Δευτέρα

.
.

Δευτέρα και εγώ στην Αθήνα ντυμένη με ένα χοντρό μαύρο παλτό και ένα μάλλινο κασκόλ να περιμένω.Ο Χειμώνας αποφάσισε να κάνει αισθητή την παρουσία του.Κάνει κρύο και εγώ το χαίρομαι.Μου αρέσει να το νιώθω γύρω μου.Πάνω μου.Να το μυρίζω.Να το αισθάνομαι απο την κορυφή του κεφαλιού μέχρι τις πατούσες μου.Φέρνω τα χέρια στο πρόσωπο και σε κοιτάω.Χαμογελάς και παίζεις με τους περαστικούς απο ψηλά.Και εγώ σε ζηλεύω.Είσαι λίγο πιο κοντά στα σύννεφα.Λίγο πιο μακριά απο την γη.Λίγο πιο κοντά στα όνειρα.Μπορείς να απλώσεις το χέρι σου?Να μου κατεβάσεις ένα κομμάτι ουρανό?Όχι πολύ.Έτσι απλά για μιαν ανάσα.Είναι τόσο δύσκολο να είσαι συνέχεια προσγειωμένος στην γη.Μπορείς?Ένα κομμάτι ουρανό μόνο.Τίποτε άλλο.

Γυρίζω σπίτι με την μύτη κόκκινη και τα μαλλιά ανακατεμένα απο το καινούργιο καρό καπέλο που αγόρασα.Βγάζω τις μπότες,βάζω τις κάλτσες να ζεσταθούν στο καλοριφέρ και κάθομαι στο μεγάλο χαλί δίπλα στο πιάνο και το τζάκι.Στην τηλεόραση για ακόμα μια φορά ο 'ψαλιδοχέρης' και εγώ για ακόμα μια φορά δακρύζω.Άγγιγμα.Τι όμορφη λέξη.Τι όμορφη αίσθηση.Πόσο σημαντικό είναι ένα απλό άγγιγμα πάνω μας.Στο χέρι.Στα μάγουλα.Στην μύτη.Στον λαιμό.Στα χείλη.Μια αγκαλιά.Μια επαφή.Ξαφνικά μου λείπεις.

Μόνη.Κοιτάζω τα φώτα της πόλης απο το παράθυρο και η επιθυμία γεννιέται.Να τα πλησιάσω.Να γίνω μέρος τους.Θα ήθελα να φόρεγα απόψε το καφέ μου φόρεμα.Ασορτί με τις χρυσές γόβες και το χρυσό ζακετάκι.Το αγαπημένο μου άρωμα.Ενα ελαφρύ λιπ-γκλος και το χαμόγελό μου.Να πάω σ΄ένα μέρος με απαλή ζωντανή μουσική.Ένα πίανο,ένα βιολί,ένα κοντραμπάσο και ένα σαξόφωνο ίσως.Να είναι ξύλινο,στολισμένο με πολλά μικρά φωτάκια και να έχει στους τοίχους παλιές μονόχρωμες φωτογραφίες.Κόκκινο γλυκό κρασί και καλή παρέα.Να ζαλιστώ.Να ταξιδέψω.Να αφεθώ...

Σκέψεις ημερών

.

Ένα θέατρο πάλιο.Μικρά κόκκινα,πράσσινα,μπλε πλασματάκια διασκορπισμένα παντού.Ελεύθερα.Χορεύουν.Ζωγραφισμένα στο πρόσωπα τους η αθωότητα.Σκορπίζουν χαμόγελα και κάνουν τα μάτια να λάμπουν.Μια ανάσα ουρανού.



Κρύο.Ντυμένη με ένα κόκκινο παλτό.Σην πλάτη μου δεμένο ένα μπαλόνι.Θέλεις να το πιάσεις.Τρέχω.Τρέχεις πίσω μου να με φτάσεις.Πειράγματα και γέλια.Και ο χρόνος σταματάει εκεί.











Ένα μεταλλικό δέντρο και δυο κούτες στολίδια.Πολύχρωμες μπάλες,μικροσκοπικά τύμπανα,ασημένιες καμπάνες,χρωματιστές κορδέλες.Παίζουν πρώτα στα δάχτυλα,φλερτάρουν με τα πράσσινα φύλλα και παίρνουν την θέση που τους αρμόζει.Στην κορυφή ένα μεγάλο αστέρι.Να συμβολίζει κάτι.Κάτι που είναι ξεχασμένο απο καιρό.



Το μπαούλο μετάφερεται στην κρεβατοκάμαρα,δίπλα απο τον καθρέπτη.Είναι στενά εκεί.Αλλά πρέπει να γίνει χώρος στο σαλόνι.Για το δέντρο.Ήταν να πάρουμε μικρο.Να μπει στην βιβλιοθήκη.Μα τελικά.Έγινε πάλι το χατήρι μου.Και όλος ο χώρος γεμίζει απο λαμπάκια και παιχνίδια.Ένα τύμπανο κάτω απο τον καναπέ και κρεμασμένο στην λάμπα ένα αρκουδάκι να κάνει κούνια.Είναι άραγε ακόμα εκεί?











Μια βόλτα στην Ερμού.Ούτε ένα βλέμμα δεν πέφτει στις παραγεμισμένες χριστουγεννιάτικες βιτρίνες.Όλα φαίνονται ανούσια.Κενά.Προσπερνάω με βήμα ταχύ αφήνοντας πίσω τις σκέψεις και την παιδική μου αφέλεια.Άλλη μια εποχή που πρέπει να περάσει.Όσο το δυνατόν λιγότερο ανώδυνα μπορεί.



Σακούλες με δώρα,περίτεχνα τυλιγμένα φιγουράρουν κάτω απο το δέντρο.Διαλεγμένα προσεκτικά και με αγάπη. Το χαμόγελο διαγράφεται στα μάτια και η ανυπομονησία είναι έτοιμη να ξεπηδήσει απο τα χείλη.Τα ανοίγουμε σαν μικρά παιδιά.Κάθε δώρο και ένα φιλί.Κάθε φιλί και μια σταγόνα ευτυχίας.Μ'αγαπάς?Σ'αγαπώ.













Χριστούγεννα και πάλι.Σε σπίτια διαφορετικά.Με άλλους ανθρώπους.Σε άλλες αγκαλιές.Με διαφορετικά 'θέλω' και 'μπορώ'

Στον αέρα πλανιέται το άρωμα περασμένων γιορτών.Δημιουργόντας κιτρινισμένες εικόνες.Εικόνες που ανεβαίνουν και κάθονται στο στήθος και στον λαιμό.Και πιέζουν.

Ανοίγω την μπαλκονόπορτα.Να μπει φρέσκος αέρας.Δεν με ενδιαφέρει αν είναι καθαρός.Μόνο να πάρει μακριά το παρελθόν.Και να μπορέσω να αναπνεύσω ξανά

.

.

...

.

.

αν έχεις αγγίξει τον παράδεισο

δεν μπορείς παρά να τον νοσταλγείς

κάθε στιγμή που περνάει

Re-born

Θα ήθελα να γεννιόμουν ξανά.Σ'ένα ζεστό μέρος.Τυλιγμένη σε μια μικρή ροζ κουβέρτα.Προφυλαγμένη απο τον καιρό,την κακία,τους ανθρώπους.Το μυαλό καθαρό απο σκέψεις,ανασφάλειες και υποχρεώσεις.Να μάθαινα απο την αρχή την αγάπη,τις αξίες της ζωής,την ανθρωπότητα,την ελεύθερη βούληση και τα λάθη των δικών μου επιλογών.Μεγαλώνοντας με ενθάρρυνση και προτροπή και όχι με "μη" και "πρέπει".Με την συνείδηση καθαρή και όχι καταδυναστευμένη απο κανόνες και νόμους άγραφους.Να μπορώ να λέω την άποψη μου χωρίς φόβο,κοιτώντας τον άλλον στα μάτια.Χωρίς να περιμένω κρίση,κατάκριση και καταδίκη

Θα ήθελα να γεννιόμουν ξανά.Κάπου που να μπορώ να αναπνέω αέρα καθαρό.Να βλέπω και να μυρίζω λουλούδια.Να αντικρύζω τον ήλιο και πρόσωπα χαμογελαστά.Ξέγνοιαστα και ξεκούραστα.Σε ανθρώπους όμορφους.Με ίσιες τις πλάτες.Καί όχι με ώμους κυρτούς.Απο κακουχίες και προβλήματα.Χωρίς διακρίσεις,σκοπιμότητες και οφέλη.

Θα ήθελα να γεννιόμουν ξανά.Να μπορούσα να διακρίνω μόνο θολές χρωματιστές εικόνες.Να γύρναγα το κεφάλι σε απαλά ακούσματα και όλοι οι ήχοι να μου φαινόντουσαν μελωδίες.Να αντιλαμβανόμουν τον κόσμο ολόκληρο μόνο απο το άρωμα του γάλακτος και της μητέρας.Κρατώντας σφιχτά στην παλάμη μου την ζωή.

Και ίσως εκεί να αισθανόμουν ασφαλής.

Ώρα για όνειρα...

Ξάπλωσε στο κρεβάτι

Έβαλε το μαξιλάρι ανάμεσα στα πόδια

Και μάζεψε το σώμα της

Σε στάση εμβρυική

Σήκωσε επιμελός τα μαλλιά της

Αφήνοντας ελεύθερο τον λαιμό και την πλάτη

Έκλεισε τα μάτια

Και τον φαντάστηκε πίσω της

Κουλουριασμένο στο κορμί της

Με το πρόσωπο του στο πίσω μέρος του λαιμού της

Το αγαπημένο του σημείο πάνω της

Εκεί του άρεσε να κοιμάται

Ήταν πάντα ζεστά

Και μύριζε το άρωμά της

...

Καληνύχτα

Μια εκδρομή

Θέλω να πάμε μια εκδρομή.Όχι πολύ μακριά,μα ούτε και κοντά.Να έχει καθαρίσει ο ουρανός ωστέ να μπορούμε να βλέπουμε τα αστέρια την νύχτα.Να έχουν μαλακώσει οι άνθρωποι για να μπορούμε να τους χαιρετάμε στον δρόμο και να μας κερνάνε μέλι και καρύδια.Και όλα να πηγαίνουν αργά.Κάπου που να έχει δέντρα,κουκουνάρια και μαργαρίτες.Μικρα μονοπατάκια να βγάζουν σε κρυφές κούνιες και πηγάδια.Να μπορούμε να περπατάμε με τις ώρες και να ξαποσταίνουμε στην άκρη κάποιου βουνού και να αγναντεύουμε το άπειρο.Βαθιά αναπνοή.

Μην πάμε με αυτοκίνητο.Θέλω να έχεις τα χέρια σου ελεύθερα να με κρατάς αγκαλιά.Με τρένο!Με τρένο θέλω να πάμε!Να χανόμαστε στις εικόνες που ξετυλίγονται μπροστά μας.Είναι και αυτός ο ήχος που κάνει.Ρυθμικός και διακριτικός.Που σε βοηθάει να ταξιδέψεις τα όνειρά σου.Μμμ...μόνο που πολλές φορές με νανουρίζει αυτό του το τραγούδι.Αν αποκοιμηθώ μην μου θυμώσεις.Θα αισθάνομαι ασφαλής δίπλα σου και θα χαμογελάω.

Να βρούμε ένα όμορφο μικρό δωμάτιο.Μην πάμε σε ξενοδοχείο.Σε σπίτι καλύτερα.Σαν φιλοξενούμενοι.Να είναι ξύλινο και γραφικό.Το κρεβάτι διπλό να χωράει την αγάπη μας.Με χρωματίστα σεντόνια,ένα μαξιλάρι(εγώ θα ακουμπάω στο στήθος σου),και μια ζεστή κουβέρτα.Δίπλα του ένα πέτρινο τζάκι να καίει συντροφιά και να μας ζεσταίνει τα πόδια.Για πρωινό θα πίνουμε ζεστό γάλα με σοκολάτα και τσουρέκι με μαρμελάδα.Θα σηκωνόμαστε νωρίς όμως ε?Να εξερευνήσουμε και την πιο μικρή γωνιά αυτού του όμορφου τόπου!

Θέλω να βγάλουμε πολλές φωτογραφίες.Τα παιδιά να παίζουν στην πλατεία.Τις γιαγιάδες να πλέκουν στα μπαλκόνια.Οι παππούδες ταβλάκι και κουβεντούλα στο καφενείο.Την εκκλησία του χωριού.Την φύση.Εσένα.Εμένα.Ναι!Θα σε αφήσω να με φωτογραφίσεις.Όπως θέλεις.Δεν θα σου πώ όχι σε τίποτα.Μόνο δικιά σου,για όσο με θελήσεις.

Θέλω να παίξουμε μαζί.Ότι παιχνίδι μπορεί να κατεβάσει το μυαλό μας!Σαν μικρά παιδιά.Να σε βλέπω να με κοιτάς και να ανοίγει η καρδιά μου.Να βλέπω τα μάτια σου να γελάνε και να χαίρεται η ψυχή μου.Και που ξέρεις...μπορεί να σε αφήσω να με νικήσεις...

Θέλω να πάμε μια εκδρομή.Και ας μην ξαναπάμε ποτέ άλλη.Μακριά απο υποχρεώσεις,σκέψεις,έγνοιες.Να υπάρχει μόνο έρωτας,αγάπη χαμόγελα και σιωπή.

Να αναπνέω εσένα.Τίποτα άλλο δεν θέλω.

Μόνο να αναπνέω εσένα.

Θα με πας?

Το καλοκαίρι θα ΄ρθει

Δεν ξέρω γιατί συγκινούμαι όταν ακούω αυτό το τραγούδι.Δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο,στην μουσική,στους στίχους,στις δυνατότητες του καλλιτέχνη...κι όμως με νοσταλγεί.

Δεν ξέρω γιατί ήρθα πάλι εκεί.Σαν κάτι να με ελκύει και είμαι τόσο αδύναμη να του αντισταθώ.

Δεν ξέρω γιατί το πρωί χαμογέλασα με την σκέψη οτι θα έρθω.Κοιτάχτηκα στον καθρέπτη και ήταν απο τις λίγες φορές που μου άρεσε αυτό που είδα.Και χαμογέλασα πάλι.Για σένα αυτή την φορά.

Δεν ξέρω γιατί με κοιτάζουν όταν προχωράω στον δρόμο.Κάποιες φορές μου αρέσει.Κάποιες άλλες όχι.Με διακόπτει αυτό το βλέμμα.Απο τα όνειρά μου.Απο τις ιστορίες που πλάθω όταν περπατάω.Κάποιες φορές,σαν και σήμερα,θέλω απλώς να περνάω απαρατήρητη,σαν σκιά ανάμεσα τους και κανείς να μην μου δίνει σημασία.

Δεν ξέρω γιατί έφαγα σοκολάτα πριν πέσω για ύπνο.Δεν έπρεπε να φάω.Πρέπει να γίνω πιο αδύνατη.Και πιο όμορφη.Τι χαζό.Λες και έτσι θα με αγαπήσουν περισσότερο?Όχι.Δεν παίζει ρόλο η εξωτερική εμφάνιση για αυτό.Η αγάπη βγαίνει απο μέσα.Δεν έχει καμμία σχέση με το έξω.Ίσως να με έπιασαν οι ανασφάλειες μου αυτές τις μέρες.Ίσως γιατί...

Δεν ξέρω γιατί κάθομαι και στεναχωριέμαι για πράγματα που δεν μπορούν να αλλάξουν.Πρέπει να αναλώνομαι σε αυτά που μπορώ να φτιάξω.Να αφήσω πίσω μου το παρελθόν και το μέλλον ίσως για κάποιες στιγμές

Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο δύσκολο να επικεντρωθούμε σε αυτο το ευλογημένο παρόν!

Δεν ξέρω γιατί αισθάνομαι τύψεις που έφαγα την σοκολάτα.Το έκανες που το έκανες.Δεν το ευχαριστιέσαι τουλάχιστον?

Δεν ξέρω γιατί κάθομαι και γράφω αυτό το χαζό ποστ.Θα έπρεπε να γράψω ένα ωραίο ποίημα ή μια ιστορίας αγάπης.

Δεν ξέρω γιατί κάθομαι και γκρινιάζω εδώ.Ίσως επειδή δεν έχω κανέναν δίπλα μου να του γκρινιάξω.Σαν τα μωρά.Έτσι κάνουν όταν είναι στεναχωρημένα.Για να κερδίσουν λίγη προσοχή και αγάπη.

Δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι χρειάζονται τόση αγάπη για να ζήσουν.Θα έπρεπε να είναι φτιαγμένοι με τέτοιο τρόπο που να επιβιώνουν με λιγότερη.

Δεν ξέρω γιατί ακούω για εικοστή φορά αυτό το τραγούδι.Είναι και το χέρι μου που πονάει και με κάνει να αισθάνομαι πιο ευάλωτη.

Πρέπει να γίνω δυνατή.Έχω πολλά πράγματα να φέρω εις πέρας.Και θα τα καταφέρω

Πάντα δεν τα καταφέρνω?

Έξω φυσάει πολύ.Με φοβίζει αυτός ο ήχος.Δεν βλέπεις απο που έρχεται.Και το άγνωστο τρομάζει.Θα κοιμηθώ με τα γυαλιά απόψε.Να μπορώ να κοιτάζω γύρω και να φαίνονται όλα καθαρά.

Δεν ξέρω γιατί κάθεστε και με διαβάζετε.Δεν έχω κάτι να σας δώσω σήμερα.Ούτε ένα μικρό χαμογελάκι δεν μπορώ να ζωγραφίσω στα χείλη σας.Μπορείται να αράξετε απλώς.Να ακούσετε το τραγουδάκι και να πέσετε για ύπνο.Ταξιδεύοντας στα πιο όμορφα όνειρα...

Θα ήθελα τόσο πολύ να χωνόμουν στην αγκαλιά σου απόψε.Να μου χάιδευες τα μαλλιά,να με φίλαγες και να μου έλεγες οτι όλα θα πάνε καλά

Θα πάνε...?

Ανθρώπινη επαφή

Μεσημέρι στο Μοναστηράκι.Τα σοκάκια γεμάτα εικόνες και χρώματα.Μεταξωτά μαντήλια να παίζουν με τον αέρα.Φανταχτερές νεράιδες να στέκουν περήφανες πάνω απ'τα κεφάλια των περαστικών.Αρωματικά στικ κανέλας,πολύχρωμα μπιζού,χάντρες και αρώματα.Παλιά μουσικά όργανα,ινδικά έπιπλα και κεντημένα φορέματα.Αντιγραμμένα cd,σανδάλια και εσάρπες.Μικροπωλητές διαλαλούν την πραμάτεια τους.Οι 'προμηθευτές του δρόμου΄ κοιτάζουν με βλέμμα αγωνιάς τα στενά,έτοιμοι να μαζέψουν το μαγαζί τους και να τρέξουν.Ένας σαρλό σε μια γωνιά περιμένει κάποιο νόμισμα για να χαρίσει ένα λουλούδι.Σε όποιον το έχει ανάγκη.Εγώ περπατώ αργά,κυριευμένη απο σκέψεις.Όχι για να φτάσω κάπου.Έτσι απλά.Να αφήσω τον χρόνο να κυλήσει.

Σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό.Άσπρος.Άχρωμος.Δεν θυμάμαι να τον έχω δει ποτέ ξανά τόσο άδειο.Ξαφνικά αισθάνομαι μικρή.Η αντηλιά με κάνει να κατεβάσω το βλέμμα.Τα πόδια μου κουράστηκαν.Κάθομαι να ξαποστάσω σ'ένα υπερηψωμένο πεζούλι στον πεζόδρομο.Η φούστα μου κυλιέται στο έδαφος.Δεν με ενοχλεί η βρωμιά του ή απο τι προέρχονται οι στάμπες που είναι απλωμένες παντού πάνω του.Θέλω μόνο να ξεκουράσω το κορμί μου.

Η περιπλάνηση μου διακόπτεται απο την παρουσία ενός άλλου ανθρώπου.Κάθεται δίπλα μου.Τα ρούχα του βρώμικα.Με δυο τσιγάρα στο χέρι.Απομεινάρια των περαστικών.Μου δίνει το ένα.Πάρε.λέει.δεν έχω τιποτα.Του χαμογελάω κουρασμένα.Ευχαριστώ,δεν καπνίζω.Αρχίζει να μου μιλάει.Οι συλλαβές βγαίνουν ανακαταμένες.Του λείπουν τα τέσσερα μπροστινά δόντια.Δεν καταλαβαίνω τι μου λέει.Ούτε προσπαθώ να καταλάβω.Το πρόσωπό μου γυρισμένο αλλού.

Η μοναξιά,είπε,είναι ένα μαχαίρι.Που αν δεν το προσέξεις θα σε σκοτώσει.Γύρισα προς το μέρος του.Το κατάλαβα αυτό.Το ένιωσα.Μέσα μου.Κούνησα καταφατικά το κεφάλι και τον άφησα να διαλύσει τις μοναξιές μας.Έστω και για λίγα λεπτά.

Ήρθε η ώρα να φύγω.Σηκώθηκα,ίσιωσα την φούστα μου και τον κοίταξα.Μου άπλωσε το χέρι του.Μπορείς να μου δώσεις λίγο το δικό σου?Ήταν βρώμικο,γεμάτα σημάδια.Τα νύχια του μαύρα και μακριά.Απλωμένο σε μένα.Του του έδωσα.Το αριστερό.Το κράτησε προσεκτικά.Λες και ήταν κάτι ανεκτίμητο.Η υφή του ήταν απαλή.Περίεργα ευχάριστη.Χάιδεψε το εξωτερικό μέρος του χεριού μου,την παλάμη και μετά πέρασε τα δάχτυλα του στα δικά μου.Χαμογέλασε.Του χαμογέλασα και εγώ.Έφυγα και έμεινε να με κοιτάζει.Μέχρι που χάθηκα.Χάθηκε και αυτός.Μέσα στο πλήθος.

Νέα αρχή

Το όνομα άλλαξε

Τα όνειρα ταξίδεψαν

Η φλόγα παρέμεινε ίδια

Καλώς ήρθατε

.

.

.

.

.

.

.