Μπλε ώρα

.
.
.

Καιρό έχω να γράψω.Υπάρχουν φορές που οι λέξεις στερεύουν και όλες εκείνες οι εικόνες,

που γεμίζεις μέρα με την μέρα, μένουν κλειδωμένες στα τειχώματα του μυαλού σου.Και στα μάτια σου κάποιες φορές.

Ήρεμα κυλάνε οι ώρες τον τελευταίο καιρό.Χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις. Τις αφήνω να χύνονται μέσα απο τα δάχτυλα μου και μένω να τις κοιτάζω.Να ενώνονται μια προς μια.Και να σχηματίζουν μικρές λίμνες γύρω απο τα πόδια μου.

Δοκίμασα να κάνω ποδήλατο χθες.Μετά απο πολλά χρόνια.Απο ισορροπία τα πήγα καλά.Μα...ή το ποδήλατο ήταν πολύ μεγάλο για μένα ή εγώ ήμουν πολύ μικρή για αυτό.Μετά απο μερικά λεπτά,καταλήξαμε αγκαλιά στην άκρη του δρόμου.Κοιτάζω τις μελανίες και τα γδαρσίματα στα πόδια και στα χέρια μου και χαμογελάω.

Μπλε είναι η ώρα τώρα.Και εγώ κάθομαι στο μπαλκόνι και κοιτάζω το φεγγάρι.Νωρίς βγήκε σήμερα.Ίσως να αισθάνθηκε μοναξιά και βγήκε να έχει συντροφιά τον ήλιο.Ίσως απλά βαρέθηκε να περιμένει να έρθει η σειρά του.

Μου αρέσει αυτή η ώρα.Σχεδόν καθημερινά, την ίδια ώρα, ξαπλώνω στην αιώρα μου, και κοιτάζω το απέναντι κτίριο.Καθώς ο ήλιος δύει,του χαρίζει όλα του τα χρώματα.Και αυτό αλλάζει μορφές και διαθέσεις.Και μαζί με αυτό,και εγώ.Μέχρι να σκοτεινιάσει τελείως.

Τότε αυτό βυθίζεται και εγώ σηκώνομαι και ανάβω τα κεράκια.Πάνω απο την αιώρα,δεξιά και αριστερά της.Τα παρατηρώ καθώς φωτίζουν και καθώς τρεμοπαίζουν αν κάποιο αεράκι περάσει απο πάνω τους.Άνοιξε και το φως του πέμπτου,όπως κάθε βράδυ,την ίδια ώρα.Πάντα μου τραβάει την προσοχή.Το φως αλλάζει χρώματα και κάνει κύκλους,πότε δυναμόνοντας,πότε χαμηλόνοντας.Απο το ταβάνι φαίνεται να κρέμονται ξύλινα παιχνίδια που γυρίζουν γύρω-γύρω.Και μερικές φορές, οταν κλείνω τα μάτια, νομίζω οτι έρχεται μουσική απο εκεί.Μαγική,όπως μου φαντάζει απο μακριά όλο το δωμάτιο.

Με το πόδι μου,δίνω ώθηση στην αιώρα και σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά.Στο κομμάτι ουρανό που μου αντιστοιχεί.Ανάμεσα απο τις πολυκατοικίες και τις ζωές των ανθρώπων.Εικοσιπέντε σήμερα τα αστέρια.Πιο πολλά απο χθες.Πιο λίγα απο προχθές.Σε μερικές μέρες θα είμαι στο νησί.Εκεί δεν θα μπορώ να τα μετρήσω τόσο εύκολα.Θα μπορώ όμως να ταξιδεύω μέσα τους.Και να ονειρεύομαι.

Θυμάμαι μικρή δεν ήθελα να πηγαίνω.Το σπίτι στο βουνό είναι απομονωμένο και δεν είχα παρέα.Καθόμασταν με τους γονείς μου κάθε καλοκαίρι ένα μήνα και όλη μέρα γυρνούσαμε απο θεία σε θεία.Φιλιά,ντομάτες,αυγά,ευχές και ξεματιάσματα.Ή μόνη μου παρηγοριά,τα βιβλία μου. Έπαιρνα πάντα πολλά μαζί μου. Στο στενόμακρο μπαλκόνι,δίπλα στις ελιές,χανόμουν.Άλλαζα ρόλους.Ζωές.Γέλια.Και κλάμματα.

Τώρα θέλω να πάω.Θέλω να αφεθώ στο πράσσινο.Στο γαλάζιο.Στον ρυθμικό ήχο των τριζώνων.Στον ουρανό.Και στην θάλασσα.Έχεις ανάγκη καμμιά φορά να μένεις μόνος σου.Μόνος σου με την φύση.Και την ηρεμία που σου προσφέρει απλόχερα.Μια βαθιά εισπνοή είναι το μόνο που χρειάζεσαι.Να της επιτρέψεις να μπει παντού μέσα σου.

Κρύωσα.

Σηκώνομαι και φοράω τα πέδιλα μου.Σβήνω τα κεράκια και μπαίνω στο σπίτι.Αγγίζω το σκονισμένο πιάνο μου και αρχίζω να παίζω μια μελωδία.Γνωστή?Δεν είμαι σίγουρη.Οικία πάντως.Σαν τα μικρά καθημερινά θαύματα,που γίνονται ίσως για πρώτη φορά και όμως...Είναι κομμάτι του εαυτού σου.