Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009
Μνήμες.Και τα κενά ανάμεσα τους...
Μνήμη.
Έχω κενό μνήμης μιας περίπου ώρας.
Θυμάμαι.
Ένα ποτήρι με τρία παγάκια σε σχήμα καρδιάς.Μια μελωδία ξεχειλισμένη καραμελωμένα χαμόγελα.Ένα ζεστό χέρι τυλιγμένο στην μέση μου.Μια σοκολάτα με γεύση φράουλα.Έναν ενδοιασμό να χρωματίζει την γλώσσα μου.Μια επιθυμία να πλανιέται στις άκρες των δαχτύλων μου.
Ξεχνάω.
Την μυρωδιά σου.Το πως αισθάνεται το κορμί μου καθώς το αγγίζεις.Πως είναι να κάνεις έρωτα και μετά να χαμογελάς.Το φιλί.Την αγκαλιά.Το πάθος.Την τρυφερότητα.Την σιγουριά.Το αληθινό νόημα της λέξης 'μαζί'.
Θυμάμαι.
Κουλουριασμένος απο πίσω μου.Και εγώ κοιμάμαι.Και νιώθω ασφαλής.Με μια απόχη μαζεύεις όλα τα άσχημα όνειρα μου.Φρουρός της νύχτας μου.Τα κλειδώνεις σε ένα κουτί και πετάς το κλειδί μακριά.Γυρίζω προς το μέρος σου και ανοίγω τα μάτια.Φυσάς απαλά ανάμεσα τους αγάπη και μου γαργαλάς την μύτη.Σου χαμογελάω.
Ξεχνάω.
Μόνη στο λευκό.Τσαλαβουτάω την αξιοπρέπεια μου σε λακούβες λάσπης.Ξεπερνάω τον εαυτό μου.Και ανακαλύπτω τα όρια μου.Το στήθος μου είναι ζεστό.Τα χέρια μου παγωμένα.Προσπαθώ να σε πλησιάσω.Αλλά ποτέ δεν φτάνω εγκαίρως.Και ο δρόμος είναι μακρύς.Και εγώ γλιστράω.
Θυμάμαι.
Πως είναι να γελάς χωρίς λόγο.Τον τρόπο να δημιουργείς όνειρα απο την αρχή.Το πόσο γλυκιά μπορεί να είναι μια συνομωσία.Το κόκκινο καπέλο μου.Την γεύση μιας απογορευμένης μακαρονάδας.Την μυρωδιά του αθώου και του απλού.Την παιδικότητα μου.
Ξεχνάω.
Το ανέμελο χοροπηδητό στα πλακάκια.Τις σκάλες που με ανέβαζαν στον ήλιο.Τα παιχνίδια στο σπίτι.Το 'έτσι!' στο 'γιατί?'.Το να χορεύω στην βροχή.Το να εμπιστεύομαι αυτό που βλέπω.Να εμπιστεύομαι αυτό που ακούω.Να εμπιστεύομαι ανθρώπους.Να εμπιστεύομαι εμένα.
Μνήμη.
Έχω ένα κενό μνήμης περίπου μιας ώρας.
Ξυπνάω στο κρεβάτι μου.Ντυμένη ακόμα με τα ρούχα της χθεσινής νύχτας.Κάποια λείπουν.Το κεφάλι μου βαρύ.Οι ώμοι μου πονάνε.Προσπαθώ να θυμηθώ...ξεχνάω.Προσπαθώ να θυμηθώ...
κενό.
.
.
.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
10 σχόλια:
Εγώ πάλι σήμερα θα σου έλεγα να προσπαθήσεις να πλέξεις
ένα στεφάνι απ' τις αναμνήσεις σου
τις πιο φωτεινές, τις πιο μυρωδάτες
και να το κρεμάσεις στην πόρτα της ψυχής σου
να 'ναι οι είσοδοι και οι έξοδοί της αρωματισμένοι και ωραίοι...
Καλό Σ/Κ να εχεις...
Την αγάπη μου
Αρης
Την Καλημέρα μου!
Να θυμάσαι!
Να ζείς!
Και να τα ζείς!
Πάντα με πιάνει ο έρωντας
όσο πολύ κι αν τρέχω
γιατί είναι εκείνος φτερωτός
και εγώ φτερά δεν έχω ...
Δεν μπορείς να ξεφύγεις από κάτι που είναι μέσα σου...στην καρδιά σου και στο μυαλό σου...
δεν μπορω να ξεχασω οσα θελω και παλευω να θυμηθω εκεινα που πανε να σβησουν απο την μνημη μου...
περιεργα παιχνιδια παιζει το μυαλο καποιες φορες...
νεραιδενια σου φιλακια!!!
Αχ, αυτή η μνήμη,
που ένα γράμμ απέχει
από το μνήμα...
Αλλά μη χρονοτριβείς.
Βρες την εγκαίρως.
Στο συρτάρι που΄χεις
δίπλα στο κρεβάτι,
θα τη βρεις!
Είμαι βέβαιη.
Εκεί δε βάζεις
τις πιο όμορφες εικόνες σου;
Φιλί
Άρη μου...τα λόγια σου πάντα χρωματιστές νιφάδες στο πρόσωπο μου...
Και την δικιά μου αγάπη σου στέλνω
:)
gaykarkinos7 ...ναι..μερικές φορές πρέπει να θυμάσαι να ζεις..
Σ'ευχαριστώ πολύ για το όμορφο πέρασμα σου :)
Φιλί!
Παντελή μου...αχ!Καλά θα ήταν να είχαμε φτερά ε?Πρέπει να βρούμε τρόπο να τα δημιουργήσουμε!
;)
Φωτάκο..?Πόσο καιρό έχουμε να μιλήσουμε ε?Ξέρω έίμαι απαράδεκτη...αλλά είσαι και εσύ! ;)
Μου είσαι καλα?
Χαμογελάκι γλυκό σου στέλνω!
Νεραιδουλα μου...ακριβώς έτσι!Περίεργα οντα είναι οι άνθρωποι ε?Δεν θα ήταν πολύ όμορφα να μπορούσαμε να σβήσουμε απο την μνήμη μας μόνο τα κομμάτια που μας πληγώνουν?Και αυτά που μας κρατανε πίσω?
...
Ζεστή αγκαλίτσα σου κάνω!
Κιρκούλα μου...ναι..στο συρτάρι δίπλα απο το κρεβάτι μου...και στις πιο ιδιαίτερες κρυψώνες του μυαλού μου :)
Σου έχω πει οτι σ'αγαπάω?
Ε?
καμιά αιωνιότητα
καμία μνήμη
κανένα κενό
Δημοσίευση σχολίου