Νανούρισμα

.
.









Ξαπλωμένη στο κρεβάτι,με τις ροζ πυτζάμες,στα λευκά-ροζ σεντόνια,κοιτάζω έξω απο την ροζ-μωβ κουρτίνα,τις σκέψεις μου να παίζουν.Πότε σκαρφαλώνουν στα δέντρα.Πότε ορμάνε στον δρόμο πειράζοντας τους περαστικούς.Πότε ανεβαίνουν προς τον ουρανό και αγγίζουν τα σύννεφα.Πότε έρχονται στο δωμάτιο και στριφογυρίζουν γύρω απο μένα.Δεν σταματάνε λεπτό.Τις κοιτάζω και χαμογελάω.Έτσι είναι οι σκέψεις.Ταξιδιάρικες.Δεν μπορούν να μείνουν κολλημένες σ'ενα μέρος.

Ο χρόνος άλλαξε.Και με βρήκε σχεδόν όπως ο προηγούμενος.Στην αρχή με ανυσήχησε.Λες και σε ένα δευτερόλεπτο που αλλάζει ένας αριθμός,αλλάζει όλη η ζωή μας.Όχι.Δεν είναι έτσι τελικά.Συνεχίζουμε να προχωράμε απο εκεί που μείναμε προσπαθώντας να γίνουμε λίγο καλύτεροι.Όσο μπορεί ο καθένας...

Δεν θα κάνω απολογισμό φέτος.Για πρώτη φορά.Ούτε θα βάλω στόχους ώστε να τους δω για άλλη μια φορά να ναυαγούν στο τέλος του έτους.Θα αφήσω απλώς τον χρόνο να κυλήσει.Με μένα μέσα.Και όσο μπορώ θα χαμογελάω...

Και τώρα χαμογελάω.Παρόλο που δεν μπορώ να σηκωθώ απο το κρεβάτι.Δεν μπορώ να βγω εγώ έξω,αλλά έστειλα τις σκέψεις στην θέση μου.Να τα δουν όλα και να έρθουν να μου τα μαρτυρήσουν.







Είμαι κουρασμένη και νυστάζω.Θα ήθελα να είχα κάποιον εδώ.Να με σκέπαζε.Να με κράταγε στην αγκαλιά του.Και να μου ψιθύριζε στο αυτί παραμύθια.Μέχρι να με πάρει ο ύπνος.Να μην έφευγε μετά.Να καθόταν εκεί.Δίπλα μου.Να με κοίταγε.Να με χάιδευε.Να μου χάριζε τα πιο όμορφα όνειρα.Μέχρι το πρωί...