.

.
.

Με το πρόσωπο κολημένο στο τζάμι,παρακολουθώ τις σταγόνες της βροχής να πέφτουν πάνω του και να στέκουν εκεί σαν μικρά ακατέργαστα διαμάντια.

Μια βαθιά εκπνοή και όλα θολώνουν.Ζωγραφίζω στο άσπρο πλαίσιο σχήματα με την άκρη του δαχτύλου μου.Και με μια εισπνοή τα εξαφανίζω.Μετά εκπνέω και είναι εκεί.Μαγικά.Και πάλι απο την αρχή.Όπως κάνω με τις σκέψεις μου.

Κρυμμένος είναι ο ήλιος σήμερα.

Και μαζί με αυτόν και το χαμόγελό μου.

Στέκομαι όρθια στο καθρέπτη και φανερώνω την γύμνια μου.Κοιτάζω αυτό που τόσο επιθυμείς να δεις.Και δεν μπορείς.Όλες τις γωνίες και τα απόκρυφα σημεία του.Τα βουνά,τις χαράδρες,τις θάλασσες.

Πόσο μακριά αισθάνομαι απο το σώμα μου.Πόσο διαφορετική νιώθω μέσα του.Ένα δοχείο που μ'έχει φυλακισμένη.Και μέρα με την μέρα φθείρεται.Και κάθε μέρα εγώ γεννιέμαι.

Θα ήθελα να σκεπαστώ μ'εναν μακρύ φαρδύ μανδύα.Να μην διαγράφεται καμμιά καμπύλη του κορμιού μου.Να βγω να περπατήσω ανάμεσα στους ανθρώπους και κανείς να μην με αντιλαμβάνεται.Αόρατη στο πλήθος.

Να νιώθω μόνο εμένα και τον αέρα που έρχεται απο κάτω μου. Και βγαίνει απο μέσα μου.

Κρύφθηκε ο ήλιος σήμερα.

Και η αναπνοή μου γίνεται όλο και πιο δύσκολη.