Δευτέρα

.
.

Δευτέρα και εγώ στην Αθήνα ντυμένη με ένα χοντρό μαύρο παλτό και ένα μάλλινο κασκόλ να περιμένω.Ο Χειμώνας αποφάσισε να κάνει αισθητή την παρουσία του.Κάνει κρύο και εγώ το χαίρομαι.Μου αρέσει να το νιώθω γύρω μου.Πάνω μου.Να το μυρίζω.Να το αισθάνομαι απο την κορυφή του κεφαλιού μέχρι τις πατούσες μου.Φέρνω τα χέρια στο πρόσωπο και σε κοιτάω.Χαμογελάς και παίζεις με τους περαστικούς απο ψηλά.Και εγώ σε ζηλεύω.Είσαι λίγο πιο κοντά στα σύννεφα.Λίγο πιο μακριά απο την γη.Λίγο πιο κοντά στα όνειρα.Μπορείς να απλώσεις το χέρι σου?Να μου κατεβάσεις ένα κομμάτι ουρανό?Όχι πολύ.Έτσι απλά για μιαν ανάσα.Είναι τόσο δύσκολο να είσαι συνέχεια προσγειωμένος στην γη.Μπορείς?Ένα κομμάτι ουρανό μόνο.Τίποτε άλλο.

Γυρίζω σπίτι με την μύτη κόκκινη και τα μαλλιά ανακατεμένα απο το καινούργιο καρό καπέλο που αγόρασα.Βγάζω τις μπότες,βάζω τις κάλτσες να ζεσταθούν στο καλοριφέρ και κάθομαι στο μεγάλο χαλί δίπλα στο πιάνο και το τζάκι.Στην τηλεόραση για ακόμα μια φορά ο 'ψαλιδοχέρης' και εγώ για ακόμα μια φορά δακρύζω.Άγγιγμα.Τι όμορφη λέξη.Τι όμορφη αίσθηση.Πόσο σημαντικό είναι ένα απλό άγγιγμα πάνω μας.Στο χέρι.Στα μάγουλα.Στην μύτη.Στον λαιμό.Στα χείλη.Μια αγκαλιά.Μια επαφή.Ξαφνικά μου λείπεις.

Μόνη.Κοιτάζω τα φώτα της πόλης απο το παράθυρο και η επιθυμία γεννιέται.Να τα πλησιάσω.Να γίνω μέρος τους.Θα ήθελα να φόρεγα απόψε το καφέ μου φόρεμα.Ασορτί με τις χρυσές γόβες και το χρυσό ζακετάκι.Το αγαπημένο μου άρωμα.Ενα ελαφρύ λιπ-γκλος και το χαμόγελό μου.Να πάω σ΄ένα μέρος με απαλή ζωντανή μουσική.Ένα πίανο,ένα βιολί,ένα κοντραμπάσο και ένα σαξόφωνο ίσως.Να είναι ξύλινο,στολισμένο με πολλά μικρά φωτάκια και να έχει στους τοίχους παλιές μονόχρωμες φωτογραφίες.Κόκκινο γλυκό κρασί και καλή παρέα.Να ζαλιστώ.Να ταξιδέψω.Να αφεθώ...

Σκέψεις ημερών

.

Ένα θέατρο πάλιο.Μικρά κόκκινα,πράσσινα,μπλε πλασματάκια διασκορπισμένα παντού.Ελεύθερα.Χορεύουν.Ζωγραφισμένα στο πρόσωπα τους η αθωότητα.Σκορπίζουν χαμόγελα και κάνουν τα μάτια να λάμπουν.Μια ανάσα ουρανού.



Κρύο.Ντυμένη με ένα κόκκινο παλτό.Σην πλάτη μου δεμένο ένα μπαλόνι.Θέλεις να το πιάσεις.Τρέχω.Τρέχεις πίσω μου να με φτάσεις.Πειράγματα και γέλια.Και ο χρόνος σταματάει εκεί.











Ένα μεταλλικό δέντρο και δυο κούτες στολίδια.Πολύχρωμες μπάλες,μικροσκοπικά τύμπανα,ασημένιες καμπάνες,χρωματιστές κορδέλες.Παίζουν πρώτα στα δάχτυλα,φλερτάρουν με τα πράσσινα φύλλα και παίρνουν την θέση που τους αρμόζει.Στην κορυφή ένα μεγάλο αστέρι.Να συμβολίζει κάτι.Κάτι που είναι ξεχασμένο απο καιρό.



Το μπαούλο μετάφερεται στην κρεβατοκάμαρα,δίπλα απο τον καθρέπτη.Είναι στενά εκεί.Αλλά πρέπει να γίνει χώρος στο σαλόνι.Για το δέντρο.Ήταν να πάρουμε μικρο.Να μπει στην βιβλιοθήκη.Μα τελικά.Έγινε πάλι το χατήρι μου.Και όλος ο χώρος γεμίζει απο λαμπάκια και παιχνίδια.Ένα τύμπανο κάτω απο τον καναπέ και κρεμασμένο στην λάμπα ένα αρκουδάκι να κάνει κούνια.Είναι άραγε ακόμα εκεί?











Μια βόλτα στην Ερμού.Ούτε ένα βλέμμα δεν πέφτει στις παραγεμισμένες χριστουγεννιάτικες βιτρίνες.Όλα φαίνονται ανούσια.Κενά.Προσπερνάω με βήμα ταχύ αφήνοντας πίσω τις σκέψεις και την παιδική μου αφέλεια.Άλλη μια εποχή που πρέπει να περάσει.Όσο το δυνατόν λιγότερο ανώδυνα μπορεί.



Σακούλες με δώρα,περίτεχνα τυλιγμένα φιγουράρουν κάτω απο το δέντρο.Διαλεγμένα προσεκτικά και με αγάπη. Το χαμόγελο διαγράφεται στα μάτια και η ανυπομονησία είναι έτοιμη να ξεπηδήσει απο τα χείλη.Τα ανοίγουμε σαν μικρά παιδιά.Κάθε δώρο και ένα φιλί.Κάθε φιλί και μια σταγόνα ευτυχίας.Μ'αγαπάς?Σ'αγαπώ.













Χριστούγεννα και πάλι.Σε σπίτια διαφορετικά.Με άλλους ανθρώπους.Σε άλλες αγκαλιές.Με διαφορετικά 'θέλω' και 'μπορώ'

Στον αέρα πλανιέται το άρωμα περασμένων γιορτών.Δημιουργόντας κιτρινισμένες εικόνες.Εικόνες που ανεβαίνουν και κάθονται στο στήθος και στον λαιμό.Και πιέζουν.

Ανοίγω την μπαλκονόπορτα.Να μπει φρέσκος αέρας.Δεν με ενδιαφέρει αν είναι καθαρός.Μόνο να πάρει μακριά το παρελθόν.Και να μπορέσω να αναπνεύσω ξανά

.

.

...

.

.

αν έχεις αγγίξει τον παράδεισο

δεν μπορείς παρά να τον νοσταλγείς

κάθε στιγμή που περνάει

Re-born

Θα ήθελα να γεννιόμουν ξανά.Σ'ένα ζεστό μέρος.Τυλιγμένη σε μια μικρή ροζ κουβέρτα.Προφυλαγμένη απο τον καιρό,την κακία,τους ανθρώπους.Το μυαλό καθαρό απο σκέψεις,ανασφάλειες και υποχρεώσεις.Να μάθαινα απο την αρχή την αγάπη,τις αξίες της ζωής,την ανθρωπότητα,την ελεύθερη βούληση και τα λάθη των δικών μου επιλογών.Μεγαλώνοντας με ενθάρρυνση και προτροπή και όχι με "μη" και "πρέπει".Με την συνείδηση καθαρή και όχι καταδυναστευμένη απο κανόνες και νόμους άγραφους.Να μπορώ να λέω την άποψη μου χωρίς φόβο,κοιτώντας τον άλλον στα μάτια.Χωρίς να περιμένω κρίση,κατάκριση και καταδίκη

Θα ήθελα να γεννιόμουν ξανά.Κάπου που να μπορώ να αναπνέω αέρα καθαρό.Να βλέπω και να μυρίζω λουλούδια.Να αντικρύζω τον ήλιο και πρόσωπα χαμογελαστά.Ξέγνοιαστα και ξεκούραστα.Σε ανθρώπους όμορφους.Με ίσιες τις πλάτες.Καί όχι με ώμους κυρτούς.Απο κακουχίες και προβλήματα.Χωρίς διακρίσεις,σκοπιμότητες και οφέλη.

Θα ήθελα να γεννιόμουν ξανά.Να μπορούσα να διακρίνω μόνο θολές χρωματιστές εικόνες.Να γύρναγα το κεφάλι σε απαλά ακούσματα και όλοι οι ήχοι να μου φαινόντουσαν μελωδίες.Να αντιλαμβανόμουν τον κόσμο ολόκληρο μόνο απο το άρωμα του γάλακτος και της μητέρας.Κρατώντας σφιχτά στην παλάμη μου την ζωή.

Και ίσως εκεί να αισθανόμουν ασφαλής.

Ώρα για όνειρα...

Ξάπλωσε στο κρεβάτι

Έβαλε το μαξιλάρι ανάμεσα στα πόδια

Και μάζεψε το σώμα της

Σε στάση εμβρυική

Σήκωσε επιμελός τα μαλλιά της

Αφήνοντας ελεύθερο τον λαιμό και την πλάτη

Έκλεισε τα μάτια

Και τον φαντάστηκε πίσω της

Κουλουριασμένο στο κορμί της

Με το πρόσωπο του στο πίσω μέρος του λαιμού της

Το αγαπημένο του σημείο πάνω της

Εκεί του άρεσε να κοιμάται

Ήταν πάντα ζεστά

Και μύριζε το άρωμά της

...

Καληνύχτα