Με μικρές κοφτές αναπνοές και τα μάτια καρφωμένα στον ορίζοντα περιμένω.
Και να.Η δύση.
Εικοσιεννιά ολόκληρα χρόνια περνάνε αργά απο μπροστά μου και δύονται στο άπειρο.
Εικοσιεννιά ολόκληρα χρόνια περνάνε αργά απο μπροστά μου και δύονται στο άπειρο.
Εγώ κοιτάζω.
Αγκαλιά μόνο με την άκρη ενός μικρού παραπόνου και μια γλυκόπικρη γεύση μελαγχολίας στο στόμα.
Αγκαλιά μόνο με την άκρη ενός μικρού παραπόνου και μια γλυκόπικρη γεύση μελαγχολίας στο στόμα.
Ο ουρανός στο χρώμα του μωβ και του λιλά ανοίγει.Και μια τελετουργική γιορτή ξεκινάει,με μοναδική καλεσμένη εμένα.
Αναμνήσεις ξεχύνονται παντού γύρω μου.Στριφογυρίζουν.Χορεύουν.Κλαίνε.Γελάνε.Φωνάζουν.Και βυθίζονται στον πάτο της θάλασσας ξεψυχώντας.
Σηκώνομαι.Προσπαθώ να τις αγγίξω.Να τις νιώσω.Να τις φέρω πίσω σε μένα,Να μου δώσουν όλα τα χρόνια που έφυγαν.Όλους τους ανθρώπους που χάθηκαν.Εμένα.
Γλιστράνε απο πάνω μου χωρίς να καταφέρω να κρατήσω ούτε μια.
Ο ουρανός έκλεισε.Η γιορτή τελείωσε,Και απομένω μόνη να κοιτάζω τα νερά.
Όλη μου η ζωή κείτεται στον βυθό.
Παίρνω φόρα και βουτάω.Κατεβαίνω στο σκοτάδι και προσπαθώ να ξεκολλήσω τα κομμάτια μου απο την άμμο.Ο αγώνας άνισος.Μένουν ριζωμένα στην γη.Και το οξυγόνο μου τελειώνει.
Σηκώνω το βλέμμα προς την επιφάνεια.Το λίγο φως παίζει μαζί της σχηματίζοντας μορφές.Μορφές ανθρώπων στραμμένες σε μένα με χέρια ανοιγμένα,χαμόγελα στο πρόσωπο και μάτια γεμάτα αγάπη.Καταλαβαίνω.Δεν θάφτηκε η ζωή μου.Είναι εκεί και με περιμένει.Εγώ φοβάμαι.
Με μια αποφασιστική κίνηση βγαίνω έξω.Περνάω μια τούφα απο τα μαλλιά μου στα χείλη μου και γεύομαι την αλμύρα.Χαμογελάω.Έχω μια υπέροχη ανατολή να υποδεχθώ..
