Μνήμες.Και τα κενά ανάμεσα τους...

Μνήμη.


Έχω κενό μνήμης μιας περίπου ώρας.






Θυμάμαι.


Ένα ποτήρι με τρία παγάκια σε σχήμα καρδιάς.Μια μελωδία ξεχειλισμένη καραμελωμένα χαμόγελα.Ένα ζεστό χέρι τυλιγμένο στην μέση μου.Μια σοκολάτα με γεύση φράουλα.Έναν ενδοιασμό να χρωματίζει την γλώσσα μου.Μια επιθυμία να πλανιέται στις άκρες των δαχτύλων μου.






Ξεχνάω.


Την μυρωδιά σου.Το πως αισθάνεται το κορμί μου καθώς το αγγίζεις.Πως είναι να κάνεις έρωτα και μετά να χαμογελάς.Το φιλί.Την αγκαλιά.Το πάθος.Την τρυφερότητα.Την σιγουριά.Το αληθινό νόημα της λέξης 'μαζί'.






Θυμάμαι.


Κουλουριασμένος απο πίσω μου.Και εγώ κοιμάμαι.Και νιώθω ασφαλής.Με μια απόχη μαζεύεις όλα τα άσχημα όνειρα μου.Φρουρός της νύχτας μου.Τα κλειδώνεις σε ένα κουτί και πετάς το κλειδί μακριά.Γυρίζω προς το μέρος σου και ανοίγω τα μάτια.Φυσάς απαλά ανάμεσα τους αγάπη και μου γαργαλάς την μύτη.Σου χαμογελάω.






Ξεχνάω.


Μόνη στο λευκό.Τσαλαβουτάω την αξιοπρέπεια μου σε λακούβες λάσπης.Ξεπερνάω τον εαυτό μου.Και ανακαλύπτω τα όρια μου.Το στήθος μου είναι ζεστό.Τα χέρια μου παγωμένα.Προσπαθώ να σε πλησιάσω.Αλλά ποτέ δεν φτάνω εγκαίρως.Και ο δρόμος είναι μακρύς.Και εγώ γλιστράω.






Θυμάμαι.


Πως είναι να γελάς χωρίς λόγο.Τον τρόπο να δημιουργείς όνειρα απο την αρχή.Το πόσο γλυκιά μπορεί να είναι μια συνομωσία.Το κόκκινο καπέλο μου.Την γεύση μιας απογορευμένης μακαρονάδας.Την μυρωδιά του αθώου και του απλού.Την παιδικότητα μου.






Ξεχνάω.


Το ανέμελο χοροπηδητό στα πλακάκια.Τις σκάλες που με ανέβαζαν στον ήλιο.Τα παιχνίδια στο σπίτι.Το 'έτσι!' στο 'γιατί?'.Το να χορεύω στην βροχή.Το να εμπιστεύομαι αυτό που βλέπω.Να εμπιστεύομαι αυτό που ακούω.Να εμπιστεύομαι ανθρώπους.Να εμπιστεύομαι εμένα.





Μνήμη.


Έχω ένα κενό μνήμης περίπου μιας ώρας.


Ξυπνάω στο κρεβάτι μου.Ντυμένη ακόμα με τα ρούχα της χθεσινής νύχτας.Κάποια λείπουν.Το κεφάλι μου βαρύ.Οι ώμοι μου πονάνε.Προσπαθώ να θυμηθώ...ξεχνάω.Προσπαθώ να θυμηθώ...
κενό.
.
.
.