Ξέρεις τι μου έχει λείψει?

Όταν ήμουν μικρή αποκοιμιόμουν πάντα μέσα στο αυτοκίνητο. Καθόμουν πίσω στην δεξιά μεριά. Μπροστά οι γονείς μου. Αριστερά ο αδερφός μου. Ακουμπούσα το κεφάλι μου στο τζάμι και χάζευα τις εικόνες που περνούσαν απο τα μάτια μου μέχρι να κλείσουν. Ξυπνούσα πάντα δύο στενά πριν φτάσουμε σπίτι. Ένιωθα εκείνο το ζιγκ ζαγκ που κάναμε στις στροφές πριν μπούμε στην Χριστοφή και ήξερα οτι είμασταν σπίτι.

Αυτή η ασφάλεια μου λείπει.

Τον χειμώνα ήταν τα καλύτερα βράδια. Ανάβαμε το τζάκι και καθόμασταν στο σαλόνι όλοι μαζί. Παίζαμε επιτραπέζια, διαβάζαμε, ψήναμε πατάτες στο αλουμινόχαρτο με βούτυρο και αλάτι. Άλλες φορές μας έκαναν παράπονα και τσακωνόμασταν αλλά ξέρεις κάτι? Δεν μας πείραζε γιατί είμασταν μαζί και κανείς δεν μπορούσε να μας πειράξει.

Αυτό το 'μαζί' μου λείπει.

Ο πατέρας μου, έκανε τις καλύτερες αγκαλιές. Χωνόμουν ολόκληρη κάτω απο τα σκεπάσματα και κούρνιαζα στην αγκαλιά του. Όλες μου οι έγνοιες, οι σκέψεις, τα προβλήματα που μπορεί να ταλαιπωρούσαν το μυαλό μου, με μιας εξαφανιζόντουσαν. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Μόνο χαμογελούσα και ήξερα οτι όλα θα πάνε καλά.

Μια αγκαλιά μου λείπει.

Το πρωί η μητέρα μου με ξυπνούσε πάντα με ένα φιλί. Είχε το πρωινό ζεστό στο τραπέζι. Μου χτένιζε τα μαλλιά μου που ήταν μακριά τότε μέχρι την μέση και με φόρτωνε, παραπάνω ίσως απο ότι έπρεπε, με ζεστά ρούχα για να μην κρυώνω. Όταν προχωρούσαμε στον δρόμο μου κράταγε το χέρι και κάθε φορά που τελείωνε το σχολείο, το φροντιστήριο, το ωδείο, την έβλεπα στην εξώπορτα να με περιμένει για να με γυρίσει σπίτι. 

Η φροντίδα μου λείπει.

Ξέρεις τι θέλω?

Να νιώσω έστω και για λίγο οτι δεν είμαι μόνη μου. Ότι δεν χρειάζεται να τα κάνω καλά  όλα εγώ. Να μην είμαι 'δυνατή'. Να μην είμαι 'ανεξάρτητη'. Να μην ακούω φράσεις όπως 'δεν σε φοβάμαι εσένα' , 'δεν έχεις ανάγκη εσύ'. 

Έχω ανάγκη. 

Έχω ανάγκη να κρυφτώ σε μια αγκαλιά. Να είμαι αδύναμη αλλά να μην πειράζει. Να νιώσω ενδιαφέρον. Να με κοιτάξουν με τρυφερότητα. Να με εκπλήξουν. Να με κρατήσουν  απο το χέρι. Να μου πουν δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό. Θα το κάνω εγώ για σένα.

Έχω ανάγκη να με δουν όπως ακριβώς είμαι. Με όλες τις ατέλειες, τις ευαισθησίες, τις ανασφάλειες, τους φόβους μου. Και να με αγαπήσουν. 

Ποτέ.

Εγώ ποτέ. Ποτέ!

Πόσο χρησιμοποιημένη αυτή η λέξη. Ντυμένη με τόσο εγωισμό και σιγουριά.          Εγώ Ποτέ!

Βαρυσήμαντη δήλωση ενός αδύναμου μυαλού. Γαρνιρισμένη με ποικίλες αιτιολογήσεις και επιχειρήματα.

Εστιασμένη στο τώρα και αγνοώντας παντελώς τις μελλοντικές συνθήκες και δρώμενα.

Εγώ ποτέ!

Και έρχεται η στιγμή που το 'ποτέ' γίνεται καθημερινότητα. Και το σήμερα είναι τελείως διαφορετικό από το χθες. 

Το ΄ποτέ' αναιρείται και μένει στην θέση του μόνο το 'εγώ;'

Και χειρίζεσαι καταστάσεις που δεν πίστευες ότι θα ερχόντουσαν στον δρόμο σου. Και ανέχεσαι πράγματα που ήταν ανύπαρκτα στον μέχρι τώρα κόσμο σου.

Κρύβεις το 'ποτέ' μέσα στο συρτάρι σου και μαθαίνεις την σιωπή στις άκρες των δαχτύλων σου.

Εγώ ποτέ είχα πει...

Τώρα?

Αύγουστος

Ναι. Εννοείται ότι μου λείπεις. Είσαι κομμάτι μου άλλωστε. Δεν θα γινόταν αλλιώς.

Αν σ'αγαπάω ακόμα? Φυσικά σ'αγαπάω. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι έχω περάσει την λεπτή διαχωριστική γραμμή που ενώνει την αγάπη με το μίσος. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό. Και οι δυο το ξέρουμε. 

Όχι. Δεν θα σε αναζητήσω ξανά. Δεν θέλω να σε ξαναδώ. Οι πληγές είναι τόσο βαθιές που δεν ξέρω αν θα θεραπευτούν. Μπορεί να μην πονάνε όπως άλλοτε, αλλά είναι πάντα εκεί. Σαν παλιό τραύμα που στο θυμίζει η αλλαγή του καιρού. Ή μια εικόνα. Μια ανάμνηση. Μια λέξη.

Σε σκέφτομαι, ναι. Το βράδυ όταν κλείνω τα φώτα και ξαπλώνω στο κρεβάτι. Το πρωί όταν ανοίγω τα μάτια μου. Όταν έχω καταφέρει κάτι και θέλω να το μοιραστώ μαζί σου. Όταν είμαι λυπημένη και αναζητώ την αγκαλιά σου. Ξέρεις, εκείνη την αγκαλιά που μαζεύεις τις αφέλειες από το πρόσωπό μου και με φιλάς στο κεφάλι. Η αγκαλιά που νιώθεις ότι όλα θα πάνε καλά.

Τι μου λείπει από εμάς? Πολλά. Το σπαστικό γέλιο που μας έπιανε κάθε φορά που τρώγαμε. Οι ατελείωτες ώρες μας στο κρεβάτι που απλά τραγουδούσαμε. Οι συζητήσεις μας. Τα παιχνίδια μας. Η τρέλα μας. Να κοιμόμαστε μαζί. Να ξυπνάμε μαζί.

Αλλά ξέρεις τι μου λείπει πιο πολύ? Το χοροπηδητό γύρω από το τραπέζι του σαλονιού, κάθε φορά που μου έστελνες να συναντηθούμε. Εκείνη η χαρά. Η παιδικότητα. Εκείνος ο ενθουσιασμός μου λείπει περισσότερο. 

Το μόνο που θέλω να ξέρω είναι ότι είσαι καλά. Και η γη έτσι συνεχίζει να γυρίζει. 

Κυριακή

Και αν έχεις κουραστεί να παλεύεις? 

Είναι τέσσερις το απόγευμα. Ο καιρός μελαγχολικός. Όπως και η διάθεση μου. Κάθομαι στο μπαλκόνι, προσπαθώντας να νιώσω έστω για λίγο μέρος του έξω κόσμου. Να βγω λίγο απο το καβούκι των τεσσάρων τοίχων μου που τόσο κλείνομαι το τελευταίο καιρό. Είναι κάποιες φορές που αισθάνομαι οτι τα πάντα γύρω μου είναι ψεύτικα. Λες και κάποιος έχει στήσει τον κόσμο απο χαρτί. Και αν τραντάξει δυνατά, θα εξαφανιστούν όλα. Και εγώ θα μείνω μόνη να αιωρούμαι σε ένα απέραντο τίποτα.


Και αν η ελευθερία που πάντα ήθελες, πέφτει βαριά πάνω στους ώμους σου?


Μου αρέσει να χαζεύω το σπίτι που είναι απέναντι απο το δικό μου. Είναι ένα μικρό, παλιό σπίτι, με μια όμορφη ταράτσα. Είναι κλειστή με τέντες και μέσα της ένα ολόκληρο νοικοκυριό. Πάντα θαύμαζα το ζευγάρι που κατοικούσε εκεί. Γύρω στα ογδόντα και οι δυο. Έκαναν τα πάντα μαζί. Το καλοκαίρι η αγαπημένη τους εποχή. Έτρωγαν έξω στο τραπεζάκι, κοιμόντουσαν τα μεσημέρια στο ντιβάνι, γελούσαν, μαστορεύανε και όλη μέρα ακουγόντουσαν κρητικά τραγούδια που ταίριαζαν υπέροχα με την μικρογραφία του νησιού που ήταν καρφωμένη στην είσοδο τους. Τώρα έχει μείνει ο ένας.


Και η αγάπη που πάντα λαχταρούσες έχει χαθεί, αφήνοντας πίσω της μόνο κενό?


Το κορμί μου τρέμει εδώ και δυο μέρες. Ένα εσωτερικό, συνεχόμενο τρέμουλο που δεν λέει να σταματήσει. Στα πόδια, στα χέρια, στο κορμό. Προσπαθώ να εναρμονιστώ μαζί του. Να αφεθώ στην αδυναμία μου, μέχρι να νιώσω δυνατή και πάλι. Και απο εκεί απλώς να συνεχίσω. Με όποιον τρόπο μπορώ.

Είναι η ώρα να μπω μέσα. Στα ασφαλή τοιχώματα του σπιτιού μου. Στο μικρόκοσμό μου. Στο μισό μέρος του κρεβατιού που μου αντιστοιχεί. Μέχρι να βρω τα θάρρος να κατακτήσω και το υπόλοιπο ξανά.

Αφιερωμένο...

Πλέον κοιμάμαι στην μεριά σου.  Στην αρχή ήταν λίγο περίεργα.Σαν τότε,θυμάσαι? Που μετακινήσαμε το κρεβάτι πιο δεξιά για να βάλουμε το κομοδίνο σου και νιώθαμε σαν να βρισκόμαστε πάνω σε σχεδία και επιπλέουμε στην θάλασσα. Θυμάσαι?

Χρησιμοποιώ και τα τέσσερα μαξιλάρια που έχουμε στο κρεβάτι για να κοιμηθώ. Στο ένα ακουμπάω το κεφάλι μου. Το δεύτερο το τοποθετώ στην πλάτη μου. Για να αισθάνομαι το κορμί σου πίσω απο το δικό μου να με περικλείει. Το τρίτο ανάμεσα στα πόδια μου. Για να αισθάνομαι τα δικά σου δεμένα με τα δικά μου. Και το τελευταίο το σφίγγω στην αγκαλιά μου. Για να νιώθω τα χέρια σου τυλιγμένα γύρω μου. Κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι την ρυθμική αναπνοή σου στο πίσω μέρος του λαιμού μου. Και αποκοιμιέμαι. 

Κάποτε με ρώτησες γιατί σ'αγαπάω.  Σ'αγαπάω για πολλούς λόγους. Σ'αγαπάω γιατί όταν χαμογελάς,χαμογελάνε τα πάντα γύρω μου. Σ'αγαπάω για την κάθε ζημιά-σκανδαλιά που κάνεις. Σ'αγαπάω για την παιδικότητα σου. Για την ασφάλεια που νοιώθω όταν μου κρατάς το χέρι να με περάσεις στον δρόμο. Και γιατί όταν με κρατάς πιστεύω ακράδαντα ότι όλα θα πάνε καλά και δεν με νοιάζει τίποτα άλλο. Σ'αγαπάω για τα παιχνίδια μας. Για τα ατελείωτα στοιχήματα μας. Για τις μικρές εκπλήξεις που μου κάνεις και την χαρά στο πρόσωπο σου,περιμένοντας να δεις την αντίδραση μου. Σ'αγαπάω για όλα τα αυθόρμητα γέλια μας. Και για την καθημερινότητα μας που την μετατρέπεις πάντα σε περιπέτεια. Σ'αγαπάω για τον τρόπο που μου χτενίζεις τα μαλλιά και με ξεκουράζεις μετά απο μια δύσκολη μέρα. Για το βλέμμα σου όταν ντύνομαι και με κάνεις να νοιώθω όμορφη. Και γιατί κάθε φορά που με αγγίζεις,είναι σαν να είναι η πρώτη φορά. Σ'αγαπάω για τις συνεχόμενες καινούργιες ιδέες σου και τις ανακαλύψεις σου. Σ'αγαπάω γιατί όταν σε ακούω να παίζεις μουσική σκιρτάνε όλα μέσα μου και σε ερωτεύομαι ακόμα πιο πολύ. Σ'αγαπάω γιατί δεν σταματάω στιγμή να σε ερωτεύομαι. Σ'αγαπάω γιατί δίπλα σου κάνω τα πιο όμορφα όνειρα.

Σ'αγαπάω γιατί είσαι εσύ. Και αγαπάω αυτό που είσαι.  

 

Είμαι..

Είμαι της ''καλημέρας'' και της ''καληνύχτας''. Της αυθόρμητης αγκαλιάς και του πειράγματος. Είμαι του ''πιάσε μου το χέρι,να περπατήσουμε μαζί'' και του ''θέλω να σε δω έστω για πέντε λεπτά''. Των εκπλήξεων και των ''τυχαίων συναντήσεων''. Είμαι του ''σου έχω ένα δώρο κάτω απο το μαξιλάρι σου'' και του ''κλείσε τα μάτια και ακολούθησε με''. Είμαι του χουχουλιάσματος και των ατελείωτων ωρών στο κρεβάτι. Είμαι του ''θα σου πω ένα παραμύθι'' μετά απο μια δύσκολη μέρα και του ''θα σου ψιθυρίσω ένα τραγούδι μέχρι να αποκοιμηθείς''. Είμαι της εκδρομής και των αποδράσεων. Έστω και αν είναι λίγο μόνο πιο μακριά.Είμαι των παιχνιδιών και του ανέμελου γέλιου.Της συντροφικότητας και του ''είμαστε ένα''. Του ''θα σε πάω στον οδοντίατρο θες δεν θες'' και του ''μαζί,μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα''.  Είμαι του ''σ'αγαπω'' και του ''μου λείπεις''.   

Είμαι ρομαντική? Ίσως.
Είμαι αφελής? Πιθανότατα.
Αλλά δεν θα σταματήσω μέχρι να μπορώ να είμαι αυτή που είμαι.

Είναι κανείς εδώ?

Είναι κανείς εδώ?

Το ρολόι σταμάτησε στις έξι και τριάντα.Οι αριθμοί αράχνιασαν και οι δείκτες σκούριασαν και κόπηκαν στην μέση.Τα γράμματα άρχισαν να χορεύουν σαν τρελά. Μπερδεύοντας τις λέξεις. Δεν καταλαβαίνω.Τι λες? Τώρα το ένα άρχισε να τραβάει το άλλο. Να ανεβαίνει πάνω του και να χαλάει τις γραμμές και τις γωνίες. Ησυχία! Σταματήστε!

Η 'ΝΕΑ ΑΡΧΗ' μεγάλωσε επικίνδυνα και άρχισε να απλώνεται σε όλο το χαρτί. Μεγαλεπήβολα και εριστικά αφήνοντας μαύρο μελάνι παντού γύρω της. Το 'ΤΩΡΑ' παίρνει θέση δίπλα της και εκφοβίζει κάθε άλλη συλλαβή. ΝΕΑ ΑΡΧΗ. ΤΩΡΑ. ΝΕΑ ΑΡΧΗ. ΤΩΡΑ. Δώσε μου ένα λεπτό! Ένα λεπτό! Πρέπει να σκεφτώ! Μεγάλωσα. Δεν έχω πια την δύναμη να παλέψω. Σκέβρωσα! Έχω τόσα 'ΜΑ' να γράψω! Τόσα 'ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ'. Τόσα 'ΦΟΒΑΜΑΙ'.

Το ρολόι ξεκίνησε να στριγγλίζει και το 'ΤΩΡΑ'  βάφεται με κόκκινο χρώμα. Έχει μουδιάσει το χέρι μου και το μολύβι αγκυστρώθηκε πάνω του. Έχουν σταματήσει εδώ και καιρό να ακούγονται οι χτύποι της καρδιάς μου. Το χαμόγελο έχει παγώσει στα χείλη μου και μοιάζει μ έναν σπασμωδικό μορφασμό στο πρόσωπό μου. Τα δάκρυα κολλημένα στα μάγουλά μου,μάρτυρες της αδυναμίας μου.

-Σε θέλω μαζί μου!
-Δεν με έχεις.
-Σε χρειάζομαι!
-Είσαι μόνη σου.

Μια υποσημείωση διακρίνεται με δυσκολία στο κάτω μέρος της σελίδας..'Αν δεν σηκωθείς τώρα,θα μείνεις κάτω για πάντα'

Πάλι

Ζω.

Ίσον Επιζώ.Ίσον προσπαθώ να μείνω στα πόδια μου κάθε λεπτό που περνάει.

Σιωπή.

Περικυκλώνομαι απο κόσμο και το μόνο που ακούω είναι σιωπή.Μια απέραντη εκκωφαντική σιωπή.Το βουητό απο τους ανθρώπους περνάει απο μέσα μου και φεύγει αφήνοντας μόνο ένα τρομακτικό κενό.

Αγάπη.

Που είναι η αγάπη?Γιατί δεν την βλέπω?Την ακούω συχνά.Κάθε μέρα εισέρχεται απο τα αυτιά μου και κάνει κύκλους μέσα μου.Ναι!Αλλά γιατί δεν την νιώθω?Την αγνή ανιδιοτελή αγάπη?Την αγάπη που βγαίνει απο την καρδιά και στολίζει τις ρυτίδες στα μάτια?

Φόβος.

Ένα απέραντο σύννεφο καπνού. Ξεχύνεται απο τις πιο σκοτεινές γωνίες και κατακλύζει κάθε σημείο του κορμιού μου. Το νεκρώνει. Και κόβει την παραμικρή είσοδο αέρα απο όλους του πόρους του δέρματος μου.

Αδυνατώ.

Να αφήσω το παρελθόν κοιμισμένο. Να κατευνάσω τις απείθαρχες σκέψεις. Να δημιουργήσω νέα όνειρα για το μέλλον. Να χρωματίσω εικόνες κλείνοντας μου τα μάτια. Nα σηκωθώ και να προχωρήσω κοιτώντας μόνο μπροστά.

Νιώθω.

Όλα να γυρίζουν γύρω μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Μικροσκοπικά κομμάτια του 'είναι' μου πεταμένα παντού. Αιωρούνται στον χώρο ουρλιάζοντας.  Και εγώ ακούνητη. Να τα κοιτάζω. Μην μπορώντας να κάνω τίποτα για να σταματήσω τον χρόνο να κυλάει χωρίς εμένα.

Θέλω.

Να αναπνεύσω ελεύθερα. Να γεμίσω τα πνευμόνια μου καθαρό αέρα και να αποβάλω όλη την μαυρίλα που με περιβάλλει. Να αφεθώ σε μυρωδιές και σε εικόνες και να νιώσω ζωντανή μέσα μου και έξω μου. Και αυτό μόνο να μου είναι αρκετό. 


.

Αλλαγή πλεύσης

- Αλλαγή πλεύσης.

-Τι? Τώρα?

-Ναι. Τώρα.

-Πάλι?

-Πάλι.

-Μα γιατί? Νόμιζα μετά απο τόσο καιρό οτι είχαμε χαράξει επιτέλους μια σταθερή πορεία!

-Ναι,αλλά αυτή η πορεία δεν μας βγάζει πουθενά! Δεν το βλέπεις? Εδώ και αρκετό καιρό μπάζουν νερά. Αν συνεχίσουμε έτσι θα βουλιάξουμε! Κατάλαβε το! 

-Φοβάμαι..

-Και εγώ. Αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

-Και που θα πάμε?

-Δεν ξέρω.

Και το τιμόνι έστριψε απότομα δεξιά.Χωρίς πλάνο αυτή την φορά και χωρίς χάρτη.Το πλοίο παλαντζάρισε για λίγο και σταθεροποιήθηκε προς τα δυτικά. Οι πράσινες κουκκίδες της προηγούμενης πορείας αχνοφαίνονται ακόμα στο ραντάρ. Κάθομαι πιο πίσω και βάζω την λειτουργία στον αυτόματο. Όλα αυτά τα κουμπιά και οι διακόπτες στο πιλοτήριο που τόσο καλά γνώριζα τώρα μου μοιάζουν ξένα. Δεν είμαι σε θέση να χειριστώ τίποτα αυτή την στιγμή και για να πω την αλήθεια δεν με ενδιαφέρει καν.

Ανοίγω την μπουκαπόρτα και βγαίνω στην κουπαστή. Ο παγωμένος αέρας φέρνει τα μαλλιά μου στο πρόσωπο και για λίγα δευτερόλεπτα μου κόβει την αναπνοή. Κοιτάζω το άγνωστο που απλώνεται μπροστά μου και νιώθω την αλμύρα της θάλασσας να καίει τα ρουθούνια μου. Ελευθερία. Μια λέξη που σου προσφέρει τόσο πόθο όσο και φόβο ταυτόχρονα.

Ίσως για πρώτη φορά δεν ξέρω την πορεία μου. Δεν ξέρω τον προορισμό μου. Ένα ακυβέρνητο καράβι στην μέση του πουθενά. Ίσως. Ίσως περιμένω κάποιος να έρθει και να πιάσει το πηδάλιο. Ή ίσως περιμένω να βρω την δύναμη να το κάνω εγώ. Όπως και να έχει το μόνο που αντέχω τώρα είναι να περιμένω. Και να δω που θα με βγάλει αυτή η νέα πορεία...

Στο τρένο...

  Περπατώντας στον δρόμο για το τρένο.Φορώντας τα ίδια ρούχα που κοιμάμαι κα ξυπνάω τις τελευταίες τρείς μέρες.Τα βήματα μου αργά,μιας και τα πόδια μου βουλιάζουν μέσα στα μεγάλα γκρι πασούμια που δεν λέω να βγάλω και η τσάντα με τις κουκουβάγιες,καινούργιο απόκτημα απο το Μοναστηράκι,λικνίζεται χαλαρά στον ώμο μου.Βγάζω εισητήριο και κατεβαίνω τις σκάλες για την αποβάθρα.Έχει ησυχία και εσύ μου λείπεις...

  Για να πω την αλήθεια,δεν ξέρω ποιος είσαι εσύ που μου λείπεις.Είσαι η μητέρα μου?Που με έπαιρνες παιδί απο το χέρι και με πήγαινες βόλτα?Πηγαίναμε στα μαγαζιά και εσύ δοκίμαζες ώρες ρούχα στο δοκιμαστήριο και εγώ σου γκρίνιαζα.Γιατί πονούσαν τα πόδια μου και ήθελα παγωτό.Αλλά τότε δεν με απασχολούσε τίποτε άλλο.Ούτε οι δουλειές που άφηνα πίσω,ούτε αν θα μου έφταναν τα χρήματα,ούτε τι ώρα έπρεπε να γυρίσω.Άπλωνα απλώς το χέρι και αφηνόμουν πάνω σου.

  Είσαι η φίλη μου?Που κάναμε κοπάνες απο το σχολείο και γυρίζαμε όλη την Αθήνα με τα πόδια?Μιλάγαμε δυνατά και γελούσαμε και δεν μας πείραζε ο κόσμος που μας κοιτούσε περίεργα.Πιασμένες χέρι-χέρι κάναμε σχέδια για το μέλλον και τότε μας φαινόντουσαν όλα τόσο εύκολα και όμορφα.Λες και όλη η ζωή μας θα ήταν φτιαγμένη απο λουλούδια και κανένα πρόβλημα δεν θα ερχόταν ποτέ να χτυπήσει την πόρτα μας.

  Είσαι εσύ?Η εκδοχή του εαυτού σου που ερωτεύτηκα και που θέλησα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί σου?Να σχολιάζουμε και να πειράζουμε τους περαστικούς και όλα να μας μοιάζουν αστεία και να γελάμε τόσο πολύ που να πονάει το στομάχι μας.Να με κρατάς αγκαλιά και να μου λες ιστορίες και να πλάθουμε κόσμους με πρωταγωνιστές εμας σε οτι επίτευγμα μπορούμε να φανταστούμε.Να με κοιτάς στα μάτια και να είναι πλημμυρισμένα με αγάπη και να νιώθω παντού μέσα μου οτι είμαι ασφαλής και οτι θα με θέλεις και θα είσαι δίπλα μου για πάντα.

 Όποιος και αν είσαι,απλά μου λείπεις...

  Κοιτάζω τις εικόνες που εναλλάσσονται γρήγορα μπροστά μου,καθώς και την αντανάκλαση του προσώπου μου στο τζάμι.Σκέφτομαι οτι θα ήθελα η ζωή μου να ήταν απλώς ένα διήγημα.Με το που τελείωνα την αφήγηση του,να τελείωνε και αυτή.Έτσι απλά.Αφήνοντας στο τέλος μόνο ένα χαμόγελο.Σαν και αυτό που σου αφήνει καμμιά φορά,ένα καλό βιβλίο.

Σσσσςςς

Σσσσςςς....τα όνειρα κοιμούνται στο διπλανό δωμάτιο.




Είναι αργά.




Το μόνο που μπορείς να ακούσεις,είναι οι σκιές των πραγμάτων που ήθελες,να κινούνται έξω απο το παράθυρό σου.




Ησύχασε. Θα φύγουν.




Έρχονται κάτι νύχτες σαν και αυτήν,να σου θυμίσουν όλα αυτά που δεν είσαι.Και που δεν θα γίνεις ποτέ.




Μην φοβάσαι. Δεν μπορούν πλέον να σε αγγίξουν.




Κλείσε τα μάτια και αφήσου.




Βυθίσου στην απραξία του είναι σου.   Στην αταραξία της συνείδησης σου.




Και άσε τον χρόνο, αιώνιο φίλο και εχθρό σου, να κυλήσει.




Να κυλήσει μέχρι εκεί, που τίποτα δεν θα έχει σημασία πια.

Ψάχνοντας την χαμένη αθωότητα

Θα ήθελα να ήμουν μικρή.

Τόσο μικρή που να χώραγα στην τσέπη ενός πλανόδιου μουσικού.Να γύρναγα μαζί του από τόπο σε τόπο.Στα πολύχρωμα ταξίδια του.Να γνωρίζαμε νέους ανθρώπους και να δοκιμάζαμε γεύσεις παράξενες.Να μην υπήρχε χρόνος.Ούτε προορισμός.Μόνο ταξίδι.Να γυρνάμε όλη μέρα στον ήλιο και να ρουφάμε όλες τις εικόνες που ξεπροβάλλουν για πρώτη φορά μπροστά μας.Χωρίς την παραμικρή έννοια ή σκέψη να παρεμβάλλεται στην διαδρομή μας.

Θα ήθελα να ήμουν μικρή.

Τόσο μικρή που να χωράω σε ένα συρτάρι με φρεσκοπλυμένα ρούχα.Να χάνομαι στις μυρωδιές και στην απαλότητα των υφασμάτων.Να γυρνάω γύρω γύρω και βουτώντας να βουλιάζω μέσα τους.Να εισπνέω και να εκπνέω καθαρότητα.Και εκεί μέσα,κλείνοντας τα μάτια,να κάνω τα πιο όμορφα και ήρεμα όνειρα.Γεμάτα λουλούδια,χρώματα και αγάπη.

Θα ήθελα να ήμουν μικρή.

Τόσο μικρή που να μπορώ να σκαρφαλώσω στον λαιμό μας αγριόχηνας.Να πετάω ψηλά.Πάνω απο τα σύννεφα.Και να παίζω με τα χρώματα της ανατολής και της δύσης.Και όλος ο κόσμος απο κάτω μου να απλώνεται σαν ψηφιδωτό.Μικρές χρωματιστές κουκίδες που δεν μπορούν να σε αγγίξουν.Ούτε να σε κάνουν μέρος τους.Να κοιτάζω μπροστά και να νιώθω τον αέρα να διαπερνάει το κορμί μου.Και την ελευθερία να γαργαλάει τις άκρες των χειλιών μου.

Θα ήθελα να ήμουν μικρή.

Τόσο μικρή που να μπορούσα να κρυφτώ στα πλήκτρα ενός πιάνου.Να κάνω κούνια στις χορδές και τσουλήθρα στα σφυράκια.Μια να τρέχω γρήγορα,μια να περπατάω αργά,δημιουργώντας άχρονες μελωδικές γραμμές.Πλάθοντας κόσμους μουσικούς.Σκορπώντας νότες μέσα απο ένα μεγάλο ψάθινο καλάθι.Κάνοντας τα πάντα να σταματήσουν για λίγο.Έστω και για λίγο.

Θα ήθελα να ήμουν μικρή.

Τόσο μικρή που να μπορούσα να δραπετεύσω στο χαμόγελο ενός παιδιού.Να γεύομαι την αθωότητα και το αβίαστο γέλιο.Να μάθω απο την αρχή τον αυθορμητισμό και την εμπιστοσύνη.Να βυθιστώ σε μάτια γεμάτα άδολη αγάπη.Και να θυμηθώ την αφή που έχουν τα πραγματικά δάκρυα.Να νιώθω βαθιά μέσα μου την ευτυχία.Σε πράγματα απλά.Μόνο και μόνο επειδή έχω στα χέρια μου ένα μεγάλο μπολ παγωτό.Η την έκπληξη ενός δώρου απρόσμενου.

Θα ήθελα να ήμουν μικρή.

Τόσο μικρή που να μπορούσα να ταξιδέψω μέσα σε ένα καρυδότσουφλο.Μ'ένα λευκό μαντήλι για πανί.Και για κουπιά μόνο τα χέρια.Να χαράξω την πορεία μου πάνω σε έναν χάρτη βγαλμένο απο φαντασία παιδική.Με πυξίδα νεκρή και με μόνο σύμβουλο τον άνεμο.Να με πάει να με αφήσει εκεί που τα όνειρα συναντάνε την πραγματικότητα  και την αιχμαλωτίζουν,μέχρι να γίνει δική τους.

Θέλω να κάνω ένα ζεστό μπάνιο.Έξω να κάνει κρύο,αλλά να μην με νοιάζει.Να φορέσω γρήγορα τις πυτζάμες μου και να τρέξω με τα γυμνά βρεγμένα πόδια μου μέχρι το κρεβάτι.Να ξαπλώσω και να κουκουλωθώ με τα σκεπάσματα μέχρι πάνω.Εσύ να μου χαμογελάσεις και να μου προσφέρεις την αγκαλιά σου να χωθώ μέσα.Να σκύψεις και να μου δώσεις απο ένα φιλί στο κάθε βλέφαρο και ένα πειρακτικό στην μύτη.Και μετά,έτσι αγκαλιά όπως θα με έχεις,να μου διηγηθείς με σιγανή φωνή,γεμάτη αγάπη,ιστορίες.Ιστορίες για μοναχικούς ταξιδιώτες,για φρεσκοπλυμένα ρούχα,για αγριόχηνες,για μελωδικά πιάνα,για παιδικά αθώα χαμόγελα,για μαγικά ταξίδια με καρυδότσουφλα.Και εγώ να σε ακούω και να σε πιστεύω.Και εσύ να συνεχίζεις να με κρατάς,και να μου μιλάς,μέχρι να αποκοιμηθώ εκεί.Ασφαλής

Short story

Γύρισε το κεφάλι αριστερά και ακούμπησε το κοκκινισμένο απο τον ήλιο ώμο της.Το δέρμα ξηρό,αλμυρό,αφυδατωμένο.Με την άκρη του δαχτύλου της άρχισε να κατεβαίνει το χέρι της,ακολουθώντας τις άσπρες γραμμές που είχε χαράξει η θάλασσα πάνω του.Διψασμένο.Όπως και εκείνη άλλωστε.Αλλά απο τι?

Απο αγάπη!Θα ήταν η πρώτη απάντηση που θα ερχόταν στο μυαλό της αν την ρωτούσαν.Είναι απο αυτές τις απαντήσεις που ρέουνε απο μέσα μας αβίαστα όπως πιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα,ποιο τραγούδι σου αρέσει ή ποια τρία πράγματα θα έπαιρνες μαζί σου αν ναυαγούσες σε ένα ερημικό νησί.

Μάζεψε τα πόδια πιο κοντά στο σώμα της και το ξανασκέφτηκε.

Δεν μπορούσε να πει ότι ήταν στερημένη απο το συγκεκριμένο συναίσθημα.Είχε δεχτεί και είχε δώσει πολύ αγάπη στην ζωή της μέχρι τώρα.Και όμως τον τελευταίο καιρό,χωρίς να γνωρίζει ακριβώς τον λόγο την απέφευγε.Σαν ένα φαγητό που αν και σου αρέσει δεν το τρως γιατί θα σε πειράξει στο στομάχι.Η ένα ζευγάρι παπούτσια που όσο φανταχτερά και αν φαίνονται σου είναι στενά και δεν μπορείς να περπατήσεις.Ποιο το νόημα να τα φοράς αν δεν μπορείς να κάνεις βήμα?

Έτσι και αυτή.Όταν κάποιος την πλησιάζει και της δίνει αγάπη,φεύγει.Η μάλλον δεν φεύγει.Αυτή ποτέ δεν φεύγει.Τον διώχνει.Ποτέ ευθέως.Πάντα προσεγμένες λέξεις και μικρά τεχνάσματα ακολουθεί η τεχνική της.Ανάλογα με το πόσο δεμένος είναι ο άλλος μαζί της, διακυμαίνεται και ο τρόπος που τον απομακρύνει.Προσπαθεί να είναι ευέλικτη.Να μην πληγώσει.Κάτι τελείως αναπόφευκτο όταν εμπεριέχεται και ο έρωτας.Άλλοι πιο εύκολα.Άλλοι πιο δύσκολα.Το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο.Κάποια στιγμή κουρασμένοι,αποχωρούν.

Και τότε έρχεται μια λύτρωση στυφή.Μια νίκη που δεν συνοδεύεται από χαμόγελα και ξεσπάσματα  ευτυχίας.Μόνο απο την αίσθηση ότι όλα έγιναν όπως έπρεπε και τώρα τελείωσαν.Σαν το ουράνιο τόξο μετά την βροχή.Απόδειξη πως έγιναν όλα όπως προστάζει η φύση.Μόνο που το δικό της ουράνιο τόξο δεν είναι πολύχρωμο.Είναι γκρι και μαύρο.Και απόδειξη οτι τίποτα δεν αλλάζει.

Θα ήθελε να το αποφύγει.Να σταματήσει αυτό το είδος της ιεροτελεστίας που την βασανίζει και να μπορούσε να αφεθεί.Απλώς να αφεθεί.Κάτι που δεν έκανε.Άγνωστοι ακόμα οι λόγοι.Ίσως πιστεύει οτι δεν άξιζε να αγαπηθεί.Ίσως οτι οι άλλοι δεν την γνωρίζουν πραγματικά και αν το έκαναν δεν θα μπορούσαν να την αγαπήσουν με την ίδια ευκολία,μπορεί και καθόλου.Ίσως απλά παίρνει τα σκήπτρα και τιμωρεί η ίδια τον εαυτό της,που τόσο της αρμόζει,μιας και κανείς άλλος δεν αναλαμβάνει αυτόν τον ρόλο.Και ο κύκλος απλά επαναλαμβάνεται.

Ο ήλιος έκαιγε όλο και πιο πολύ το κορμί της.Έβαλε στο στόμα της μια γουλιά παγωμένο νερό και το άφησε να κυλήσει αργά στο μπράτσο της.Ύστερα έσκυψε και το μάζεψε με τα χείλη της.Όλο.Χωρίς να αφήσει ούτε μια σταγόνα να πέσει κάτω.'Όπως θα ήθελε ίσως να κάνει και με την ζωή.

Απλά...

                                                            




Αγαπάω τις μικρές λεπτές γραμμές γύρω απο τα μάτια σου
Κάθε μια,μια ιστορία.


Θέλω να μάθω την κάθε ιστορία που είναι γραμμένη στο πρόσωπό σου
Και ύστερα...


Να βουτήξω μέσα στο γαλάζιο
Και να αφήσω εμένα μέσα σου


Και να δω αυτές τις γραμμές να βαθαίνουν
Καθώς ζωγραφίζονται πάνω τους χαμόγελα

To the train

Υπάρχει κάτι που να κρατάει για πάντα..?

Ή όλα είναι στιγμές που σκοπός τους είναι να γίνουν ανάμνηση?

Και αν αυτές οι στιγμές σε προδώσουν?

Θα ήταν καλύτερα να μην τις είχες πότε..?

Piovana

Μπορεί ένα φιλί να σωπάσει τις λέξεις?

Τις σκέψεις μήπως..?

Κάτι

Δεν έχω λόγια να παραθέσω σήμερα.
Λόγια στοιβαγμένα με ακρίβεια.Ταιριασμένα προσεκτικά μεταξύ τους.Γαρνιρισμένα  με ατμοσφαιρικές όμορφες λέξεις.Και σερβιρισμένα με ομοιοκαταληξίες και πειθώ.
Έχουν ξεραθεί και κολλήσει στον λαιμό μου.Όπως  μένουν πάνω στο φλυτζάνι τα κατακάθια του καφέ.Μαύρα.Γεμάτα ρωγμές και σκασίματα.


Συναισθήματα έχω.
Συναισθήματα μπερδεμένα.Σαν κουβάρι.Δεμένα με μια λεπτή πράσσινη κλωστή.Δεν ξέρω γιατί πράσσινη.Ίσως γιατί πάντα με προβλημάτιζε το χρώμα.Ίσως επειδή δεν ήμουν ποτέ καλή στο να βρίσκω την άκρη.Ίσως γιατί φωνάζουν όλα μαζί και δεν μπορώ να τα ακούσω.Ίσως γιατί θα προτιμούσα απλά, να μην νιώθω.




Η σιωπή πονάει.
Πονάει σαν μια αλήθεια.Γυμνή.Χωρίς τίποτα να καλύπτει την ασχήμια της.Ψυχρή και ντροπιασμένη μπροστά στα αχόρταγα μάτια των θεατών της.






Ίσως μιαν άνοιξη σπάσει ο πάγος.
Όπως κάποτε
Ή μήπως ήταν χειμώνας...?

What if...

Μάζεψα τα ποτισμένα με έρωτα σεντόνια.
Τα δίπλωσα προσεκτικά.Και τα έβαλα στο πλυντήριο.
Ύστερα έμεινα να τα κοιτάζω.Να γυρίζουν.Να μπλέκονται.Όπως οι σκέψεις με τα συναισθήματα.Να γίνονται ένα και να χωρίζουν ξανά.Όπως δύο σώματα.Να χάνονται.Όπως οι μυρωδιές απο τις αναμνήσεις.Και να βγαίνουν στην επιφάνεια έτοιμα να λερωθούν ξανά.Ίσως λίγο πιο ξεθωριασμένα και τραχιά απο πρίν.Αλλά έτοιμα.














Μπορώ να μπω και εγώ στο πλυντήριο..?

Μυρτώ και Κορνήλιος

Αγόρασα δυο ψαράκια.Την Μυρτώ και τον Κορνήλιο.Είναι λευκά και στολισμένα με μικρά κόκκινα λουλούδια.Η Μυρτώ όλη μέρα κολυμπάει περήφανα κατά μήκος του ενυδρείου και ο Κορνήλιος όλη μέρα την κυνηγάει σκουντώντας την απαλά με την άκρη του κεφαλιού του.Αντικατέστησαν επάξια το χρυσόψαρο που με συντρόφευε τους τελευταίους έξι μήνες.

'Ουδείς αναντικατάστατος' μου θυμίζει συχνά-πυκνά ένας φίλος μου.Ναι.Ίσως για ένα ψάρι.Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως με τους ανθρώπους.Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι πολύπλοκες και ασύμμετρες.Δένονται με δεσμούς πολλές φορές ακανόνιστους.Μοιράζονται συναισθήματα,εμπειρίες και αναμνήσεις.Όταν φεύγει ένας άνθρωπος,πάντα αφήνει κάτι δικό του πίσω του.Και παίρνει κάτι δικό σου μαζί του.Και αυτό το 'κάτι' δεν μπορεί να το αντικαταστήσει κανείς.Όσο καλύτερος και αν φαίνεται να είναι.

Η Μυρτώ στέκεται στην μια άκρη κοιτάζοντας μελαγχολικά έξω και ο Κορνήλιος κρύβει για ακόμα μια φορά το πρόσωπο του κάτω απο τα πτερύγια της.Θα ήθελα να γράψω ένα παραμύθι για αυτούς κάποτε..

Watching the time passing by

 

Με μικρές κοφτές αναπνοές και τα μάτια καρφωμένα στον ορίζοντα περιμένω.

Και να.Η δύση. 
Εικοσιεννιά ολόκληρα χρόνια περνάνε αργά απο μπροστά μου και δύονται στο άπειρο.

Εγώ κοιτάζω.
Αγκαλιά μόνο με την άκρη ενός μικρού παραπόνου και μια γλυκόπικρη γεύση μελαγχολίας στο στόμα. 

Ο ουρανός στο χρώμα του μωβ και του λιλά ανοίγει.Και μια τελετουργική γιορτή ξεκινάει,με μοναδική καλεσμένη εμένα.

Αναμνήσεις ξεχύνονται παντού γύρω μου.Στριφογυρίζουν.Χορεύουν.Κλαίνε.Γελάνε.Φωνάζουν.Και βυθίζονται στον πάτο της θάλασσας ξεψυχώντας.

Σηκώνομαι.Προσπαθώ να τις αγγίξω.Να τις νιώσω.Να τις φέρω πίσω σε μένα,Να μου δώσουν όλα τα χρόνια που έφυγαν.Όλους τους ανθρώπους που χάθηκαν.Εμένα.

Γλιστράνε απο πάνω μου χωρίς να καταφέρω να κρατήσω ούτε μια.

Ο ουρανός έκλεισε.Η γιορτή τελείωσε,Και απομένω μόνη να κοιτάζω τα νερά.

Όλη μου η ζωή κείτεται στον βυθό.

Παίρνω φόρα και βουτάω.Κατεβαίνω στο σκοτάδι και προσπαθώ να ξεκολλήσω τα κομμάτια μου απο την άμμο.Ο αγώνας άνισος.Μένουν ριζωμένα στην γη.Και το οξυγόνο μου τελειώνει.

Σηκώνω το βλέμμα προς την επιφάνεια.Το λίγο φως παίζει μαζί της σχηματίζοντας μορφές.Μορφές ανθρώπων στραμμένες σε μένα με χέρια ανοιγμένα,χαμόγελα στο πρόσωπο και μάτια γεμάτα αγάπη.Καταλαβαίνω.Δεν θάφτηκε η ζωή μου.Είναι εκεί και με περιμένει.Εγώ φοβάμαι.

Με μια αποφασιστική κίνηση βγαίνω έξω.Περνάω μια τούφα απο τα μαλλιά μου στα χείλη μου και γεύομαι την αλμύρα.Χαμογελάω.Έχω μια υπέροχη ανατολή να υποδεχθώ..

Άλλη μια νύχτα

.

.

 

5.10 π.μ.
Γυρίζω αριστερά το κλειδί στην μίζα και βγαίνω απο το αυτοκίνητο.Τα βήματα μου αργά.Τα ρούχα και τα μαλλιά μου νοτισμένα απο καπνό και αλκοόλ.Μπαίνω μέσα στο σπίτι και βλέπω τον πατέρα μου να ετοιμάζεται για δουλειά.-Καλημέρα.-Καληνύχτα.Ξαπλώνω στο κρεβάτι και η μουσική ηχεί ακόμα στα αυτιά μου.Όχι σαν μελωδία.Ένα συνεχόμενο υπόκωφο βουητό.Σαν να έχεις ένα σμήνος μέλισσες μέσα στο κεφάλι σου.Ναι,κάπως έτσι.Κλείνω τα μάτια και κατακλύζομαι απο εικόνες.


Σε ένα μικρό δωματιάκι δένουμε τις μηχανές.Μπαταρίες.Φλας.Κάρτες.Ταχύτητα κλείστρου 1/60.Διάφραγμα 5.6.ISO 200.Έτοιμοι.-Φύγετε.Μια μικρή δόση άγχους ανεβαίνει στα χείλη.Βαθιά εισπνοή και ξεκινάμε.-Κοιταξέ με.Γύρισε μου λίγο στα δεξιά.Πιο ψηλά το πιγούνι.Τα χέρια ελαφρά πιο πίσω.Πόζαρε στον φακό λες και είναι ο εραστής σου και θέλεις να τον δελεάσεις.Ξανά.Χαμόγελο.Το 'χουμε.


Η ώρα περνάει.Η μουσική δυναμώνει.Τα μπουκάλια διαδέχονται το ένα το άλλο και οι άνθρωποι γίνονται πιο χαλαροί.Γελάνε.Χορεύουν.Τραγουδάνε.Ξεφεύγουν.-Bella! Bella! Με πιάνει απο την μέση και αρχίζει να με χορεύει.-Parlare italiano?-No.Kάνω μια στροφή χαμογελώντας και ευγενικά τον απομακρύνω απο πάνω μου.Αγοράζει πέντε φωτογραφίες  και με φιλάει απαλά στην άκρη του κεφαλιού μου.-ciao bella!-Ευχαριστώ.Καλή συνέχεια.


Τώρα όλοι είναι όρθιοι.Έχουν τα χέρια σηκωμένα ψηλά και βγάζουν ότι έχουν μέσα τους με όλη την δύναμη που διαθέτουν.Πίκρες,απογοητεύσεις,αγάπες,απώλειες,σκέψεις,άγχη,ανασφάλειες.Τα βάζουν όλα σ'ένα ποτήρι και τα πνίγουν στο οινόπνευμα.Έστω και για λίγο. Ανάμεσα τους εγώ.Προσπαθώ να περάσω χωρίς να ενοχλήσω.Δείχνοντας να συμμερίζομαι αυτή τους την ανάγκη για διασκέδαση.Μια διασκέδαση που δεν καταλαβαίνω.Που δεν την έχω κάνει ποτέ δική μου.Αλήθεια εγώ πως διασκεδάζω? ...


Η δουλειά τελείωσε.Ο τραγουδιστής συνεχίζει μιλώντας για μεγάλους έρωτες.Παντού σκοτάδι.Και μόνο αυτός λουσμένος στο φως.Κάτω απο την σκηνή χορεύουν αργά μικρές μελαγχολικές φλόγες.Προδίδοντας πληγωμένες καρδιές που προσπαθούν να ξεχάσουν.Ή να θυμηθούν ίσως.Λύνω την μηχανή.Κλείνω ταμείο και μετράω τις φωτογραφίες που έμειναν.Μια τελευταία ματιά στους ανθρώπους αυτούς που δεν πρόκειται να ξαναδώ.Στις στιγμές που με ένα πάτημα του κουμπιού,συνέλαβα με τον φακό μου και ύστερα χάθηκαν.
-Καληνύχτα.-Καλό ξημέρωμα.Τα λέμε άυριο.


To κορμί μου πονάει.Και ο Μορφέας αργεί να έρθει.Προσπαθώ να αποβάλλω τον θόρυβο απο τον χώρο και τα χρώματα που στροβιλίζουν το μυαλό μου.Να διώξω όλη την ένταση και το άγχος.Να σκεφτώ κάτι όμορφο και ήρεμο.
Μπλε και ζαλάζιο.Ησυχία και καθορότητα.Άρωμα γιασεμιού και ένα ζεστό βλέμμα.Να με κοιτάει με αγάπη και τρυφερότητα.Με γαληνεύει.Με νανουρίζει.Και αποκοιμιέμαι. 

Καλώς μου ήρθες

Σάββατο πρωί.Δεν υπάρχει καλύτερη ώρα για περπάτημα απο ένα 'Σάββατο πρωί'!
Ο ήλιος έχει πάρει ήδη την θέση του στο γαλάζιο μέρος του καμβά και εγώ με μια κίνηση,που φανερώνει έναν καλό βραδινό ύπνο,πετάγομαι απο το κρεβάτι.Λίγο νερό στο πρόσωπο,βούρτσισμα των δοντιών,μια πρόχειρη αναζήτηση στην ντουλάπα και έτοιμη!
Κλείνω τα παράθυρα,περνάω την φωτογραφική μηχανή στο χέρι μου και κατευθύνομαι προς το ασανσέρ.Πατάω το κουμπάκι και περιμένω,ισιώνοντας την φούστα μου που έχει μια αδυναμία να γυρνάει στο αριστερό μέρος του σώματός μου.Μπαίνω μέσα,κοκκινίζω το τετράγωνο του ισογείου και ρίχνω, για έναν τελευταίο έλεγχο, μια ματιά στον μεγάλο καθρέπτη που πλαισιώνει το 1/3 του χώρου.
Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου καθώς βλέπω το τέλειο εναρμονισμένο ντύσιμό μου.Οι καφέ ανοιχτές μπότες δένουν πολύ όμορφα με την καφέ απόχρωση του καλτσόν,το οποίο ταιριάζει απόλυτα με την καφέ φούστα,η οποία γίνεται ένα με την καφέ μπλούζα με τους ροζ ρόμβους,η οποία τονίζεται ιδανικά με το ροζ κασκόλ,το οποίο μισοκρύβεται στο μακρύ καφέ παλτό μου!Το χαμόγελο διακόπτεται απότομα καθώς βλέπω κάτι να γυαλίζει στην δεξιά μεριά των μαλλιών μου.
Πλησιάζω πιο κοντά.Και άλλο λίγο.Τόσο ώστε να αποφύγω να ακουμπήσω την μύτη μου στο τζάμι και μένω ακούνητη.Οι κόρες των ματιών μου διαστέλλονται και η αναπνοή μου σταματάει για μερικά δευτερόλεπτα προτού συλλαβίσω την διαπίστωση της έρευνας μου....μια άσπρη τρίχα..!
Απλώνω το χέρι μου και την ξεδιαλύνω απο μια μπούκλα που είχε κρυφθεί.Την αγγίζω προσεκτικά-σχεδόν ευλαβικά,και την απλώνω στην παλάμη μου.Εντάξει.Είχα δει παρόμοιες τριχούλες να στολίζουν συνομήλικούς μου,αλλά να την βλέπω πάνω μου; ήταν κάτι πρωτόγνωρο.Και τώρα τι?
Αυτή είναι η αρχή?Θα αρχίσουν να ξετυλίγονται και άλλες τέτοιες?Αρχίζει η περίοδος της ωρίμανσης?Και αυτό είναι το σημάδι που σε ταρακουνάει για να το συνειδητοποιήσεις και να φέρεσαι ανάλογα?Μήπως είναι το τέλος?Το οριστικό τέλος της εφηβείας?Μήπως μπαίνεις στον κόσμο των ενηλίκων όταν βγάζεις την πρώτη άσπρη τρίχα και όχι όταν κλείνεις τα δεκαοχτώ?Μήπως τώρα ενηλικιώθηκα?Και τότε γιατί νιώθω ακόμα τόσο παιδί?
Παίρνω το βλέμμα απο το καινούργιο απόκτημά μου και κοιτάω το πρόσωπό μου. Ίδιο μου φαίνεται.Ίδιο όπως το δείχνει κάθε μέρα ο καθρέπτης και όχι με τον τρόπο φυσικά που το ορίζουν οι  φωτογραφίες περασμένων χρόνων.Κατεβάζω το χέρι μου και ισιώνω την φούστα μου που με έναν περίεργο τρόπο έχει μετακινηθεί πάλι προς τα αριστερά.Όχι.Δεν σταμάτησα να είμαι το κορίτσι που νιώθω.Απλώς σε αυτό το κορίτσι,ήρθε και προστέθηκε άλλη μια ιδιότητα.Αυτή της γυναίκας.Σημασία έχει να αισθάνομαι καλά μέσα μου.Με μένα.Αν το καταφέρνω αυτό,προχωράω.Και ας έρθουν όσες άσπρες τρίχες θέλουν!
Σκύβω το κεφάλι μπροστά,ανακατεύω τα μαλλιά με τα δάχτυλα και αφήνω τον μικρό εισβολέα να ενσωματωθεί με όποια μπουκλίτσα θέλει.Σηκώνω το κεφάλι μου και χαμογελάω.Είναι η ώρα να φύγω.Ή όπως λέει και μια αγαπημένη μου έκφραση...να αδράξω την μέρα

When a star fall

.

.

Είναι πολύ όμορφο και δύσκολο


να μπορέσεις να βρεις κάποιον

που να μπορείς να μιλάς

Αλλά είναι ανεκτίμητο και σπάνιο

Να βρεις κάποιον που να είσαι μαζί του

χωρίς να χρειάζεται να μιλάς