόχερα.Μια βαθιά εισπνοή είναι το μόνο που χρειάζεσαι.Να της επιτρέψεις να μπει παντού μέσα σου.

Κρύωσα.

Σηκώνομαι και φοράω τα πέδιλα μου.Σβήνω τα κεράκια και μπαίνω στο σπίτι.Αγγίζω το σκονισμένο πιάνο μου και αρχίζω να παίζω μια μελωδία.Γνωστή?Δεν είμαι σίγουρη.Οικία πάντως.Σαν τα μικρά καθημερινά θαύματα,που γίνονται ίσως για πρώτη φορά και όμως...Είναι κομμάτι του εαυτού σου.

Διαπίστωση

.
.
.

γιατί

.

.

.

.

.

.

Όσο και να τρέξεις..

.

.

Όσο καλά και να κρυφθείς...

.

.

Όσο πολύ και να προστατεύσεις τον εαυτό σου...

ο έρωτας

.

.

πάλι θα σε βρει

Βουτιά

.
.

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο να βλέπεις απο τον ουρανό να αλλάζει χρώματα.

Έχει κρύο στην παραλία σήμερα. Ο ήλιος έχει κρυφθεί εδώ και ώρες. Και ο αέρας έχει δυναμώσει για τα καλά. Οι τελευταίοι θαμώνες παλεύουν να κλείσουν τις ομπρέλες τους. Τα παιδιά τρέχουν να μαζέψουν τα παιχνίδια και τα μικρότερα κουκουλωμένα με πετσέτες περιμένουν μια αγκαλιά να τα σηκώσει και να τα πάει κάπου στεγνά.

Με τα χέρια στους ώμους, σε μια μικρή προσπάθεια να ζεσταθώ, κοιτάζω μπροστά. Ο ουρανός και η θάλασσα στο χρώμα του σκούρου μπλε. Τα κύματα σηκώνονται, θεριεύουν, και ξεσπάνε αφρίζοντας στις πέτρες. Η άμμος με κυκλικές κινήσεις χορεύει γύρω από το σώμα μου. Και εγώ σφίγγω ακόμα πιο πολύ τα χέρια πάνω μου. Σε άλλη περίπτωση δεν θα μου γεννιόταν η επιθυμία να βουτήξω σε αυτά τα αφιλόξενα νερά. Και όμως. Σήμερα κάτι με τραβάει.

Βγάζω τα ρούχα μου και χωρίς δεύτερη σκέψη βυθίζομαι μέσα τους. Η ξαφνική επαφή με το παγωμένο κόβει για μερικά δευτερόλεπτα την αναπνοή μου. Ανεβαίνω στην επιφάνεια. Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Και τραβάω πίσω τα μαλλιά που έχουν καλύψει τα μάτια μου. Άλλη μια εισπνοή και πάλι μέσα.

Τι ήσυχα που είναι εδώ κάτω. Γαλήνια. Πόσο διαφορετικά από τον έξω κόσμο. Μια απίστευτη ηρεμία περιβάλλει τον χώρο. Νιώθω το κορμί μου ευέλικτο και ανάλαφρο. Σαν να είμαι για πρώτη φορά κυρίαρχός του. Αγγίζω τον βυθό και αφήνω εικόνες να γεμίσουν τα μάτια μου…

… ένα αγνό χαμόγελο παιδιού που ήρθαν να το επισκεφτούν. Μια γυναίκα να φωνάζει για τα μωρά που έχασε. Ένα δαχτυλίδι και μια υπόσχεση αγάπης και αφοσίωσης. Ένα πιάνο στη μέση της σκηνής. Δυο μάτια να κοιτάζουν με λαχτάρα τον κόσμο. Μια αγκαλιά στην μέση του πουθενά. Ένα παιδί να φωνάζει συγνώμη. Ένα δέντρο γεμάτο καρπούς. Και δυο χέρια να τους μαζεύουν. Ένα ‘σ’αγαπώ’ χαραγμένο στα χείλη. Ένας άντρας στην γωνιά του δρόμου να ζητιανεύει λίγη σημασία. Λεκιασμένες μπλούζες. Σκισμένα δάχτυλα. Λυγισμένοι εγωισμοί. Ένα ‘ευχαριστώ’ ζωγραφισμένο στα μάτια. Μια λάμψη ευτυχίας. Ένα δάκρυ. Μια απογοήτευση κλειδωμένη στον λαιμό. Ένα ντουέτο δίχως όργανα. Ο ήχος των ντραμς βγαλμένος από ένα χέρι και ένα στόμα. Μια φωτογραφική μηχανή ακουμπισμένη στο γρασίδι. Ένα απλωμένο χέρι. Μια κόκκινη χάντρα. Ένα τραγούδι που μιλάει για ψαράδες. Ένα αυθόρμητο ‘σου άρεσε?’ .Ένα πολύχρωμο φόρεμα. Ένα ζευγάρι τακούνια δίπλα σε ένα ζευγάρι παντόφλες. Μια κιθάρα. Μια ξεθωριασμένη ανάμνηση. Ένα ‘θέλω’ ριζωμένο στο στήθος. Ένα γκρίζο σύννεφο αποφάσεων μέσα στο κεφάλι. Που όσο περνάει ο χρόνος μεγαλώνει…


Και οι εικόνες συνεχίζουν να κατακλύζουν το ‘είναι’ μου.

Και όλο απομακρύνομαι από την ακτή.

Και ο αέρας μου τελειώνει.


Πρέπει να βγω.

Βαρκάδα

.
.

...και καθώς οι βαρκάρηδες ρίχναν τα δίχτυα τους

.

στα βαθιά νερά του έρωτα

χαμόγελα αλιεύαν και μικρές ηδονές

σαν πολύχρωμα εύθραστα κοχύλια

που τα φυλάς προσεκτικά στην χούφτα σου

μην τα χαλάσεις...

.

.

...και στα ηλιοκαμμένα κορμιά η αλμύρα κολούσε σαν χάδι

δίνοντας γεύση και άρωμα στα φιλιά

πότε άγγιγμα απαλό

πότε δυνατό σαν έναν άνεμο

που σε παρασέρνει...

.

.

...και το νερό βρέχωντας τα γυμνά πόδια απο τους αστραγάλους

.

μέχρι τα γόνατα

ξεχείλιζε απο λέξεις και νότες

που ανέβαιναν παιχνιδιάρικα στα αυτιά

καίγοντας τα μάτια

και κουρνιάζοντας βαθιά στην καρδιά...

.

.

.

.

.

.

...και οι γλάροι φύλακες-άγγελοι στο γαλάζιο

ίσκιο έκαναν με τα φτερά τους

στους δυο εραστές

που αποκαμωμένοι

αποκοιμήθηκαν αγκαλιά

πάνω στους κάβους ...

.

.

.

Κύκλοι

.
.

Και κάθε μέρα γεννίεσαι.Και πεθαίνεις.Και μετά γενιέσαι ξανά.Παίρνεις τις στάχτες σου και φυσάς ζωή.Και το 'τίποτα' γίνεται 'κάτι'.Και το χώμα γίνεται οντότητα.Και παίρνεις μορφή.Και αποκτάς ψυχή.Και ανακαλύπτεις απο την αρχή τις δυνάμεις και τις αδυναμίες σου.Τις ανασφάλειες σου και την αντοχή να διεκδικήσεις τα ' θέλω ' σου.

Και ερωτεύεσαι ξανά.Και γελάς.Και πονάς.Και κλαις.Και εκπλήσσεσαι καθώς βλέπεις μια χούφτα κεράσια να χρωματίζει τα χέρια σου.Τα χείλη σου.Την καρδιά σου.Και αναρωτιέσαι για το πως το μπλε του ουρανού γίνεται μωβ.Και λευκό.Και κίτρινο.

Και απο πηλός γίνεσαι πέτρα.Και σκληραίνεις.Και χτίζεις τείχη ψηλά γύρω σου.Και δεν αφήνεις κανέναν να τα περάσει.Απο φόβο.Μην χάσεις πάλι την ψυχή σου.Και μείνεις άδειος.Κενός.Αλλά δεν καταλαβαίνεις οτι την ψυχή την χάνεις.Και την βρίσκεις.Κάθε φορά που ανατέλει.Και δύει ο ήλιος.

Και αρκεί μόνο ένα τραγούδι.Ένα βλέμμα.Ή ένα δάκρυ.Για να γκρεμίσουν τα τείχη που με τόσο κόπο έφτιαξες.Να τα διαλύσουν και να σε αφήσουν εκτεθειμένο.Να σε αφήσουν εκτεθειμένο σ'αυτόν τον απέραντο κύκλο.Σ'αυτόν τον κύκλο που λέγεται ζωή.

Ζωή.

.

.

.

Θέλω

.
.



.
.
Θέλω να γύρω το κεφάλι μου στο στήθος σου.Να χαθώ στις θάλασσες των ματιών σου.Να αφήσω το κορμί μου στα χέρια σου.Και να αισθανθώ το άγγιγμά σου ως τα βάθυ της ψυχής μου.Θέλω να μυρίσω το άρωμά σου στο δέρμα και στα ρούχα μου.Να νιώσω την ασφάλεια της αγκαλιάς σου.Και την ζεστασιά του 'είναι' σου.Θέλω να ακούσω την απαλότητα της φωνής σου.Την κάθε συλλαβή που βγαίνει απο το στόμα σου.Θέλω να ακούσω να ψελλίζεις το όνομά μου.Και να δω εμένα μέσα σου.Και εσένα μέσα μου.Θέλω να χυθώ στον ωκεανό του γέλιου σου.Και να τραφώ απο τα χείλη σου.Να πάρω δύναμη απο το χαμόγελό σου.Και κουράγιο απο το βλέμμα σου.Να γυρίσω γύρω απο σένα.Και να φωτογραφίσω το κάθε σημείο του κορμιού σου.Θέλω να γευτώ την ανάσα σου.Και να πιω απο τα δάκρυα σου.Να ταξιδέψω με τα όνειρα σου.Και να τα κάνω επιτέλους πραγματικότητα.Να τους δώσουμε ζωή. Μαζί.

.

.

Old stories

.
.

Μια φωτογραφία παλιά.Ένα ξεχασμένο άρωμα.Και ένα φθαρμένο καπέλο είναι αρκετά για να ξυπνήσουν μνήμες.

Ξαπλωμένη στην κούνια ανάμεσα στα δέντρα.Αποκοιμιέμαι με τον ήχο των τριζώνων και το κελάηδισμα των πουλιών.Το βιβλίο ακουμπισμένο πάνω μου.Το κρατάω με τα δυο μου χέρια.Και ταξιδεύω στις εικόνες του.Πάλι κοιμήθηκε στην κούνια.Μια κουβέρτα καρό με αγκαλιάζει και ένα χέρι βγάζει μια μπούκλα που έχει πέσει στο πρόσωπο μου.

Παραμονή Χριστουγέννων.Ψάχνω μέσα στο σπίτι να βρω τα κρυμμένα δώρα.Ανοίγω τις ντουλάπες.Κοιτάζω κάτω απο τα κρεβάτια.Τρυπώνω στο πατάρι.Πουθενά.Δεν θα κοιμηθώ σήμερα.Θέλω μια φορά να καταφέρω να δω πως μπαίνουν τα δώρα μαγικά στο δωμάτιο μου το βράδυ.Και όταν ανοίγω τα μάτια μου το πρωί τα βλέπω όλα γύρω μου.Μικρά και μεγάλα πολύχρωμα κουτιά.Ναι!Τώρα είναι η ώρα.Κοίτα!Αυτό που ήθελα!Τώρα μπορώ να κοιμηθώ.Χαμογελαστή.

Πίσω απο τα σκηνή κοιτάζω τον κόσμο που περιμένει.Παντού σκοτάδι και ένας μεγάλος προβολέας στο πιάνο.Ήρθε η ώρα και εγώ δειλιάζω.Ξέρετε..δεν θέλω να βγω..Ένα σπρώξιμο στην πλάτη και ένα παραπάτημα.Μια κόκκινη υπόκλιση με το βλέμμα χαμηλωμένο και οι χτύποι της καρδιάς να διαλύουν την ησυχία.Τραβάω το σκαμπό και κάθομαι.Το δεξί μου πόδι στο πετάλι.Τα χέρια μου αγγίζουν τα πλήκτρα.Ένα μικρό μουρμούρισμα της μελωδιάς.Μια βαθιά εισπνοή.Και...

Στο αεροπλάνο.Κρατάω σφιχτά το χέρι της γιαγιάς μου.Προορισμός Ισπανία.Πάω να συναντήσω τους γονείς μου.Έχω ένα χρόνο να τους δω.Όταν με άφησαν δεν μίλαγα και ίσα που κατάφερνα να κάνω μικρά βήματα.Αυτοί είναι!Πήγαινε!Τρέχω με το μακρύ καινούργιο κόκκινο παλτό μου και περνάω κάτω απο την μπάρα.Δυο χέρια με σηκώνουν και άλλα δυο με αγκαλιάζουν.

Κοριτσάκι μου!Τι όμορφα που μυρίζεις!

Είναι επειδή έκανα μπάνιο μπαμπά...

Αγάπη είναι...

.
.
.

αγάπη είναι...

.

.

.

.

ενα μικρό δωμάτιο

.

.

.

.

να γίνεται ο κόσμος ολόκληρος

.

.

.

.

.

.

.

.

Εικόνες

.
.

Με το αυτοκίνητο τρέχω στην εθνική.Το πόδι καρφωμένο στο γκάζι μέχρι το τέλος του.Το κοντέρ δείχνει 180 και η στροφή μου κλείνει περιπαιχτικά το μάτι.Δεν χωράει το φρένο τώρα.Τα χέρια στο τιμόνι σφιχτά.Τα πόδια ενωμένα.Ένα μικρό κράτημα της αναπνοής.Και ένας στιγμιαίος πόνος στο στομάχι.Θα τα καταφέρω?

Απλώνω τα χέρια μου στον ουρανό.Γυρίζω γύρω,γύρω,γύρω,γύρω...μέχρι να ζαλιστώ.Και μετά απο την άλλη.Και γελάω.Και νιώθω την ευτυχία να σκαρφαλώνει στο σώμα και να γαργαλάει την άκρη της μύτης μου.

Στην κούνια.Πηγαίνω ψηλά.Όλο και πιο ψηλά.Γέρνω το κορμί μου προς τα πίσω και αφήνω τον άνεμο να μου χαιδέψει τα μαλλιά και το πρόσωπο.Πράσσινο και γαλάζιο.Γη και ουρανός.Και εγώ να σε ψάχνω.

Καθισμένη στο παγκάκι με τα πόδια σταυρωτά στο στήθος.Μπροστά μου η θάλασσα.Κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στο άρωμα.Και στο τραγούδι της.Μια βαθιά εισπνοή και ένα δάκρυ που σκουπίζω αποφασιστικά πριν προλάβει να κυλήσει.

Παλιά σοκάκια.Ερειπωμένα σπίτια.Εγκατατελειμένα κτίρια.Ζωές ανθρώπων.Δάκρυα,χαμόγελα και αναμνήσεις χορεύουν στα συντρίμμια σαν φαντάσματα.Και ανάμεσα τους εγώ.Να γυρεύω εμένα.Μήπως με ξέρει κανείς?

Μικρό κορίτσι με χρυσά κυκλάκια για μαλλιά και ένα άσπρο φόρεμα.Τρέχω.Απο αγκαλιά σε αγκαλιά.Απο ασφάλεια σε ασφάλεια.Κοιτάζω με λαχτάρα τα μάτια.Χαμογελάνε?Ναι...χαμογελάνε...Όλα θα πάνε καλά τότε

Όλα θα πάνε καλά...

Με αγαπάνε ακόμα...

Καλημέρα

.
.

Ανοίγω τα μάτια και πετάγομαι απο το κρεβάτι.Χωρίς χουζούρεμα και νάζι αυτή την φορά.Να ξεφύγω απο τα όνειρα της χθεσινής νύχτας,όσο πιο γρήγορα μπορώ.Τα παίρνω βεβιασμένα,φοράω τις παντόφλες μου και βγαίνω στο κήπο.Παίρνω το μεγάλο φτυάρι,ανοίγω μια τρύπα,τα πετάω μέσα και την κλείνω καλά.Ουφ.Τελείωσε και αυτό.Δεν θα με ενοχλήσουν τώρα απο εκεί.

Μπαίνω μέσα στο σπίτι,βγάζω τις παντόφλες και τις κάλτσες μου,να μπορώ να αισθάνομαι το πάτωμα γυμνό,και βάζω λίγο γάλα στο μπρίκι.Στον τοίχο,κάτω απο τις χρωματιστές μαργαρίτες,κρέμεται η κούπα μου.Δυο κουταλάκια σοκολάτα και 1/3 amaretto.

Κάθομαι οκλαδόν στο κρεβάτι και παίρνω στα χέρια μου το ζεστό κατασκεύασμα.Ένας ηλεκτρισμός περνάει απο τα δάχτυλα μέχρι τους ώμους και την πλάτη.Το πλησιάζω στο προσωπο και αφήνω την μυρωδιά να ερεθίσει την μύτη και να κλείσει τα βλέφαρα.Εισπνοή.Μια καυτή γουλιά κατεβαίνει απο τον λαιμό και απλώνεται σε όλο το κορμί.Ηδονικά.

Περνάω την γλώσσα απο τα χείλη μου και αφήνομαι στην απόλαυση του ζεστού και του υγρού.

Αυτά τα λεπτά είναι μόνο δικά μου.

.

Μετά η μέρα ας φέρει ότι θέλει...

Τα βραδυνά μου

.
.

Έξω αστράφτει.Και εγώ φοβάμαι.Ο κρότος και η ξαφνική λάμψη μέσα στο σκοτάδι πάντα με έκαναν να πετάγομαι.Και να ψάχνω κάποιο ασφαλή μέρος για να κουρνιάσω.Μόνη απόψε.Και το σπίτι φαντάζει πολύ μεγάλο για να χωθώ μέσα του.Αγκαλιάζω τα πόδια με τα χέρια μου και μένω κουλουριασμένη στην μιαν άκρη του κρεβατιού.

Μου αρέσει το καινούργιο μου σπίτι.Είναι ήσυχο.Ζωγραφισμένο με τα δικά μου χρώματα και σκεπασμένο με τις νότες μου.Μου αρέσει να πηγαίνω απο δωμάτιο σε δωμάτιο και να το παρατηρώ.Πως έχω σχηματίσει το καθενα.Και πως θα μπορούσα να το αλλάξω για να γίνει πιο πολύ δικό μου.Μου αρέσει ο μεγάλος μου κήπος.Και που βλέπω τα δέντρα και τα λουλούδια όταν ξυπνάω.Μου αρέσει και το βράδυ.Που τα φώτα φωτίζουν τους μικρούς νάνους και μου θυμίζει κάτι απο παραμύθι.Μου αρέσει ο καφές τοίχος πάνω απο το πιάνο.Και η προοπτική να τον γεμίσω με τα πτυχία μου.Μου αρέσει η άσπρη βιβλιοθήκη μου με τα μάυρα σχεδιαράκια(και όχι σχεδιάκια).Και ο τρόπος που έχω τοποθετήσει τα βιβλία μου.Μου αρέσει η κουζίνα μου που είναι μεγάλη και μου επιτρέπει να κάνω ελεύθερα τις αλχημείες μου.Μου αρέσει που το μπάνιο μου είναι ψιλοτάβανο και έχει και ντουζιέρα.Έτσι μπορώ επιτέλους να κάνω μπάνιο χωρίς χέρια.

Μου αρέσει να βλέπω τα πρόσωπα των ανθρώπων όταν είναι ερωτευμένοι.Έχουν μια άλλη όψη.Φωτεινή.Τα μάτια τους λάμπουν και το χαμόγελό τους στάζει μέλι.Όλες οι κινήσεις τους γίνονται αέρινες και τα λόγια τους ρέουν απο μέσα σαν ποίημα κρυφό.Φυλαγμένο χρόνια πολλά.Περιμένοντας το κατάλληλο άτομο να το ξεκλειδώσει και να το διαβάσει.

Δεν μου αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους θυμωμένους.Τα χαρακτηριστικά τους είναι σκληρά και ασχημαίνουν.Μια πικρή μυρωδιά αναδύεται απο το δέρμα τους.Και τα λόγια τους τσακίζουν και ματώνουν.

Δεν είπα ποτέ οτι είμαι καλός άνθρωπος.Δεν πιστέυω οτι είμαι.Ούτε οτι αξίζω την αγάπη κανενός.

Περίεργες οι σχέσεις των ανθρώπων.Περίεργες και ευαίσθητες μαζί.Εύθραυστες.Εκεί που οι δύο γίνονται ένα.Στο σώμα και στην σκέψη.Κάτι γίνεται.Και όλα διαλύονται.Και γίνονται δυο ξένοι.Δυο ξένοι που ούτε ένα βλέμμα μπορούν να ανταλάξουν.

Ποτέ δεν μου άρεσε να χάνω ανθρώπους.Να κερδίζω ναι.Ποτέ να χάνω.Είναι κάτι που θα μπορούσε να με σκοτώσει.Δεν ξέρω γιατί πληγώνομαι τόσο εύκολα.Δεν μου αρέσει να είμαι τόσο αδύναμη.Αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.Μερικά πράγματα τα έχεις και δεν μπορείς να τα ξεφορτωθείς.Και εκεί πάει αυτό που λένε οτι πρέπει να δέχεσαι τον εαυτό σου όπως είναι.Και όπως μου είπε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο,τον εαυτό σου δεν πρέπει να τον αγαπάς μόνο όταν είναι καλά.Αλλά και όταν κάνει λάθη και όταν έχει αδυναμίες και ανασφάλειες.Εκεί χρειάζεται περίθλαψη.

Και καλή η θεωρία.Στην θεωρία όλοι είμαστε καλοί.Ειδικά στο να δίνουμε συμβουλές στους άλλους.Στην πράξη χωλαίνουμε.Εκεί είναι τα δύσκολα.Και εκεί ξεχωρίζουν οι πέτρες απο τα διαμάντια.

.

.

Γκρίζες και σήμερα οι σκέψεις μου.Αναμειγμένες με την βροχή και το αλκοόλ.Σφίγγω πιο πολύ τα πόδια στο σώμα μου και παρατηρώ τις καμπύλες που σχηματίζουν τα σεντόνια γύρω μου.Και σε κάθε μου κίνηση αλλάζουν.Αυτή θα είναι η παρέα μου για απόψε.

Καληνύχτα

.

.

.

.

.
.

Με το πρόσωπο κολημένο στο τζάμι,παρακολουθώ τις σταγόνες της βροχής να πέφτουν πάνω του και να στέκουν εκεί σαν μικρά ακατέργαστα διαμάντια.

Μια βαθιά εκπνοή και όλα θολώνουν.Ζωγραφίζω στο άσπρο πλαίσιο σχήματα με την άκρη του δαχτύλου μου.Και με μια εισπνοή τα εξαφανίζω.Μετά εκπνέω και είναι εκεί.Μαγικά.Και πάλι απο την αρχή.Όπως κάνω με τις σκέψεις μου.

Κρυμμένος είναι ο ήλιος σήμερα.

Και μαζί με αυτόν και το χαμόγελό μου.

Στέκομαι όρθια στο καθρέπτη και φανερώνω την γύμνια μου.Κοιτάζω αυτό που τόσο επιθυμείς να δεις.Και δεν μπορείς.Όλες τις γωνίες και τα απόκρυφα σημεία του.Τα βουνά,τις χαράδρες,τις θάλασσες.

Πόσο μακριά αισθάνομαι απο το σώμα μου.Πόσο διαφορετική νιώθω μέσα του.Ένα δοχείο που μ'έχει φυλακισμένη.Και μέρα με την μέρα φθείρεται.Και κάθε μέρα εγώ γεννιέμαι.

Θα ήθελα να σκεπαστώ μ'εναν μακρύ φαρδύ μανδύα.Να μην διαγράφεται καμμιά καμπύλη του κορμιού μου.Να βγω να περπατήσω ανάμεσα στους ανθρώπους και κανείς να μην με αντιλαμβάνεται.Αόρατη στο πλήθος.

Να νιώθω μόνο εμένα και τον αέρα που έρχεται απο κάτω μου. Και βγαίνει απο μέσα μου.

Κρύφθηκε ο ήλιος σήμερα.

Και η αναπνοή μου γίνεται όλο και πιο δύσκολη.

Χορεύοντας πάλι...

.

.
.

Ακροβατώντας στην άκρη του γκρεμού

Μ'ένα τριαντάφυλλο στο στήθος γαντζωμένο

Στάζοντας μέλι σ'ανυποψίαστους θεούς

Και ένα τραγούδι ίσως παραπονεμένο




Χορεύω πάλι με τους ώμους μου γυμνούς

Και ένα χαμόγελο στα χείλη απλωμένο

Σκορπώντας άρωμα απο κόσμους μακρινούς

Και μια δροσιά απο κάποιον κήπο ξεχασμένο




Ψέλλνοντας ήρεμους μελωδικούς σκοπούς

Μ'ένα βιολί ξεθωριασμένο απο τον χρόνο

Να 'ρθω ένα βήμα πιο κοντά στους ουρανούς

Μήπως μπορέσω να απαλύνω πια τον πόνο

.

Μακριά απο ξύλινα τοπία και καιρούς

Αποκοιμιέμαι σ'ένα σύννεφο επάνω

Αφήνω πίσω μου συντρίμμια και καημούς

Και ένα δάκρυ ας κυλήσει παραπάνω

Sweet nap

.
.

.

.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο

.

απο το να

.

κοιμάσαι

.

.

και να

.

.

.

.

ξυπνάς

.

.

.

με αυτόν που αγαπάς

.

.

.

.

.

Αφήνω ένα χαμόγελο και φεύγω...

.
.

Αυτό το τραγούδι το έχω συνδέσει με σένα.Κάθε φορά που το ακούω νομίζω οτι βρίσκομαι στην αγκαλιά σου,έξω στο μπαλκονάκι,σκεπασμένοι μ'ενα σεντόνι να περιμένουμε να βγει το φεγγάρι.

Ένας χρόνος πέρασε σχεδόν απο την πρώτη μας βόλτα στην Αθήνα.Περπατούσαμε δίπλα-δίπλα στο πλακόστρωτο.Ο αέρας έπαιρνε πίσω τα μαλλιά και το μπουφάν σου.Με κοίταξες με μάτια λαμπερά και είπες οτι έχω το πιο υπέροχο χαμόγελο που έχεις δει.Εγώ κοκκίνησα και έσκυψα το κεφάλι.Μιλούσαμε για ώρες,πίνοντας κρασί και καταλήξαμε αγκαλιασμένοι να παραπατάμε στα σοκάκια.

Απο τότε περάσαμε πολύ όμορφες στιγμές.Μοιραστήκαμε γέλια.Δάκρυα.Αγωνίες.Πειράγματα.Βουτιές. Γαγραλητά.Μουσική.

Στάθηκες ο άνθρωπος που χρειαζόμουν και με βοήθησες να στηριχτώ στα πόδια μου.

Με έμαθες να βρίσκομαι μόνη στο σκοτάδι και να προχωράω μέχρι να φτάσω στο φως.

Να κρατάω την αναπνοή μου κάτω απο το νερό και να βγαίνω πάλι στην επιφάνεια αλάβωτη.

Να απολαμβάνω το παγωτό και τα παγάκια με διαφορετικούς τρόπους.

Να χάνω τα ρούχα μου και να μην με νοίαζει.

Να κοιτάω τον άλλον στα μάτια όχι μόνο όταν του μιλάω.Αλλά και όταν κλαίω.Και όταν φοβάμαι.Και όταν κάνω έρωτα.

Να εμπιστευτώ ξανά τους ανθρώπους.

Και να πιστέψω οτι μπορεί κάποιος να με αγαπήσει αληθινά.

Για αυτό που είμαι.Μόνο για αυτό.

Συγνώμη αν εγώ...

Ξέρεις.

Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο.

Θυμάσαι?Εκείνο το βράδυ σπίτι σου?Σε κοίταξα και σου είπα πόσο πολύ θα ήθελα να διάβαζες τις σκέψεις μου.Και εσύ τις βρήκες.Μια προς μια.Όλες.Και εγώ χαμογέλασα και δάκρυσα μαζί.Και εσύ μου σκούπισες τα δάκρυα με τα μαλλιά και τα χείλη σου.

Δεν είναι το τέλος.

Όχι.

Είναι απλώς μια αρχή.Μια νέα αρχή για να κάνουμε την σχέση μας ακόμα πιο όμορφη και δυνατή.

Ξέρεις οτι σ'αγαπάω ε?

Το ξέρεις.

...

Ένα χαμόγελο σαν ένα βράδυ στην βροχή.

Καθισμένη ασφαλής στην μέση του πουθενά.Τυλιγμένη σ'ένα ζεστό άγγιγμα.

Με τα μάτια κλειστά να ακούω το θρόισμα των φύλλων και να αφουγκράζομαι τον αέρα.

Και οι ωρες περνούν σαν ταξιδιάρικα πουλιά.Που τα βλέπεις μια στιγμή και ύστερα χάνονται στον ορίζοντα.

Οι πρώτες σταγόνες της βροχής κάνουν την εμφάνιση τους στο παγωμένο πρόσωπο.Και κυλάνε πάνω του.Σαν χάδι.

Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω τον ουρανό.Τα σύννεφα τον έχουν αγκαλιάσει.Και μοιάζει σαν να 'ναι μέρα με γιορτή.

Βγάζω τα παπούτσια μου και αφήνω τα γυμνά μου πόδια να νιώσουν το χώμα που όσο περνάει η ώρα υγραίνεται.

Βουλιάζω μέσα του.Και αφήνω όλο το κορμί μου να νιώσει την ηδονή που του προσφέρει.

Χωρίς σκέψεις.

Μόνο αισθήσεις.

Η βροχή δυναμώνει.Και εγώ χορεύω.

Όλο και πιο γρήγορα.

Σαν το παιδί που ανακαλύπτει την ζωή.

Και την ρουφάει αχόρταγα.Μην αφήνοντας στιγμή να χαθεί ανεκμετάλευτη.

Και νεράιδες μαζεύονται γύρω μου οι μνήμες.

Με πιάνουν απο τα χέρια και χορεύουν μαζί μου.

Και γελάμε.

Μόνο γελάμε.

Και είναι ένα γέλιο καθαρό.Που βγαίνει ανόθευτο απο τα βάθη της ψυχής.

Δεν με ενδιαφέρει να χαθώ απόψε.

Να γίνω ένα με το χώμα.Το νερό.Την μουσική.

Που γεμίζει το άπειρο και σε παρασέρνει μαζί της.

Δεν με ενδιαφέρει να χαθώ απόψε.

Να γίνω σιωπή.

Αέρας.

Ή μια απλή ανάμνηση.

Μιας ξεθωριασμένης φωτογραφίας.

Καλημέρα!

.
.
.
.

...και όπως συνηθίζω να μου ψιθυρίζω τα βράδυα...

..αύριο είναι η πρώτη μέρα

....της καινούργιας σου ζωής

Βραδυνές ανεπάρκειες

.
.

Απόψε πίνω

Πίνω για ένα ακόμα βράδυ που είμαι σπίτι.
Για άλλη μια φορά που είμαι εγκλωβισμένη στις επιλογές μου
Για σένα που πάλι δεν είσαι εδώ και αυτό αντί να καταλαγιάζει, γίνεται κάθε μέρα και πιο οδυνηρό

Πίνω απόψε

Για την ανεπάρκεια μου να κάνω το σωστό
Για την ανικανότητα μου να μείνω μόνη
Για την αδυναμία μου να σε βγάλω από το μυαλό μου
Για την ντροπή που θα έπρεπε, αλλά δεν νιώθω

Για τις ανασφάλειές μου
Για την έλλειψη αυτοπεποίθησης
Και τον υποβιβασμό μου

Πίνω γιατί υπάρχουν φορές που δεν με αντέχω νηφάλια
Που θέλω να ξεριζώσω από μέσα μου εμένα και να με νεκρώσω
Να σφίξω δυνατά με το χέρι την καρδιά μου μέχρι να σταματήσει να χτυπάει

Απόψε πίνω

Για την ανάγκη μου για μια αγκαλιά
Και που κανείς δεν βρίσκεται να την δώσει χωρίς αντάλλαγμα
Για τα δάκρυα που έχουν παγώσει στις άκρες των ματιών μου και δεν κυλάνε
Για το κόμπο που έχει σφηνωθεί στο στήθος

Για την απόρριψη που δίνω και δέχομαι
Για την απόκρυψη της αλήθειας που πνίγει
Για αυτά που θέλω και δεν θα γίνουν ποτέ
Για το παρελθόν που δεν μπορώ να διαγράψω

Πίνω απόψε

Γιατί κουράστηκα να νιώθω μόνη μέσα στον κόσμο

Γιατί σιχάθηκα να βλέπω τους ανθρώπους να φεύγουν απο κοντά μου

Γιατί δεν αντέχω άλλο να νιώθω μέσα μου μισή

Γιατί αισθάνομαι αναλώσιμη

Και αυτό με τρομάζει