Κάτι

Δεν έχω λόγια να παραθέσω σήμερα.
Λόγια στοιβαγμένα με ακρίβεια.Ταιριασμένα προσεκτικά μεταξύ τους.Γαρνιρισμένα  με ατμοσφαιρικές όμορφες λέξεις.Και σερβιρισμένα με ομοιοκαταληξίες και πειθώ.
Έχουν ξεραθεί και κολλήσει στον λαιμό μου.Όπως  μένουν πάνω στο φλυτζάνι τα κατακάθια του καφέ.Μαύρα.Γεμάτα ρωγμές και σκασίματα.


Συναισθήματα έχω.
Συναισθήματα μπερδεμένα.Σαν κουβάρι.Δεμένα με μια λεπτή πράσσινη κλωστή.Δεν ξέρω γιατί πράσσινη.Ίσως γιατί πάντα με προβλημάτιζε το χρώμα.Ίσως επειδή δεν ήμουν ποτέ καλή στο να βρίσκω την άκρη.Ίσως γιατί φωνάζουν όλα μαζί και δεν μπορώ να τα ακούσω.Ίσως γιατί θα προτιμούσα απλά, να μην νιώθω.




Η σιωπή πονάει.
Πονάει σαν μια αλήθεια.Γυμνή.Χωρίς τίποτα να καλύπτει την ασχήμια της.Ψυχρή και ντροπιασμένη μπροστά στα αχόρταγα μάτια των θεατών της.






Ίσως μιαν άνοιξη σπάσει ο πάγος.
Όπως κάποτε
Ή μήπως ήταν χειμώνας...?