Ανθρώπινη επαφή

Μεσημέρι στο Μοναστηράκι.Τα σοκάκια γεμάτα εικόνες και χρώματα.Μεταξωτά μαντήλια να παίζουν με τον αέρα.Φανταχτερές νεράιδες να στέκουν περήφανες πάνω απ'τα κεφάλια των περαστικών.Αρωματικά στικ κανέλας,πολύχρωμα μπιζού,χάντρες και αρώματα.Παλιά μουσικά όργανα,ινδικά έπιπλα και κεντημένα φορέματα.Αντιγραμμένα cd,σανδάλια και εσάρπες.Μικροπωλητές διαλαλούν την πραμάτεια τους.Οι 'προμηθευτές του δρόμου΄ κοιτάζουν με βλέμμα αγωνιάς τα στενά,έτοιμοι να μαζέψουν το μαγαζί τους και να τρέξουν.Ένας σαρλό σε μια γωνιά περιμένει κάποιο νόμισμα για να χαρίσει ένα λουλούδι.Σε όποιον το έχει ανάγκη.Εγώ περπατώ αργά,κυριευμένη απο σκέψεις.Όχι για να φτάσω κάπου.Έτσι απλά.Να αφήσω τον χρόνο να κυλήσει.

Σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό.Άσπρος.Άχρωμος.Δεν θυμάμαι να τον έχω δει ποτέ ξανά τόσο άδειο.Ξαφνικά αισθάνομαι μικρή.Η αντηλιά με κάνει να κατεβάσω το βλέμμα.Τα πόδια μου κουράστηκαν.Κάθομαι να ξαποστάσω σ'ένα υπερηψωμένο πεζούλι στον πεζόδρομο.Η φούστα μου κυλιέται στο έδαφος.Δεν με ενοχλεί η βρωμιά του ή απο τι προέρχονται οι στάμπες που είναι απλωμένες παντού πάνω του.Θέλω μόνο να ξεκουράσω το κορμί μου.

Η περιπλάνηση μου διακόπτεται απο την παρουσία ενός άλλου ανθρώπου.Κάθεται δίπλα μου.Τα ρούχα του βρώμικα.Με δυο τσιγάρα στο χέρι.Απομεινάρια των περαστικών.Μου δίνει το ένα.Πάρε.λέει.δεν έχω τιποτα.Του χαμογελάω κουρασμένα.Ευχαριστώ,δεν καπνίζω.Αρχίζει να μου μιλάει.Οι συλλαβές βγαίνουν ανακαταμένες.Του λείπουν τα τέσσερα μπροστινά δόντια.Δεν καταλαβαίνω τι μου λέει.Ούτε προσπαθώ να καταλάβω.Το πρόσωπό μου γυρισμένο αλλού.

Η μοναξιά,είπε,είναι ένα μαχαίρι.Που αν δεν το προσέξεις θα σε σκοτώσει.Γύρισα προς το μέρος του.Το κατάλαβα αυτό.Το ένιωσα.Μέσα μου.Κούνησα καταφατικά το κεφάλι και τον άφησα να διαλύσει τις μοναξιές μας.Έστω και για λίγα λεπτά.

Ήρθε η ώρα να φύγω.Σηκώθηκα,ίσιωσα την φούστα μου και τον κοίταξα.Μου άπλωσε το χέρι του.Μπορείς να μου δώσεις λίγο το δικό σου?Ήταν βρώμικο,γεμάτα σημάδια.Τα νύχια του μαύρα και μακριά.Απλωμένο σε μένα.Του του έδωσα.Το αριστερό.Το κράτησε προσεκτικά.Λες και ήταν κάτι ανεκτίμητο.Η υφή του ήταν απαλή.Περίεργα ευχάριστη.Χάιδεψε το εξωτερικό μέρος του χεριού μου,την παλάμη και μετά πέρασε τα δάχτυλα του στα δικά μου.Χαμογέλασε.Του χαμογέλασα και εγώ.Έφυγα και έμεινε να με κοιτάζει.Μέχρι που χάθηκα.Χάθηκε και αυτός.Μέσα στο πλήθος.