Piovana

Μπορεί ένα φιλί να σωπάσει τις λέξεις?

Τις σκέψεις μήπως..?

Κάτι

Δεν έχω λόγια να παραθέσω σήμερα.
Λόγια στοιβαγμένα με ακρίβεια.Ταιριασμένα προσεκτικά μεταξύ τους.Γαρνιρισμένα  με ατμοσφαιρικές όμορφες λέξεις.Και σερβιρισμένα με ομοιοκαταληξίες και πειθώ.
Έχουν ξεραθεί και κολλήσει στον λαιμό μου.Όπως  μένουν πάνω στο φλυτζάνι τα κατακάθια του καφέ.Μαύρα.Γεμάτα ρωγμές και σκασίματα.


Συναισθήματα έχω.
Συναισθήματα μπερδεμένα.Σαν κουβάρι.Δεμένα με μια λεπτή πράσσινη κλωστή.Δεν ξέρω γιατί πράσσινη.Ίσως γιατί πάντα με προβλημάτιζε το χρώμα.Ίσως επειδή δεν ήμουν ποτέ καλή στο να βρίσκω την άκρη.Ίσως γιατί φωνάζουν όλα μαζί και δεν μπορώ να τα ακούσω.Ίσως γιατί θα προτιμούσα απλά, να μην νιώθω.




Η σιωπή πονάει.
Πονάει σαν μια αλήθεια.Γυμνή.Χωρίς τίποτα να καλύπτει την ασχήμια της.Ψυχρή και ντροπιασμένη μπροστά στα αχόρταγα μάτια των θεατών της.






Ίσως μιαν άνοιξη σπάσει ο πάγος.
Όπως κάποτε
Ή μήπως ήταν χειμώνας...?

What if...

Μάζεψα τα ποτισμένα με έρωτα σεντόνια.
Τα δίπλωσα προσεκτικά.Και τα έβαλα στο πλυντήριο.
Ύστερα έμεινα να τα κοιτάζω.Να γυρίζουν.Να μπλέκονται.Όπως οι σκέψεις με τα συναισθήματα.Να γίνονται ένα και να χωρίζουν ξανά.Όπως δύο σώματα.Να χάνονται.Όπως οι μυρωδιές απο τις αναμνήσεις.Και να βγαίνουν στην επιφάνεια έτοιμα να λερωθούν ξανά.Ίσως λίγο πιο ξεθωριασμένα και τραχιά απο πρίν.Αλλά έτοιμα.














Μπορώ να μπω και εγώ στο πλυντήριο..?

Μυρτώ και Κορνήλιος

Αγόρασα δυο ψαράκια.Την Μυρτώ και τον Κορνήλιο.Είναι λευκά και στολισμένα με μικρά κόκκινα λουλούδια.Η Μυρτώ όλη μέρα κολυμπάει περήφανα κατά μήκος του ενυδρείου και ο Κορνήλιος όλη μέρα την κυνηγάει σκουντώντας την απαλά με την άκρη του κεφαλιού του.Αντικατέστησαν επάξια το χρυσόψαρο που με συντρόφευε τους τελευταίους έξι μήνες.

'Ουδείς αναντικατάστατος' μου θυμίζει συχνά-πυκνά ένας φίλος μου.Ναι.Ίσως για ένα ψάρι.Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως με τους ανθρώπους.Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι πολύπλοκες και ασύμμετρες.Δένονται με δεσμούς πολλές φορές ακανόνιστους.Μοιράζονται συναισθήματα,εμπειρίες και αναμνήσεις.Όταν φεύγει ένας άνθρωπος,πάντα αφήνει κάτι δικό του πίσω του.Και παίρνει κάτι δικό σου μαζί του.Και αυτό το 'κάτι' δεν μπορεί να το αντικαταστήσει κανείς.Όσο καλύτερος και αν φαίνεται να είναι.

Η Μυρτώ στέκεται στην μια άκρη κοιτάζοντας μελαγχολικά έξω και ο Κορνήλιος κρύβει για ακόμα μια φορά το πρόσωπο του κάτω απο τα πτερύγια της.Θα ήθελα να γράψω ένα παραμύθι για αυτούς κάποτε..

Watching the time passing by

 

Με μικρές κοφτές αναπνοές και τα μάτια καρφωμένα στον ορίζοντα περιμένω.

Και να.Η δύση. 
Εικοσιεννιά ολόκληρα χρόνια περνάνε αργά απο μπροστά μου και δύονται στο άπειρο.

Εγώ κοιτάζω.
Αγκαλιά μόνο με την άκρη ενός μικρού παραπόνου και μια γλυκόπικρη γεύση μελαγχολίας στο στόμα. 

Ο ουρανός στο χρώμα του μωβ και του λιλά ανοίγει.Και μια τελετουργική γιορτή ξεκινάει,με μοναδική καλεσμένη εμένα.

Αναμνήσεις ξεχύνονται παντού γύρω μου.Στριφογυρίζουν.Χορεύουν.Κλαίνε.Γελάνε.Φωνάζουν.Και βυθίζονται στον πάτο της θάλασσας ξεψυχώντας.

Σηκώνομαι.Προσπαθώ να τις αγγίξω.Να τις νιώσω.Να τις φέρω πίσω σε μένα,Να μου δώσουν όλα τα χρόνια που έφυγαν.Όλους τους ανθρώπους που χάθηκαν.Εμένα.

Γλιστράνε απο πάνω μου χωρίς να καταφέρω να κρατήσω ούτε μια.

Ο ουρανός έκλεισε.Η γιορτή τελείωσε,Και απομένω μόνη να κοιτάζω τα νερά.

Όλη μου η ζωή κείτεται στον βυθό.

Παίρνω φόρα και βουτάω.Κατεβαίνω στο σκοτάδι και προσπαθώ να ξεκολλήσω τα κομμάτια μου απο την άμμο.Ο αγώνας άνισος.Μένουν ριζωμένα στην γη.Και το οξυγόνο μου τελειώνει.

Σηκώνω το βλέμμα προς την επιφάνεια.Το λίγο φως παίζει μαζί της σχηματίζοντας μορφές.Μορφές ανθρώπων στραμμένες σε μένα με χέρια ανοιγμένα,χαμόγελα στο πρόσωπο και μάτια γεμάτα αγάπη.Καταλαβαίνω.Δεν θάφτηκε η ζωή μου.Είναι εκεί και με περιμένει.Εγώ φοβάμαι.

Με μια αποφασιστική κίνηση βγαίνω έξω.Περνάω μια τούφα απο τα μαλλιά μου στα χείλη μου και γεύομαι την αλμύρα.Χαμογελάω.Έχω μια υπέροχη ανατολή να υποδεχθώ..

Άλλη μια νύχτα

.

.

 

5.10 π.μ.
Γυρίζω αριστερά το κλειδί στην μίζα και βγαίνω απο το αυτοκίνητο.Τα βήματα μου αργά.Τα ρούχα και τα μαλλιά μου νοτισμένα απο καπνό και αλκοόλ.Μπαίνω μέσα στο σπίτι και βλέπω τον πατέρα μου να ετοιμάζεται για δουλειά.-Καλημέρα.-Καληνύχτα.Ξαπλώνω στο κρεβάτι και η μουσική ηχεί ακόμα στα αυτιά μου.Όχι σαν μελωδία.Ένα συνεχόμενο υπόκωφο βουητό.Σαν να έχεις ένα σμήνος μέλισσες μέσα στο κεφάλι σου.Ναι,κάπως έτσι.Κλείνω τα μάτια και κατακλύζομαι απο εικόνες.


Σε ένα μικρό δωματιάκι δένουμε τις μηχανές.Μπαταρίες.Φλας.Κάρτες.Ταχύτητα κλείστρου 1/60.Διάφραγμα 5.6.ISO 200.Έτοιμοι.-Φύγετε.Μια μικρή δόση άγχους ανεβαίνει στα χείλη.Βαθιά εισπνοή και ξεκινάμε.-Κοιταξέ με.Γύρισε μου λίγο στα δεξιά.Πιο ψηλά το πιγούνι.Τα χέρια ελαφρά πιο πίσω.Πόζαρε στον φακό λες και είναι ο εραστής σου και θέλεις να τον δελεάσεις.Ξανά.Χαμόγελο.Το 'χουμε.


Η ώρα περνάει.Η μουσική δυναμώνει.Τα μπουκάλια διαδέχονται το ένα το άλλο και οι άνθρωποι γίνονται πιο χαλαροί.Γελάνε.Χορεύουν.Τραγουδάνε.Ξεφεύγουν.-Bella! Bella! Με πιάνει απο την μέση και αρχίζει να με χορεύει.-Parlare italiano?-No.Kάνω μια στροφή χαμογελώντας και ευγενικά τον απομακρύνω απο πάνω μου.Αγοράζει πέντε φωτογραφίες  και με φιλάει απαλά στην άκρη του κεφαλιού μου.-ciao bella!-Ευχαριστώ.Καλή συνέχεια.


Τώρα όλοι είναι όρθιοι.Έχουν τα χέρια σηκωμένα ψηλά και βγάζουν ότι έχουν μέσα τους με όλη την δύναμη που διαθέτουν.Πίκρες,απογοητεύσεις,αγάπες,απώλειες,σκέψεις,άγχη,ανασφάλειες.Τα βάζουν όλα σ'ένα ποτήρι και τα πνίγουν στο οινόπνευμα.Έστω και για λίγο. Ανάμεσα τους εγώ.Προσπαθώ να περάσω χωρίς να ενοχλήσω.Δείχνοντας να συμμερίζομαι αυτή τους την ανάγκη για διασκέδαση.Μια διασκέδαση που δεν καταλαβαίνω.Που δεν την έχω κάνει ποτέ δική μου.Αλήθεια εγώ πως διασκεδάζω? ...


Η δουλειά τελείωσε.Ο τραγουδιστής συνεχίζει μιλώντας για μεγάλους έρωτες.Παντού σκοτάδι.Και μόνο αυτός λουσμένος στο φως.Κάτω απο την σκηνή χορεύουν αργά μικρές μελαγχολικές φλόγες.Προδίδοντας πληγωμένες καρδιές που προσπαθούν να ξεχάσουν.Ή να θυμηθούν ίσως.Λύνω την μηχανή.Κλείνω ταμείο και μετράω τις φωτογραφίες που έμειναν.Μια τελευταία ματιά στους ανθρώπους αυτούς που δεν πρόκειται να ξαναδώ.Στις στιγμές που με ένα πάτημα του κουμπιού,συνέλαβα με τον φακό μου και ύστερα χάθηκαν.
-Καληνύχτα.-Καλό ξημέρωμα.Τα λέμε άυριο.


To κορμί μου πονάει.Και ο Μορφέας αργεί να έρθει.Προσπαθώ να αποβάλλω τον θόρυβο απο τον χώρο και τα χρώματα που στροβιλίζουν το μυαλό μου.Να διώξω όλη την ένταση και το άγχος.Να σκεφτώ κάτι όμορφο και ήρεμο.
Μπλε και ζαλάζιο.Ησυχία και καθορότητα.Άρωμα γιασεμιού και ένα ζεστό βλέμμα.Να με κοιτάει με αγάπη και τρυφερότητα.Με γαληνεύει.Με νανουρίζει.Και αποκοιμιέμαι. 

Καλώς μου ήρθες

Σάββατο πρωί.Δεν υπάρχει καλύτερη ώρα για περπάτημα απο ένα 'Σάββατο πρωί'!
Ο ήλιος έχει πάρει ήδη την θέση του στο γαλάζιο μέρος του καμβά και εγώ με μια κίνηση,που φανερώνει έναν καλό βραδινό ύπνο,πετάγομαι απο το κρεβάτι.Λίγο νερό στο πρόσωπο,βούρτσισμα των δοντιών,μια πρόχειρη αναζήτηση στην ντουλάπα και έτοιμη!
Κλείνω τα παράθυρα,περνάω την φωτογραφική μηχανή στο χέρι μου και κατευθύνομαι προς το ασανσέρ.Πατάω το κουμπάκι και περιμένω,ισιώνοντας την φούστα μου που έχει μια αδυναμία να γυρνάει στο αριστερό μέρος του σώματός μου.Μπαίνω μέσα,κοκκινίζω το τετράγωνο του ισογείου και ρίχνω, για έναν τελευταίο έλεγχο, μια ματιά στον μεγάλο καθρέπτη που πλαισιώνει το 1/3 του χώρου.
Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου καθώς βλέπω το τέλειο εναρμονισμένο ντύσιμό μου.Οι καφέ ανοιχτές μπότες δένουν πολύ όμορφα με την καφέ απόχρωση του καλτσόν,το οποίο ταιριάζει απόλυτα με την καφέ φούστα,η οποία γίνεται ένα με την καφέ μπλούζα με τους ροζ ρόμβους,η οποία τονίζεται ιδανικά με το ροζ κασκόλ,το οποίο μισοκρύβεται στο μακρύ καφέ παλτό μου!Το χαμόγελο διακόπτεται απότομα καθώς βλέπω κάτι να γυαλίζει στην δεξιά μεριά των μαλλιών μου.
Πλησιάζω πιο κοντά.Και άλλο λίγο.Τόσο ώστε να αποφύγω να ακουμπήσω την μύτη μου στο τζάμι και μένω ακούνητη.Οι κόρες των ματιών μου διαστέλλονται και η αναπνοή μου σταματάει για μερικά δευτερόλεπτα προτού συλλαβίσω την διαπίστωση της έρευνας μου....μια άσπρη τρίχα..!
Απλώνω το χέρι μου και την ξεδιαλύνω απο μια μπούκλα που είχε κρυφθεί.Την αγγίζω προσεκτικά-σχεδόν ευλαβικά,και την απλώνω στην παλάμη μου.Εντάξει.Είχα δει παρόμοιες τριχούλες να στολίζουν συνομήλικούς μου,αλλά να την βλέπω πάνω μου; ήταν κάτι πρωτόγνωρο.Και τώρα τι?
Αυτή είναι η αρχή?Θα αρχίσουν να ξετυλίγονται και άλλες τέτοιες?Αρχίζει η περίοδος της ωρίμανσης?Και αυτό είναι το σημάδι που σε ταρακουνάει για να το συνειδητοποιήσεις και να φέρεσαι ανάλογα?Μήπως είναι το τέλος?Το οριστικό τέλος της εφηβείας?Μήπως μπαίνεις στον κόσμο των ενηλίκων όταν βγάζεις την πρώτη άσπρη τρίχα και όχι όταν κλείνεις τα δεκαοχτώ?Μήπως τώρα ενηλικιώθηκα?Και τότε γιατί νιώθω ακόμα τόσο παιδί?
Παίρνω το βλέμμα απο το καινούργιο απόκτημά μου και κοιτάω το πρόσωπό μου. Ίδιο μου φαίνεται.Ίδιο όπως το δείχνει κάθε μέρα ο καθρέπτης και όχι με τον τρόπο φυσικά που το ορίζουν οι  φωτογραφίες περασμένων χρόνων.Κατεβάζω το χέρι μου και ισιώνω την φούστα μου που με έναν περίεργο τρόπο έχει μετακινηθεί πάλι προς τα αριστερά.Όχι.Δεν σταμάτησα να είμαι το κορίτσι που νιώθω.Απλώς σε αυτό το κορίτσι,ήρθε και προστέθηκε άλλη μια ιδιότητα.Αυτή της γυναίκας.Σημασία έχει να αισθάνομαι καλά μέσα μου.Με μένα.Αν το καταφέρνω αυτό,προχωράω.Και ας έρθουν όσες άσπρες τρίχες θέλουν!
Σκύβω το κεφάλι μπροστά,ανακατεύω τα μαλλιά με τα δάχτυλα και αφήνω τον μικρό εισβολέα να ενσωματωθεί με όποια μπουκλίτσα θέλει.Σηκώνω το κεφάλι μου και χαμογελάω.Είναι η ώρα να φύγω.Ή όπως λέει και μια αγαπημένη μου έκφραση...να αδράξω την μέρα