Αγόρασα δυο ψαράκια.Την Μυρτώ και τον Κορνήλιο.Είναι λευκά και στολισμένα με μικρά κόκκινα λουλούδια.Η Μυρτώ όλη μέρα κολυμπάει περήφανα κατά μήκος του ενυδρείου και ο Κορνήλιος όλη μέρα την κυνηγάει σκουντώντας την απαλά με την άκρη του κεφαλιού του.Αντικατέστησαν επάξια το χρυσόψαρο που με συντρόφευε τους τελευταίους έξι μήνες.
'Ουδείς αναντικατάστατος' μου θυμίζει συχνά-πυκνά ένας φίλος μου.Ναι.Ίσως για ένα ψάρι.Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως με τους ανθρώπους.Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι πολύπλοκες και ασύμμετρες.Δένονται με δεσμούς πολλές φορές ακανόνιστους.Μοιράζονται συναισθήματα,εμπειρίες και αναμνήσεις.Όταν φεύγει ένας άνθρωπος,πάντα αφήνει κάτι δικό του πίσω του.Και παίρνει κάτι δικό σου μαζί του.Και αυτό το 'κάτι' δεν μπορεί να το αντικαταστήσει κανείς.Όσο καλύτερος και αν φαίνεται να είναι.
Η Μυρτώ στέκεται στην μια άκρη κοιτάζοντας μελαγχολικά έξω και ο Κορνήλιος κρύβει για ακόμα μια φορά το πρόσωπο του κάτω απο τα πτερύγια της.Θα ήθελα να γράψω ένα παραμύθι για αυτούς κάποτε..
