..
Έξω αστράφτει.Και εγώ φοβάμαι.Ο κρότος και η ξαφνική λάμψη μέσα στο σκοτάδι πάντα με έκαναν να πετάγομαι.Και να ψάχνω κάποιο ασφαλή μέρος για να κουρνιάσω.Μόνη απόψε.Και το σπίτι φαντάζει πολύ μεγάλο για να χωθώ μέσα του.Αγκαλιάζω τα πόδια με τα χέρια μου και μένω κουλουριασμένη στην μιαν άκρη του κρεβατιού.
Μου αρέσει το καινούργιο μου σπίτι.Είναι ήσυχο.Ζωγραφισμένο με τα δικά μου χρώματα και σκεπασμένο με τις νότες μου.Μου αρέσει να πηγαίνω απο δωμάτιο σε δωμάτιο και να το παρατηρώ.Πως έχω σχηματίσει το καθενα.Και πως θα μπορούσα να το αλλάξω για να γίνει πιο πολύ δικό μου.Μου αρέσει ο μεγάλος μου κήπος.Και που βλέπω τα δέντρα και τα λουλούδια όταν ξυπνάω.Μου αρέσει και το βράδυ.Που τα φώτα φωτίζουν τους μικρούς νάνους και μου θυμίζει κάτι απο παραμύθι.Μου αρέσει ο καφές τοίχος πάνω απο το πιάνο.Και η προοπτική να τον γεμίσω με τα πτυχία μου.Μου αρέσει η άσπρη βιβλιοθήκη μου με τα μάυρα σχεδιαράκια(και όχι σχεδιάκια).Και ο τρόπος που έχω τοποθετήσει τα βιβλία μου.Μου αρέσει η κουζίνα μου που είναι μεγάλη και μου επιτρέπει να κάνω ελεύθερα τις αλχημείες μου.Μου αρέσει που το μπάνιο μου είναι ψιλοτάβανο και έχει και ντουζιέρα.Έτσι μπορώ επιτέλους να κάνω μπάνιο χωρίς χέρια.
Μου αρέσει να βλέπω τα πρόσωπα των ανθρώπων όταν είναι ερωτευμένοι.Έχουν μια άλλη όψη.Φωτεινή.Τα μάτια τους λάμπουν και το χαμόγελό τους στάζει μέλι.Όλες οι κινήσεις τους γίνονται αέρινες και τα λόγια τους ρέουν απο μέσα σαν ποίημα κρυφό.Φυλαγμένο χρόνια πολλά.Περιμένοντας το κατάλληλο άτομο να το ξεκλειδώσει και να το διαβάσει.
Δεν μου αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους θυμωμένους.Τα χαρακτηριστικά τους είναι σκληρά και ασχημαίνουν.Μια πικρή μυρωδιά αναδύεται απο το δέρμα τους.Και τα λόγια τους τσακίζουν και ματώνουν.
Δεν είπα ποτέ οτι είμαι καλός άνθρωπος.Δεν πιστέυω οτι είμαι.Ούτε οτι αξίζω την αγάπη κανενός.
Περίεργες οι σχέσεις των ανθρώπων.Περίεργες και ευαίσθητες μαζί.Εύθραυστες.Εκεί που οι δύο γίνονται ένα.Στο σώμα και στην σκέψη.Κάτι γίνεται.Και όλα διαλύονται.Και γίνονται δυο ξένοι.Δυο ξένοι που ούτε ένα βλέμμα μπορούν να ανταλάξουν.
Ποτέ δεν μου άρεσε να χάνω ανθρώπους.Να κερδίζω ναι.Ποτέ να χάνω.Είναι κάτι που θα μπορούσε να με σκοτώσει.Δεν ξέρω γιατί πληγώνομαι τόσο εύκολα.Δεν μου αρέσει να είμαι τόσο αδύναμη.Αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.Μερικά πράγματα τα έχεις και δεν μπορείς να τα ξεφορτωθείς.Και εκεί πάει αυτό που λένε οτι πρέπει να δέχεσαι τον εαυτό σου όπως είναι.Και όπως μου είπε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο,τον εαυτό σου δεν πρέπει να τον αγαπάς μόνο όταν είναι καλά.Αλλά και όταν κάνει λάθη και όταν έχει αδυναμίες και ανασφάλειες.Εκεί χρειάζεται περίθλαψη.
Και καλή η θεωρία.Στην θεωρία όλοι είμαστε καλοί.Ειδικά στο να δίνουμε συμβουλές στους άλλους.Στην πράξη χωλαίνουμε.Εκεί είναι τα δύσκολα.Και εκεί ξεχωρίζουν οι πέτρες απο τα διαμάντια.
.
.
Γκρίζες και σήμερα οι σκέψεις μου.Αναμειγμένες με την βροχή και το αλκοόλ.Σφίγγω πιο πολύ τα πόδια στο σώμα μου και παρατηρώ τις καμπύλες που σχηματίζουν τα σεντόνια γύρω μου.Και σε κάθε μου κίνηση αλλάζουν.Αυτή θα είναι η παρέα μου για απόψε.
Καληνύχτα
.
.
.
