Αφήνω ένα χαμόγελο και φεύγω...

.
.

Αυτό το τραγούδι το έχω συνδέσει με σένα.Κάθε φορά που το ακούω νομίζω οτι βρίσκομαι στην αγκαλιά σου,έξω στο μπαλκονάκι,σκεπασμένοι μ'ενα σεντόνι να περιμένουμε να βγει το φεγγάρι.

Ένας χρόνος πέρασε σχεδόν απο την πρώτη μας βόλτα στην Αθήνα.Περπατούσαμε δίπλα-δίπλα στο πλακόστρωτο.Ο αέρας έπαιρνε πίσω τα μαλλιά και το μπουφάν σου.Με κοίταξες με μάτια λαμπερά και είπες οτι έχω το πιο υπέροχο χαμόγελο που έχεις δει.Εγώ κοκκίνησα και έσκυψα το κεφάλι.Μιλούσαμε για ώρες,πίνοντας κρασί και καταλήξαμε αγκαλιασμένοι να παραπατάμε στα σοκάκια.

Απο τότε περάσαμε πολύ όμορφες στιγμές.Μοιραστήκαμε γέλια.Δάκρυα.Αγωνίες.Πειράγματα.Βουτιές. Γαγραλητά.Μουσική.

Στάθηκες ο άνθρωπος που χρειαζόμουν και με βοήθησες να στηριχτώ στα πόδια μου.

Με έμαθες να βρίσκομαι μόνη στο σκοτάδι και να προχωράω μέχρι να φτάσω στο φως.

Να κρατάω την αναπνοή μου κάτω απο το νερό και να βγαίνω πάλι στην επιφάνεια αλάβωτη.

Να απολαμβάνω το παγωτό και τα παγάκια με διαφορετικούς τρόπους.

Να χάνω τα ρούχα μου και να μην με νοίαζει.

Να κοιτάω τον άλλον στα μάτια όχι μόνο όταν του μιλάω.Αλλά και όταν κλαίω.Και όταν φοβάμαι.Και όταν κάνω έρωτα.

Να εμπιστευτώ ξανά τους ανθρώπους.

Και να πιστέψω οτι μπορεί κάποιος να με αγαπήσει αληθινά.

Για αυτό που είμαι.Μόνο για αυτό.

Συγνώμη αν εγώ...

Ξέρεις.

Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο.

Θυμάσαι?Εκείνο το βράδυ σπίτι σου?Σε κοίταξα και σου είπα πόσο πολύ θα ήθελα να διάβαζες τις σκέψεις μου.Και εσύ τις βρήκες.Μια προς μια.Όλες.Και εγώ χαμογέλασα και δάκρυσα μαζί.Και εσύ μου σκούπισες τα δάκρυα με τα μαλλιά και τα χείλη σου.

Δεν είναι το τέλος.

Όχι.

Είναι απλώς μια αρχή.Μια νέα αρχή για να κάνουμε την σχέση μας ακόμα πιο όμορφη και δυνατή.

Ξέρεις οτι σ'αγαπάω ε?

Το ξέρεις.