Πάλι

Ζω.

Ίσον Επιζώ.Ίσον προσπαθώ να μείνω στα πόδια μου κάθε λεπτό που περνάει.

Σιωπή.

Περικυκλώνομαι απο κόσμο και το μόνο που ακούω είναι σιωπή.Μια απέραντη εκκωφαντική σιωπή.Το βουητό απο τους ανθρώπους περνάει απο μέσα μου και φεύγει αφήνοντας μόνο ένα τρομακτικό κενό.

Αγάπη.

Που είναι η αγάπη?Γιατί δεν την βλέπω?Την ακούω συχνά.Κάθε μέρα εισέρχεται απο τα αυτιά μου και κάνει κύκλους μέσα μου.Ναι!Αλλά γιατί δεν την νιώθω?Την αγνή ανιδιοτελή αγάπη?Την αγάπη που βγαίνει απο την καρδιά και στολίζει τις ρυτίδες στα μάτια?

Φόβος.

Ένα απέραντο σύννεφο καπνού. Ξεχύνεται απο τις πιο σκοτεινές γωνίες και κατακλύζει κάθε σημείο του κορμιού μου. Το νεκρώνει. Και κόβει την παραμικρή είσοδο αέρα απο όλους του πόρους του δέρματος μου.

Αδυνατώ.

Να αφήσω το παρελθόν κοιμισμένο. Να κατευνάσω τις απείθαρχες σκέψεις. Να δημιουργήσω νέα όνειρα για το μέλλον. Να χρωματίσω εικόνες κλείνοντας μου τα μάτια. Nα σηκωθώ και να προχωρήσω κοιτώντας μόνο μπροστά.

Νιώθω.

Όλα να γυρίζουν γύρω μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Μικροσκοπικά κομμάτια του 'είναι' μου πεταμένα παντού. Αιωρούνται στον χώρο ουρλιάζοντας.  Και εγώ ακούνητη. Να τα κοιτάζω. Μην μπορώντας να κάνω τίποτα για να σταματήσω τον χρόνο να κυλάει χωρίς εμένα.

Θέλω.

Να αναπνεύσω ελεύθερα. Να γεμίσω τα πνευμόνια μου καθαρό αέρα και να αποβάλω όλη την μαυρίλα που με περιβάλλει. Να αφεθώ σε μυρωδιές και σε εικόνες και να νιώσω ζωντανή μέσα μου και έξω μου. Και αυτό μόνο να μου είναι αρκετό. 


.

Αλλαγή πλεύσης

- Αλλαγή πλεύσης.

-Τι? Τώρα?

-Ναι. Τώρα.

-Πάλι?

-Πάλι.

-Μα γιατί? Νόμιζα μετά απο τόσο καιρό οτι είχαμε χαράξει επιτέλους μια σταθερή πορεία!

-Ναι,αλλά αυτή η πορεία δεν μας βγάζει πουθενά! Δεν το βλέπεις? Εδώ και αρκετό καιρό μπάζουν νερά. Αν συνεχίσουμε έτσι θα βουλιάξουμε! Κατάλαβε το! 

-Φοβάμαι..

-Και εγώ. Αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

-Και που θα πάμε?

-Δεν ξέρω.

Και το τιμόνι έστριψε απότομα δεξιά.Χωρίς πλάνο αυτή την φορά και χωρίς χάρτη.Το πλοίο παλαντζάρισε για λίγο και σταθεροποιήθηκε προς τα δυτικά. Οι πράσινες κουκκίδες της προηγούμενης πορείας αχνοφαίνονται ακόμα στο ραντάρ. Κάθομαι πιο πίσω και βάζω την λειτουργία στον αυτόματο. Όλα αυτά τα κουμπιά και οι διακόπτες στο πιλοτήριο που τόσο καλά γνώριζα τώρα μου μοιάζουν ξένα. Δεν είμαι σε θέση να χειριστώ τίποτα αυτή την στιγμή και για να πω την αλήθεια δεν με ενδιαφέρει καν.

Ανοίγω την μπουκαπόρτα και βγαίνω στην κουπαστή. Ο παγωμένος αέρας φέρνει τα μαλλιά μου στο πρόσωπο και για λίγα δευτερόλεπτα μου κόβει την αναπνοή. Κοιτάζω το άγνωστο που απλώνεται μπροστά μου και νιώθω την αλμύρα της θάλασσας να καίει τα ρουθούνια μου. Ελευθερία. Μια λέξη που σου προσφέρει τόσο πόθο όσο και φόβο ταυτόχρονα.

Ίσως για πρώτη φορά δεν ξέρω την πορεία μου. Δεν ξέρω τον προορισμό μου. Ένα ακυβέρνητο καράβι στην μέση του πουθενά. Ίσως. Ίσως περιμένω κάποιος να έρθει και να πιάσει το πηδάλιο. Ή ίσως περιμένω να βρω την δύναμη να το κάνω εγώ. Όπως και να έχει το μόνο που αντέχω τώρα είναι να περιμένω. Και να δω που θα με βγάλει αυτή η νέα πορεία...