.
Αγγίζω τα μελανιασμένα σημεία των καρπών μου.Κλείνω τα μάτια και τα βλέπω δεμένα στο κρεβάτι.Να προσπαθούν να λυθούν και να μείνουν δεμένα μαζί.Και ο φόβος γίνεται πάθος.Και το πάθος ηδονή.Και η ηδονή φόβος.
Παρατηρώ τα δεσμά στον λαιμό των ανθρώπων.Πως σέρνονται κάτω απο τις επιθυμίες,τα πάθη,τις ανασφάλειες.Πόσο πολύ θέλουν να κρατήσουν κάποιον κοντά τους.Και πόσο εύκολα τον διώχνουν.
Ακούω τα πληγωμένα μέρη της καρδιάς μου.Να γυρεύουν το φάρμακο που θα επουλώσει τα τράυματά τους.Και αν κάποιο χέρι ανοίξει και τους το προσφέρει.Μαζεύουν τις σταγόνες αίματος που έχουν γύρω τους και απομακρύνονται.Είναι τόσο τρομακτική η ίαση με την προοπτική μιας νέας πληγής.
Φωτογραφίζω τα βλέμματα των παιδιών.Και ζηλεύω.Κάπου στην διαδρομή έχασα την καθαρότητα της ψυχής μου.Το χαμόγελο μου.Και τον τρόπο να δείχνω οτι το μόνο που χρειάζομαι, είναι αγάπη .
