Ξέρεις τι μου έχει λείψει?

Όταν ήμουν μικρή αποκοιμιόμουν πάντα μέσα στο αυτοκίνητο. Καθόμουν πίσω στην δεξιά μεριά. Μπροστά οι γονείς μου. Αριστερά ο αδερφός μου. Ακουμπούσα το κεφάλι μου στο τζάμι και χάζευα τις εικόνες που περνούσαν απο τα μάτια μου μέχρι να κλείσουν. Ξυπνούσα πάντα δύο στενά πριν φτάσουμε σπίτι. Ένιωθα εκείνο το ζιγκ ζαγκ που κάναμε στις στροφές πριν μπούμε στην Χριστοφή και ήξερα οτι είμασταν σπίτι.

Αυτή η ασφάλεια μου λείπει.

Τον χειμώνα ήταν τα καλύτερα βράδια. Ανάβαμε το τζάκι και καθόμασταν στο σαλόνι όλοι μαζί. Παίζαμε επιτραπέζια, διαβάζαμε, ψήναμε πατάτες στο αλουμινόχαρτο με βούτυρο και αλάτι. Άλλες φορές μας έκαναν παράπονα και τσακωνόμασταν αλλά ξέρεις κάτι? Δεν μας πείραζε γιατί είμασταν μαζί και κανείς δεν μπορούσε να μας πειράξει.

Αυτό το 'μαζί' μου λείπει.

Ο πατέρας μου, έκανε τις καλύτερες αγκαλιές. Χωνόμουν ολόκληρη κάτω απο τα σκεπάσματα και κούρνιαζα στην αγκαλιά του. Όλες μου οι έγνοιες, οι σκέψεις, τα προβλήματα που μπορεί να ταλαιπωρούσαν το μυαλό μου, με μιας εξαφανιζόντουσαν. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Μόνο χαμογελούσα και ήξερα οτι όλα θα πάνε καλά.

Μια αγκαλιά μου λείπει.

Το πρωί η μητέρα μου με ξυπνούσε πάντα με ένα φιλί. Είχε το πρωινό ζεστό στο τραπέζι. Μου χτένιζε τα μαλλιά μου που ήταν μακριά τότε μέχρι την μέση και με φόρτωνε, παραπάνω ίσως απο ότι έπρεπε, με ζεστά ρούχα για να μην κρυώνω. Όταν προχωρούσαμε στον δρόμο μου κράταγε το χέρι και κάθε φορά που τελείωνε το σχολείο, το φροντιστήριο, το ωδείο, την έβλεπα στην εξώπορτα να με περιμένει για να με γυρίσει σπίτι. 

Η φροντίδα μου λείπει.

Ξέρεις τι θέλω?

Να νιώσω έστω και για λίγο οτι δεν είμαι μόνη μου. Ότι δεν χρειάζεται να τα κάνω καλά  όλα εγώ. Να μην είμαι 'δυνατή'. Να μην είμαι 'ανεξάρτητη'. Να μην ακούω φράσεις όπως 'δεν σε φοβάμαι εσένα' , 'δεν έχεις ανάγκη εσύ'. 

Έχω ανάγκη. 

Έχω ανάγκη να κρυφτώ σε μια αγκαλιά. Να είμαι αδύναμη αλλά να μην πειράζει. Να νιώσω ενδιαφέρον. Να με κοιτάξουν με τρυφερότητα. Να με εκπλήξουν. Να με κρατήσουν  απο το χέρι. Να μου πουν δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό. Θα το κάνω εγώ για σένα.

Έχω ανάγκη να με δουν όπως ακριβώς είμαι. Με όλες τις ατέλειες, τις ευαισθησίες, τις ανασφάλειες, τους φόβους μου. Και να με αγαπήσουν.