Σάββατο 4 Αυγούστου 2018

Αύγουστος




Ναι. Εννοείται ότι μου λείπεις. Είσαι κομμάτι μου άλλωστε. Δεν θα γινόταν αλλιώς.

Αν σ'αγαπάω ακόμα? Φυσικά σ'αγαπάω. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι έχω περάσει την λεπτή διαχωριστική γραμμή που ενώνει την αγάπη με το μίσος. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό. Και οι δυο το ξέρουμε. 

Όχι. Δεν θα σε αναζητήσω ξανά. Δεν θέλω να σε ξαναδώ. Οι πληγές είναι τόσο βαθιές που δεν ξέρω αν θα θεραπευτούν. Μπορεί να μην πονάνε όπως άλλοτε, αλλά είναι πάντα εκεί. Σαν παλιό τραύμα που στο θυμίζει η αλλαγή του καιρού. Ή μια εικόνα. Μια ανάμνηση. Μια λέξη.

Σε σκέφτομαι, ναι. Το βράδυ όταν κλείνω τα φώτα και ξαπλώνω στο κρεβάτι. Το πρωί όταν ανοίγω τα μάτια μου. Όταν έχω καταφέρει κάτι και θέλω να το μοιραστώ μαζί σου. Όταν είμαι λυπημένη και αναζητώ την αγκαλιά σου. Ξέρεις, εκείνη την αγκαλιά που μαζεύεις τις αφέλειες από το πρόσωπό μου και με φιλάς στο κεφάλι. Η αγκαλιά που νιώθεις ότι όλα θα πάνε καλά.

Τι μου λείπει από εμάς? Πολλά. Το σπαστικό γέλιο που μας έπιανε κάθε φορά που τρώγαμε. Οι ατελείωτες ώρες μας στο κρεβάτι που απλά τραγουδούσαμε. Οι συζητήσεις μας. Τα παιχνίδια μας. Η τρέλα μας. Να κοιμόμαστε μαζί. Να ξυπνάμε μαζί.

Αλλά ξέρεις τι μου λείπει πιο πολύ? Το χοροπηδητό γύρω από το τραπέζι του σαλονιού, κάθε φορά που μου έστελνες να συναντηθούμε. Εκείνη η χαρά. Η παιδικότητα. Εκείνος ο ενθουσιασμός μου λείπει περισσότερο. 

Το μόνο που θέλω να ξέρω είναι ότι είσαι καλά. Και η γη έτσι συνεχίζει να γυρίζει. 






Δεν υπάρχουν σχόλια: