Δευτέρα

.
.

Δευτέρα και εγώ στην Αθήνα ντυμένη με ένα χοντρό μαύρο παλτό και ένα μάλλινο κασκόλ να περιμένω.Ο Χειμώνας αποφάσισε να κάνει αισθητή την παρουσία του.Κάνει κρύο και εγώ το χαίρομαι.Μου αρέσει να το νιώθω γύρω μου.Πάνω μου.Να το μυρίζω.Να το αισθάνομαι απο την κορυφή του κεφαλιού μέχρι τις πατούσες μου.Φέρνω τα χέρια στο πρόσωπο και σε κοιτάω.Χαμογελάς και παίζεις με τους περαστικούς απο ψηλά.Και εγώ σε ζηλεύω.Είσαι λίγο πιο κοντά στα σύννεφα.Λίγο πιο μακριά απο την γη.Λίγο πιο κοντά στα όνειρα.Μπορείς να απλώσεις το χέρι σου?Να μου κατεβάσεις ένα κομμάτι ουρανό?Όχι πολύ.Έτσι απλά για μιαν ανάσα.Είναι τόσο δύσκολο να είσαι συνέχεια προσγειωμένος στην γη.Μπορείς?Ένα κομμάτι ουρανό μόνο.Τίποτε άλλο.

Γυρίζω σπίτι με την μύτη κόκκινη και τα μαλλιά ανακατεμένα απο το καινούργιο καρό καπέλο που αγόρασα.Βγάζω τις μπότες,βάζω τις κάλτσες να ζεσταθούν στο καλοριφέρ και κάθομαι στο μεγάλο χαλί δίπλα στο πιάνο και το τζάκι.Στην τηλεόραση για ακόμα μια φορά ο 'ψαλιδοχέρης' και εγώ για ακόμα μια φορά δακρύζω.Άγγιγμα.Τι όμορφη λέξη.Τι όμορφη αίσθηση.Πόσο σημαντικό είναι ένα απλό άγγιγμα πάνω μας.Στο χέρι.Στα μάγουλα.Στην μύτη.Στον λαιμό.Στα χείλη.Μια αγκαλιά.Μια επαφή.Ξαφνικά μου λείπεις.

Μόνη.Κοιτάζω τα φώτα της πόλης απο το παράθυρο και η επιθυμία γεννιέται.Να τα πλησιάσω.Να γίνω μέρος τους.Θα ήθελα να φόρεγα απόψε το καφέ μου φόρεμα.Ασορτί με τις χρυσές γόβες και το χρυσό ζακετάκι.Το αγαπημένο μου άρωμα.Ενα ελαφρύ λιπ-γκλος και το χαμόγελό μου.Να πάω σ΄ένα μέρος με απαλή ζωντανή μουσική.Ένα πίανο,ένα βιολί,ένα κοντραμπάσο και ένα σαξόφωνο ίσως.Να είναι ξύλινο,στολισμένο με πολλά μικρά φωτάκια και να έχει στους τοίχους παλιές μονόχρωμες φωτογραφίες.Κόκκινο γλυκό κρασί και καλή παρέα.Να ζαλιστώ.Να ταξιδέψω.Να αφεθώ...