Είναι κανείς εδώ?
Το ρολόι σταμάτησε στις έξι και τριάντα.Οι αριθμοί αράχνιασαν και οι δείκτες σκούριασαν και κόπηκαν στην μέση.Τα γράμματα άρχισαν να χορεύουν σαν τρελά. Μπερδεύοντας τις λέξεις. Δεν καταλαβαίνω.Τι λες? Τώρα το ένα άρχισε να τραβάει το άλλο. Να ανεβαίνει πάνω του και να χαλάει τις γραμμές και τις γωνίες. Ησυχία! Σταματήστε!
Η 'ΝΕΑ ΑΡΧΗ' μεγάλωσε επικίνδυνα και άρχισε να απλώνεται σε όλο το χαρτί. Μεγαλεπήβολα και εριστικά αφήνοντας μαύρο μελάνι παντού γύρω της. Το 'ΤΩΡΑ' παίρνει θέση δίπλα της και εκφοβίζει κάθε άλλη συλλαβή. ΝΕΑ ΑΡΧΗ. ΤΩΡΑ. ΝΕΑ ΑΡΧΗ. ΤΩΡΑ. Δώσε μου ένα λεπτό! Ένα λεπτό! Πρέπει να σκεφτώ! Μεγάλωσα. Δεν έχω πια την δύναμη να παλέψω. Σκέβρωσα! Έχω τόσα 'ΜΑ' να γράψω! Τόσα 'ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ'. Τόσα 'ΦΟΒΑΜΑΙ'.
Το ρολόι ξεκίνησε να στριγγλίζει και το 'ΤΩΡΑ' βάφεται με κόκκινο χρώμα. Έχει μουδιάσει το χέρι μου και το μολύβι αγκυστρώθηκε πάνω του. Έχουν σταματήσει εδώ και καιρό να ακούγονται οι χτύποι της καρδιάς μου. Το χαμόγελο έχει παγώσει στα χείλη μου και μοιάζει μ έναν σπασμωδικό μορφασμό στο πρόσωπό μου. Τα δάκρυα κολλημένα στα μάγουλά μου,μάρτυρες της αδυναμίας μου.
-Σε θέλω μαζί μου!
-Δεν με έχεις.
-Σε χρειάζομαι!
-Είσαι μόνη σου.
Μια υποσημείωση διακρίνεται με δυσκολία στο κάτω μέρος της σελίδας..'Αν δεν σηκωθείς τώρα,θα μείνεις κάτω για πάντα'
