Αφιερωμένο...

Πλέον κοιμάμαι στην μεριά σου.  Στην αρχή ήταν λίγο περίεργα.Σαν τότε,θυμάσαι? Που μετακινήσαμε το κρεβάτι πιο δεξιά για να βάλουμε το κομοδίνο σου και νιώθαμε σαν να βρισκόμαστε πάνω σε σχεδία και επιπλέουμε στην θάλασσα. Θυμάσαι?

Χρησιμοποιώ και τα τέσσερα μαξιλάρια που έχουμε στο κρεβάτι για να κοιμηθώ. Στο ένα ακουμπάω το κεφάλι μου. Το δεύτερο το τοποθετώ στην πλάτη μου. Για να αισθάνομαι το κορμί σου πίσω απο το δικό μου να με περικλείει. Το τρίτο ανάμεσα στα πόδια μου. Για να αισθάνομαι τα δικά σου δεμένα με τα δικά μου. Και το τελευταίο το σφίγγω στην αγκαλιά μου. Για να νιώθω τα χέρια σου τυλιγμένα γύρω μου. Κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι την ρυθμική αναπνοή σου στο πίσω μέρος του λαιμού μου. Και αποκοιμιέμαι. 

Κάποτε με ρώτησες γιατί σ'αγαπάω.  Σ'αγαπάω για πολλούς λόγους. Σ'αγαπάω γιατί όταν χαμογελάς,χαμογελάνε τα πάντα γύρω μου. Σ'αγαπάω για την κάθε ζημιά-σκανδαλιά που κάνεις. Σ'αγαπάω για την παιδικότητα σου. Για την ασφάλεια που νοιώθω όταν μου κρατάς το χέρι να με περάσεις στον δρόμο. Και γιατί όταν με κρατάς πιστεύω ακράδαντα ότι όλα θα πάνε καλά και δεν με νοιάζει τίποτα άλλο. Σ'αγαπάω για τα παιχνίδια μας. Για τα ατελείωτα στοιχήματα μας. Για τις μικρές εκπλήξεις που μου κάνεις και την χαρά στο πρόσωπο σου,περιμένοντας να δεις την αντίδραση μου. Σ'αγαπάω για όλα τα αυθόρμητα γέλια μας. Και για την καθημερινότητα μας που την μετατρέπεις πάντα σε περιπέτεια. Σ'αγαπάω για τον τρόπο που μου χτενίζεις τα μαλλιά και με ξεκουράζεις μετά απο μια δύσκολη μέρα. Για το βλέμμα σου όταν ντύνομαι και με κάνεις να νοιώθω όμορφη. Και γιατί κάθε φορά που με αγγίζεις,είναι σαν να είναι η πρώτη φορά. Σ'αγαπάω για τις συνεχόμενες καινούργιες ιδέες σου και τις ανακαλύψεις σου. Σ'αγαπάω γιατί όταν σε ακούω να παίζεις μουσική σκιρτάνε όλα μέσα μου και σε ερωτεύομαι ακόμα πιο πολύ. Σ'αγαπάω γιατί δεν σταματάω στιγμή να σε ερωτεύομαι. Σ'αγαπάω γιατί δίπλα σου κάνω τα πιο όμορφα όνειρα.

Σ'αγαπάω γιατί είσαι εσύ. Και αγαπάω αυτό που είσαι.  

 

Είμαι..

Είμαι της ''καλημέρας'' και της ''καληνύχτας''. Της αυθόρμητης αγκαλιάς και του πειράγματος. Είμαι του ''πιάσε μου το χέρι,να περπατήσουμε μαζί'' και του ''θέλω να σε δω έστω για πέντε λεπτά''. Των εκπλήξεων και των ''τυχαίων συναντήσεων''. Είμαι του ''σου έχω ένα δώρο κάτω απο το μαξιλάρι σου'' και του ''κλείσε τα μάτια και ακολούθησε με''. Είμαι του χουχουλιάσματος και των ατελείωτων ωρών στο κρεβάτι. Είμαι του ''θα σου πω ένα παραμύθι'' μετά απο μια δύσκολη μέρα και του ''θα σου ψιθυρίσω ένα τραγούδι μέχρι να αποκοιμηθείς''. Είμαι της εκδρομής και των αποδράσεων. Έστω και αν είναι λίγο μόνο πιο μακριά.Είμαι των παιχνιδιών και του ανέμελου γέλιου.Της συντροφικότητας και του ''είμαστε ένα''. Του ''θα σε πάω στον οδοντίατρο θες δεν θες'' και του ''μαζί,μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα''.  Είμαι του ''σ'αγαπω'' και του ''μου λείπεις''.   

Είμαι ρομαντική? Ίσως.
Είμαι αφελής? Πιθανότατα.
Αλλά δεν θα σταματήσω μέχρι να μπορώ να είμαι αυτή που είμαι.

Είναι κανείς εδώ?

Είναι κανείς εδώ?

Το ρολόι σταμάτησε στις έξι και τριάντα.Οι αριθμοί αράχνιασαν και οι δείκτες σκούριασαν και κόπηκαν στην μέση.Τα γράμματα άρχισαν να χορεύουν σαν τρελά. Μπερδεύοντας τις λέξεις. Δεν καταλαβαίνω.Τι λες? Τώρα το ένα άρχισε να τραβάει το άλλο. Να ανεβαίνει πάνω του και να χαλάει τις γραμμές και τις γωνίες. Ησυχία! Σταματήστε!

Η 'ΝΕΑ ΑΡΧΗ' μεγάλωσε επικίνδυνα και άρχισε να απλώνεται σε όλο το χαρτί. Μεγαλεπήβολα και εριστικά αφήνοντας μαύρο μελάνι παντού γύρω της. Το 'ΤΩΡΑ' παίρνει θέση δίπλα της και εκφοβίζει κάθε άλλη συλλαβή. ΝΕΑ ΑΡΧΗ. ΤΩΡΑ. ΝΕΑ ΑΡΧΗ. ΤΩΡΑ. Δώσε μου ένα λεπτό! Ένα λεπτό! Πρέπει να σκεφτώ! Μεγάλωσα. Δεν έχω πια την δύναμη να παλέψω. Σκέβρωσα! Έχω τόσα 'ΜΑ' να γράψω! Τόσα 'ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ'. Τόσα 'ΦΟΒΑΜΑΙ'.

Το ρολόι ξεκίνησε να στριγγλίζει και το 'ΤΩΡΑ'  βάφεται με κόκκινο χρώμα. Έχει μουδιάσει το χέρι μου και το μολύβι αγκυστρώθηκε πάνω του. Έχουν σταματήσει εδώ και καιρό να ακούγονται οι χτύποι της καρδιάς μου. Το χαμόγελο έχει παγώσει στα χείλη μου και μοιάζει μ έναν σπασμωδικό μορφασμό στο πρόσωπό μου. Τα δάκρυα κολλημένα στα μάγουλά μου,μάρτυρες της αδυναμίας μου.

-Σε θέλω μαζί μου!
-Δεν με έχεις.
-Σε χρειάζομαι!
-Είσαι μόνη σου.

Μια υποσημείωση διακρίνεται με δυσκολία στο κάτω μέρος της σελίδας..'Αν δεν σηκωθείς τώρα,θα μείνεις κάτω για πάντα'

Πάλι

Ζω.

Ίσον Επιζώ.Ίσον προσπαθώ να μείνω στα πόδια μου κάθε λεπτό που περνάει.

Σιωπή.

Περικυκλώνομαι απο κόσμο και το μόνο που ακούω είναι σιωπή.Μια απέραντη εκκωφαντική σιωπή.Το βουητό απο τους ανθρώπους περνάει απο μέσα μου και φεύγει αφήνοντας μόνο ένα τρομακτικό κενό.

Αγάπη.

Που είναι η αγάπη?Γιατί δεν την βλέπω?Την ακούω συχνά.Κάθε μέρα εισέρχεται απο τα αυτιά μου και κάνει κύκλους μέσα μου.Ναι!Αλλά γιατί δεν την νιώθω?Την αγνή ανιδιοτελή αγάπη?Την αγάπη που βγαίνει απο την καρδιά και στολίζει τις ρυτίδες στα μάτια?

Φόβος.

Ένα απέραντο σύννεφο καπνού. Ξεχύνεται απο τις πιο σκοτεινές γωνίες και κατακλύζει κάθε σημείο του κορμιού μου. Το νεκρώνει. Και κόβει την παραμικρή είσοδο αέρα απο όλους του πόρους του δέρματος μου.

Αδυνατώ.

Να αφήσω το παρελθόν κοιμισμένο. Να κατευνάσω τις απείθαρχες σκέψεις. Να δημιουργήσω νέα όνειρα για το μέλλον. Να χρωματίσω εικόνες κλείνοντας μου τα μάτια. Nα σηκωθώ και να προχωρήσω κοιτώντας μόνο μπροστά.

Νιώθω.

Όλα να γυρίζουν γύρω μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Μικροσκοπικά κομμάτια του 'είναι' μου πεταμένα παντού. Αιωρούνται στον χώρο ουρλιάζοντας.  Και εγώ ακούνητη. Να τα κοιτάζω. Μην μπορώντας να κάνω τίποτα για να σταματήσω τον χρόνο να κυλάει χωρίς εμένα.

Θέλω.

Να αναπνεύσω ελεύθερα. Να γεμίσω τα πνευμόνια μου καθαρό αέρα και να αποβάλω όλη την μαυρίλα που με περιβάλλει. Να αφεθώ σε μυρωδιές και σε εικόνες και να νιώσω ζωντανή μέσα μου και έξω μου. Και αυτό μόνο να μου είναι αρκετό. 


.

Αλλαγή πλεύσης

- Αλλαγή πλεύσης.

-Τι? Τώρα?

-Ναι. Τώρα.

-Πάλι?

-Πάλι.

-Μα γιατί? Νόμιζα μετά απο τόσο καιρό οτι είχαμε χαράξει επιτέλους μια σταθερή πορεία!

-Ναι,αλλά αυτή η πορεία δεν μας βγάζει πουθενά! Δεν το βλέπεις? Εδώ και αρκετό καιρό μπάζουν νερά. Αν συνεχίσουμε έτσι θα βουλιάξουμε! Κατάλαβε το! 

-Φοβάμαι..

-Και εγώ. Αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

-Και που θα πάμε?

-Δεν ξέρω.

Και το τιμόνι έστριψε απότομα δεξιά.Χωρίς πλάνο αυτή την φορά και χωρίς χάρτη.Το πλοίο παλαντζάρισε για λίγο και σταθεροποιήθηκε προς τα δυτικά. Οι πράσινες κουκκίδες της προηγούμενης πορείας αχνοφαίνονται ακόμα στο ραντάρ. Κάθομαι πιο πίσω και βάζω την λειτουργία στον αυτόματο. Όλα αυτά τα κουμπιά και οι διακόπτες στο πιλοτήριο που τόσο καλά γνώριζα τώρα μου μοιάζουν ξένα. Δεν είμαι σε θέση να χειριστώ τίποτα αυτή την στιγμή και για να πω την αλήθεια δεν με ενδιαφέρει καν.

Ανοίγω την μπουκαπόρτα και βγαίνω στην κουπαστή. Ο παγωμένος αέρας φέρνει τα μαλλιά μου στο πρόσωπο και για λίγα δευτερόλεπτα μου κόβει την αναπνοή. Κοιτάζω το άγνωστο που απλώνεται μπροστά μου και νιώθω την αλμύρα της θάλασσας να καίει τα ρουθούνια μου. Ελευθερία. Μια λέξη που σου προσφέρει τόσο πόθο όσο και φόβο ταυτόχρονα.

Ίσως για πρώτη φορά δεν ξέρω την πορεία μου. Δεν ξέρω τον προορισμό μου. Ένα ακυβέρνητο καράβι στην μέση του πουθενά. Ίσως. Ίσως περιμένω κάποιος να έρθει και να πιάσει το πηδάλιο. Ή ίσως περιμένω να βρω την δύναμη να το κάνω εγώ. Όπως και να έχει το μόνο που αντέχω τώρα είναι να περιμένω. Και να δω που θα με βγάλει αυτή η νέα πορεία...