-Τι? Τώρα?
-Ναι. Τώρα.
-Πάλι?
-Πάλι.
-Μα γιατί? Νόμιζα μετά απο τόσο καιρό οτι είχαμε χαράξει επιτέλους μια σταθερή πορεία!
-Ναι,αλλά αυτή η πορεία δεν μας βγάζει πουθενά! Δεν το βλέπεις? Εδώ και αρκετό καιρό μπάζουν νερά. Αν συνεχίσουμε έτσι θα βουλιάξουμε! Κατάλαβε το!
-Φοβάμαι..
-Και εγώ. Αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
-Και που θα πάμε?
-Δεν ξέρω.
Και το τιμόνι έστριψε απότομα δεξιά.Χωρίς πλάνο αυτή την φορά και χωρίς χάρτη.Το πλοίο παλαντζάρισε για λίγο και σταθεροποιήθηκε προς τα δυτικά. Οι πράσινες κουκκίδες της προηγούμενης πορείας αχνοφαίνονται ακόμα στο ραντάρ. Κάθομαι πιο πίσω και βάζω την λειτουργία στον αυτόματο. Όλα αυτά τα κουμπιά και οι διακόπτες στο πιλοτήριο που τόσο καλά γνώριζα τώρα μου μοιάζουν ξένα. Δεν είμαι σε θέση να χειριστώ τίποτα αυτή την στιγμή και για να πω την αλήθεια δεν με ενδιαφέρει καν.
Ανοίγω την μπουκαπόρτα και βγαίνω στην κουπαστή. Ο παγωμένος αέρας φέρνει τα μαλλιά μου στο πρόσωπο και για λίγα δευτερόλεπτα μου κόβει την αναπνοή. Κοιτάζω το άγνωστο που απλώνεται μπροστά μου και νιώθω την αλμύρα της θάλασσας να καίει τα ρουθούνια μου. Ελευθερία. Μια λέξη που σου προσφέρει τόσο πόθο όσο και φόβο ταυτόχρονα.
Ίσως για πρώτη φορά δεν ξέρω την πορεία μου. Δεν ξέρω τον προορισμό μου. Ένα ακυβέρνητο καράβι στην μέση του πουθενά. Ίσως. Ίσως περιμένω κάποιος να έρθει και να πιάσει το πηδάλιο. Ή ίσως περιμένω να βρω την δύναμη να το κάνω εγώ. Όπως και να έχει το μόνο που αντέχω τώρα είναι να περιμένω. Και να δω που θα με βγάλει αυτή η νέα πορεία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου