Σάββατο πρωί.Δεν υπάρχει καλύτερη ώρα για περπάτημα απο ένα 'Σάββατο πρωί'!
Ο ήλιος έχει πάρει ήδη την θέση του στο γαλάζιο μέρος του καμβά και εγώ με μια κίνηση,που φανερώνει έναν καλό βραδινό ύπνο,πετάγομαι απο το κρεβάτι.Λίγο νερό στο πρόσωπο,βούρτσισμα των δοντιών,μια πρόχειρη αναζήτηση στην ντουλάπα και έτοιμη!
Κλείνω τα παράθυρα,περνάω την φωτογραφική μηχανή στο χέρι μου και κατευθύνομαι προς το ασανσέρ.Πατάω το κουμπάκι και περιμένω,ισιώνοντας την φούστα μου που έχει μια αδυναμία να γυρνάει στο αριστερό μέρος του σώματός μου.Μπαίνω μέσα,κοκκινίζω το τετράγωνο του ισογείου και ρίχνω, για έναν τελευταίο έλεγχο, μια ματιά στον μεγάλο καθρέπτη που πλαισιώνει το 1/3 του χώρου.
Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου καθώς βλέπω το τέλειο εναρμονισμένο ντύσιμό μου.Οι καφέ ανοιχτές μπότες δένουν πολύ όμορφα με την καφέ απόχρωση του καλτσόν,το οποίο ταιριάζει απόλυτα με την καφέ φούστα,η οποία γίνεται ένα με την καφέ μπλούζα με τους ροζ ρόμβους,η οποία τονίζεται ιδανικά με το ροζ κασκόλ,το οποίο μισοκρύβεται στο μακρύ καφέ παλτό μου!Το χαμόγελο διακόπτεται απότομα καθώς βλέπω κάτι να γυαλίζει στην δεξιά μεριά των μαλλιών μου.
Πλησιάζω πιο κοντά.Και άλλο λίγο.Τόσο ώστε να αποφύγω να ακουμπήσω την μύτη μου στο τζάμι και μένω ακούνητη.Οι κόρες των ματιών μου διαστέλλονται και η αναπνοή μου σταματάει για μερικά δευτερόλεπτα προτού συλλαβίσω την διαπίστωση της έρευνας μου....μια άσπρη τρίχα..!
Απλώνω το χέρι μου και την ξεδιαλύνω απο μια μπούκλα που είχε κρυφθεί.Την αγγίζω προσεκτικά-σχεδόν ευλαβικά,και την απλώνω στην παλάμη μου.Εντάξει.Είχα δει παρόμοιες τριχούλες να στολίζουν συνομήλικούς μου,αλλά να την βλέπω πάνω μου; ήταν κάτι πρωτόγνωρο.Και τώρα τι?
Αυτή είναι η αρχή?Θα αρχίσουν να ξετυλίγονται και άλλες τέτοιες?Αρχίζει η περίοδος της ωρίμανσης?Και αυτό είναι το σημάδι που σε ταρακουνάει για να το συνειδητοποιήσεις και να φέρεσαι ανάλογα?Μήπως είναι το τέλος?Το οριστικό τέλος της εφηβείας?Μήπως μπαίνεις στον κόσμο των ενηλίκων όταν βγάζεις την πρώτη άσπρη τρίχα και όχι όταν κλείνεις τα δεκαοχτώ?Μήπως τώρα ενηλικιώθηκα?Και τότε γιατί νιώθω ακόμα τόσο παιδί?
Παίρνω το βλέμμα απο το καινούργιο απόκτημά μου και κοιτάω το πρόσωπό μου. Ίδιο μου φαίνεται.Ίδιο όπως το δείχνει κάθε μέρα ο καθρέπτης και όχι με τον τρόπο φυσικά που το ορίζουν οι φωτογραφίες περασμένων χρόνων.Κατεβάζω το χέρι μου και ισιώνω την φούστα μου που με έναν περίεργο τρόπο έχει μετακινηθεί πάλι προς τα αριστερά.Όχι.Δεν σταμάτησα να είμαι το κορίτσι που νιώθω.Απλώς σε αυτό το κορίτσι,ήρθε και προστέθηκε άλλη μια ιδιότητα.Αυτή της γυναίκας.Σημασία έχει να αισθάνομαι καλά μέσα μου.Με μένα.Αν το καταφέρνω αυτό,προχωράω.Και ας έρθουν όσες άσπρες τρίχες θέλουν!
Σκύβω το κεφάλι μπροστά,ανακατεύω τα μαλλιά με τα δάχτυλα και αφήνω τον μικρό εισβολέα να ενσωματωθεί με όποια μπουκλίτσα θέλει.Σηκώνω το κεφάλι μου και χαμογελάω.Είναι η ώρα να φύγω.Ή όπως λέει και μια αγαπημένη μου έκφραση...να αδράξω την μέρα
