Sweet nap

.
.

.

.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο

.

απο το να

.

κοιμάσαι

.

.

και να

.

.

.

.

ξυπνάς

.

.

.

με αυτόν που αγαπάς

.

.

.

.

.

Αφήνω ένα χαμόγελο και φεύγω...

.
.

Αυτό το τραγούδι το έχω συνδέσει με σένα.Κάθε φορά που το ακούω νομίζω οτι βρίσκομαι στην αγκαλιά σου,έξω στο μπαλκονάκι,σκεπασμένοι μ'ενα σεντόνι να περιμένουμε να βγει το φεγγάρι.

Ένας χρόνος πέρασε σχεδόν απο την πρώτη μας βόλτα στην Αθήνα.Περπατούσαμε δίπλα-δίπλα στο πλακόστρωτο.Ο αέρας έπαιρνε πίσω τα μαλλιά και το μπουφάν σου.Με κοίταξες με μάτια λαμπερά και είπες οτι έχω το πιο υπέροχο χαμόγελο που έχεις δει.Εγώ κοκκίνησα και έσκυψα το κεφάλι.Μιλούσαμε για ώρες,πίνοντας κρασί και καταλήξαμε αγκαλιασμένοι να παραπατάμε στα σοκάκια.

Απο τότε περάσαμε πολύ όμορφες στιγμές.Μοιραστήκαμε γέλια.Δάκρυα.Αγωνίες.Πειράγματα.Βουτιές. Γαγραλητά.Μουσική.

Στάθηκες ο άνθρωπος που χρειαζόμουν και με βοήθησες να στηριχτώ στα πόδια μου.

Με έμαθες να βρίσκομαι μόνη στο σκοτάδι και να προχωράω μέχρι να φτάσω στο φως.

Να κρατάω την αναπνοή μου κάτω απο το νερό και να βγαίνω πάλι στην επιφάνεια αλάβωτη.

Να απολαμβάνω το παγωτό και τα παγάκια με διαφορετικούς τρόπους.

Να χάνω τα ρούχα μου και να μην με νοίαζει.

Να κοιτάω τον άλλον στα μάτια όχι μόνο όταν του μιλάω.Αλλά και όταν κλαίω.Και όταν φοβάμαι.Και όταν κάνω έρωτα.

Να εμπιστευτώ ξανά τους ανθρώπους.

Και να πιστέψω οτι μπορεί κάποιος να με αγαπήσει αληθινά.

Για αυτό που είμαι.Μόνο για αυτό.

Συγνώμη αν εγώ...

Ξέρεις.

Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο.

Θυμάσαι?Εκείνο το βράδυ σπίτι σου?Σε κοίταξα και σου είπα πόσο πολύ θα ήθελα να διάβαζες τις σκέψεις μου.Και εσύ τις βρήκες.Μια προς μια.Όλες.Και εγώ χαμογέλασα και δάκρυσα μαζί.Και εσύ μου σκούπισες τα δάκρυα με τα μαλλιά και τα χείλη σου.

Δεν είναι το τέλος.

Όχι.

Είναι απλώς μια αρχή.Μια νέα αρχή για να κάνουμε την σχέση μας ακόμα πιο όμορφη και δυνατή.

Ξέρεις οτι σ'αγαπάω ε?

Το ξέρεις.

...

Ένα χαμόγελο σαν ένα βράδυ στην βροχή.

Καθισμένη ασφαλής στην μέση του πουθενά.Τυλιγμένη σ'ένα ζεστό άγγιγμα.

Με τα μάτια κλειστά να ακούω το θρόισμα των φύλλων και να αφουγκράζομαι τον αέρα.

Και οι ωρες περνούν σαν ταξιδιάρικα πουλιά.Που τα βλέπεις μια στιγμή και ύστερα χάνονται στον ορίζοντα.

Οι πρώτες σταγόνες της βροχής κάνουν την εμφάνιση τους στο παγωμένο πρόσωπο.Και κυλάνε πάνω του.Σαν χάδι.

Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω τον ουρανό.Τα σύννεφα τον έχουν αγκαλιάσει.Και μοιάζει σαν να 'ναι μέρα με γιορτή.

Βγάζω τα παπούτσια μου και αφήνω τα γυμνά μου πόδια να νιώσουν το χώμα που όσο περνάει η ώρα υγραίνεται.

Βουλιάζω μέσα του.Και αφήνω όλο το κορμί μου να νιώσει την ηδονή που του προσφέρει.

Χωρίς σκέψεις.

Μόνο αισθήσεις.

Η βροχή δυναμώνει.Και εγώ χορεύω.

Όλο και πιο γρήγορα.

Σαν το παιδί που ανακαλύπτει την ζωή.

Και την ρουφάει αχόρταγα.Μην αφήνοντας στιγμή να χαθεί ανεκμετάλευτη.

Και νεράιδες μαζεύονται γύρω μου οι μνήμες.

Με πιάνουν απο τα χέρια και χορεύουν μαζί μου.

Και γελάμε.

Μόνο γελάμε.

Και είναι ένα γέλιο καθαρό.Που βγαίνει ανόθευτο απο τα βάθη της ψυχής.

Δεν με ενδιαφέρει να χαθώ απόψε.

Να γίνω ένα με το χώμα.Το νερό.Την μουσική.

Που γεμίζει το άπειρο και σε παρασέρνει μαζί της.

Δεν με ενδιαφέρει να χαθώ απόψε.

Να γίνω σιωπή.

Αέρας.

Ή μια απλή ανάμνηση.

Μιας ξεθωριασμένης φωτογραφίας.

Καλημέρα!

.
.
.
.

...και όπως συνηθίζω να μου ψιθυρίζω τα βράδυα...

..αύριο είναι η πρώτη μέρα

....της καινούργιας σου ζωής

Βραδυνές ανεπάρκειες

.
.

Απόψε πίνω

Πίνω για ένα ακόμα βράδυ που είμαι σπίτι.
Για άλλη μια φορά που είμαι εγκλωβισμένη στις επιλογές μου
Για σένα που πάλι δεν είσαι εδώ και αυτό αντί να καταλαγιάζει, γίνεται κάθε μέρα και πιο οδυνηρό

Πίνω απόψε

Για την ανεπάρκεια μου να κάνω το σωστό
Για την ανικανότητα μου να μείνω μόνη
Για την αδυναμία μου να σε βγάλω από το μυαλό μου
Για την ντροπή που θα έπρεπε, αλλά δεν νιώθω

Για τις ανασφάλειές μου
Για την έλλειψη αυτοπεποίθησης
Και τον υποβιβασμό μου

Πίνω γιατί υπάρχουν φορές που δεν με αντέχω νηφάλια
Που θέλω να ξεριζώσω από μέσα μου εμένα και να με νεκρώσω
Να σφίξω δυνατά με το χέρι την καρδιά μου μέχρι να σταματήσει να χτυπάει

Απόψε πίνω

Για την ανάγκη μου για μια αγκαλιά
Και που κανείς δεν βρίσκεται να την δώσει χωρίς αντάλλαγμα
Για τα δάκρυα που έχουν παγώσει στις άκρες των ματιών μου και δεν κυλάνε
Για το κόμπο που έχει σφηνωθεί στο στήθος

Για την απόρριψη που δίνω και δέχομαι
Για την απόκρυψη της αλήθειας που πνίγει
Για αυτά που θέλω και δεν θα γίνουν ποτέ
Για το παρελθόν που δεν μπορώ να διαγράψω

Πίνω απόψε

Γιατί κουράστηκα να νιώθω μόνη μέσα στον κόσμο

Γιατί σιχάθηκα να βλέπω τους ανθρώπους να φεύγουν απο κοντά μου

Γιατί δεν αντέχω άλλο να νιώθω μέσα μου μισή

Γιατί αισθάνομαι αναλώσιμη

Και αυτό με τρομάζει

Αγγίγματα

.

.

Αγγίγματα...

που πόθησες

που ένιωσες

που λάτρεψες

που μίσησες

στον λαιμό

στην πλάτη

στους γλουτούς

στις άκρες των δαχτύλων

απο τον εραστή

απο την μητέρα

απο ένα παιδικό χέρι

απο έναν άγνωστο

ερωτικά

αγχωμένα

απαλά

διεκδιτικά

που γεύτηκες

που ονειρεύτηκες

που έγιναν

που θα γίνουν

που πόνεσαν

που ερέθισαν

που δάκρυσαν

που έκαψαν

απρόσμενα

αμήχανα

θελητά

λυτρωτικά

Αγγίγματα...

που όπως και αν γίνουν

γεμίζουν ζωή