Μια εκδρομή

Θέλω να πάμε μια εκδρομή.Όχι πολύ μακριά,μα ούτε και κοντά.Να έχει καθαρίσει ο ουρανός ωστέ να μπορούμε να βλέπουμε τα αστέρια την νύχτα.Να έχουν μαλακώσει οι άνθρωποι για να μπορούμε να τους χαιρετάμε στον δρόμο και να μας κερνάνε μέλι και καρύδια.Και όλα να πηγαίνουν αργά.Κάπου που να έχει δέντρα,κουκουνάρια και μαργαρίτες.Μικρα μονοπατάκια να βγάζουν σε κρυφές κούνιες και πηγάδια.Να μπορούμε να περπατάμε με τις ώρες και να ξαποσταίνουμε στην άκρη κάποιου βουνού και να αγναντεύουμε το άπειρο.Βαθιά αναπνοή.

Μην πάμε με αυτοκίνητο.Θέλω να έχεις τα χέρια σου ελεύθερα να με κρατάς αγκαλιά.Με τρένο!Με τρένο θέλω να πάμε!Να χανόμαστε στις εικόνες που ξετυλίγονται μπροστά μας.Είναι και αυτός ο ήχος που κάνει.Ρυθμικός και διακριτικός.Που σε βοηθάει να ταξιδέψεις τα όνειρά σου.Μμμ...μόνο που πολλές φορές με νανουρίζει αυτό του το τραγούδι.Αν αποκοιμηθώ μην μου θυμώσεις.Θα αισθάνομαι ασφαλής δίπλα σου και θα χαμογελάω.

Να βρούμε ένα όμορφο μικρό δωμάτιο.Μην πάμε σε ξενοδοχείο.Σε σπίτι καλύτερα.Σαν φιλοξενούμενοι.Να είναι ξύλινο και γραφικό.Το κρεβάτι διπλό να χωράει την αγάπη μας.Με χρωματίστα σεντόνια,ένα μαξιλάρι(εγώ θα ακουμπάω στο στήθος σου),και μια ζεστή κουβέρτα.Δίπλα του ένα πέτρινο τζάκι να καίει συντροφιά και να μας ζεσταίνει τα πόδια.Για πρωινό θα πίνουμε ζεστό γάλα με σοκολάτα και τσουρέκι με μαρμελάδα.Θα σηκωνόμαστε νωρίς όμως ε?Να εξερευνήσουμε και την πιο μικρή γωνιά αυτού του όμορφου τόπου!

Θέλω να βγάλουμε πολλές φωτογραφίες.Τα παιδιά να παίζουν στην πλατεία.Τις γιαγιάδες να πλέκουν στα μπαλκόνια.Οι παππούδες ταβλάκι και κουβεντούλα στο καφενείο.Την εκκλησία του χωριού.Την φύση.Εσένα.Εμένα.Ναι!Θα σε αφήσω να με φωτογραφίσεις.Όπως θέλεις.Δεν θα σου πώ όχι σε τίποτα.Μόνο δικιά σου,για όσο με θελήσεις.

Θέλω να παίξουμε μαζί.Ότι παιχνίδι μπορεί να κατεβάσει το μυαλό μας!Σαν μικρά παιδιά.Να σε βλέπω να με κοιτάς και να ανοίγει η καρδιά μου.Να βλέπω τα μάτια σου να γελάνε και να χαίρεται η ψυχή μου.Και που ξέρεις...μπορεί να σε αφήσω να με νικήσεις...

Θέλω να πάμε μια εκδρομή.Και ας μην ξαναπάμε ποτέ άλλη.Μακριά απο υποχρεώσεις,σκέψεις,έγνοιες.Να υπάρχει μόνο έρωτας,αγάπη χαμόγελα και σιωπή.

Να αναπνέω εσένα.Τίποτα άλλο δεν θέλω.

Μόνο να αναπνέω εσένα.

Θα με πας?

Το καλοκαίρι θα ΄ρθει

Δεν ξέρω γιατί συγκινούμαι όταν ακούω αυτό το τραγούδι.Δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο,στην μουσική,στους στίχους,στις δυνατότητες του καλλιτέχνη...κι όμως με νοσταλγεί.

Δεν ξέρω γιατί ήρθα πάλι εκεί.Σαν κάτι να με ελκύει και είμαι τόσο αδύναμη να του αντισταθώ.

Δεν ξέρω γιατί το πρωί χαμογέλασα με την σκέψη οτι θα έρθω.Κοιτάχτηκα στον καθρέπτη και ήταν απο τις λίγες φορές που μου άρεσε αυτό που είδα.Και χαμογέλασα πάλι.Για σένα αυτή την φορά.

Δεν ξέρω γιατί με κοιτάζουν όταν προχωράω στον δρόμο.Κάποιες φορές μου αρέσει.Κάποιες άλλες όχι.Με διακόπτει αυτό το βλέμμα.Απο τα όνειρά μου.Απο τις ιστορίες που πλάθω όταν περπατάω.Κάποιες φορές,σαν και σήμερα,θέλω απλώς να περνάω απαρατήρητη,σαν σκιά ανάμεσα τους και κανείς να μην μου δίνει σημασία.

Δεν ξέρω γιατί έφαγα σοκολάτα πριν πέσω για ύπνο.Δεν έπρεπε να φάω.Πρέπει να γίνω πιο αδύνατη.Και πιο όμορφη.Τι χαζό.Λες και έτσι θα με αγαπήσουν περισσότερο?Όχι.Δεν παίζει ρόλο η εξωτερική εμφάνιση για αυτό.Η αγάπη βγαίνει απο μέσα.Δεν έχει καμμία σχέση με το έξω.Ίσως να με έπιασαν οι ανασφάλειες μου αυτές τις μέρες.Ίσως γιατί...

Δεν ξέρω γιατί κάθομαι και στεναχωριέμαι για πράγματα που δεν μπορούν να αλλάξουν.Πρέπει να αναλώνομαι σε αυτά που μπορώ να φτιάξω.Να αφήσω πίσω μου το παρελθόν και το μέλλον ίσως για κάποιες στιγμές

Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο δύσκολο να επικεντρωθούμε σε αυτο το ευλογημένο παρόν!

Δεν ξέρω γιατί αισθάνομαι τύψεις που έφαγα την σοκολάτα.Το έκανες που το έκανες.Δεν το ευχαριστιέσαι τουλάχιστον?

Δεν ξέρω γιατί κάθομαι και γράφω αυτό το χαζό ποστ.Θα έπρεπε να γράψω ένα ωραίο ποίημα ή μια ιστορίας αγάπης.

Δεν ξέρω γιατί κάθομαι και γκρινιάζω εδώ.Ίσως επειδή δεν έχω κανέναν δίπλα μου να του γκρινιάξω.Σαν τα μωρά.Έτσι κάνουν όταν είναι στεναχωρημένα.Για να κερδίσουν λίγη προσοχή και αγάπη.

Δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι χρειάζονται τόση αγάπη για να ζήσουν.Θα έπρεπε να είναι φτιαγμένοι με τέτοιο τρόπο που να επιβιώνουν με λιγότερη.

Δεν ξέρω γιατί ακούω για εικοστή φορά αυτό το τραγούδι.Είναι και το χέρι μου που πονάει και με κάνει να αισθάνομαι πιο ευάλωτη.

Πρέπει να γίνω δυνατή.Έχω πολλά πράγματα να φέρω εις πέρας.Και θα τα καταφέρω

Πάντα δεν τα καταφέρνω?

Έξω φυσάει πολύ.Με φοβίζει αυτός ο ήχος.Δεν βλέπεις απο που έρχεται.Και το άγνωστο τρομάζει.Θα κοιμηθώ με τα γυαλιά απόψε.Να μπορώ να κοιτάζω γύρω και να φαίνονται όλα καθαρά.

Δεν ξέρω γιατί κάθεστε και με διαβάζετε.Δεν έχω κάτι να σας δώσω σήμερα.Ούτε ένα μικρό χαμογελάκι δεν μπορώ να ζωγραφίσω στα χείλη σας.Μπορείται να αράξετε απλώς.Να ακούσετε το τραγουδάκι και να πέσετε για ύπνο.Ταξιδεύοντας στα πιο όμορφα όνειρα...

Θα ήθελα τόσο πολύ να χωνόμουν στην αγκαλιά σου απόψε.Να μου χάιδευες τα μαλλιά,να με φίλαγες και να μου έλεγες οτι όλα θα πάνε καλά

Θα πάνε...?

Ανθρώπινη επαφή

Μεσημέρι στο Μοναστηράκι.Τα σοκάκια γεμάτα εικόνες και χρώματα.Μεταξωτά μαντήλια να παίζουν με τον αέρα.Φανταχτερές νεράιδες να στέκουν περήφανες πάνω απ'τα κεφάλια των περαστικών.Αρωματικά στικ κανέλας,πολύχρωμα μπιζού,χάντρες και αρώματα.Παλιά μουσικά όργανα,ινδικά έπιπλα και κεντημένα φορέματα.Αντιγραμμένα cd,σανδάλια και εσάρπες.Μικροπωλητές διαλαλούν την πραμάτεια τους.Οι 'προμηθευτές του δρόμου΄ κοιτάζουν με βλέμμα αγωνιάς τα στενά,έτοιμοι να μαζέψουν το μαγαζί τους και να τρέξουν.Ένας σαρλό σε μια γωνιά περιμένει κάποιο νόμισμα για να χαρίσει ένα λουλούδι.Σε όποιον το έχει ανάγκη.Εγώ περπατώ αργά,κυριευμένη απο σκέψεις.Όχι για να φτάσω κάπου.Έτσι απλά.Να αφήσω τον χρόνο να κυλήσει.

Σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό.Άσπρος.Άχρωμος.Δεν θυμάμαι να τον έχω δει ποτέ ξανά τόσο άδειο.Ξαφνικά αισθάνομαι μικρή.Η αντηλιά με κάνει να κατεβάσω το βλέμμα.Τα πόδια μου κουράστηκαν.Κάθομαι να ξαποστάσω σ'ένα υπερηψωμένο πεζούλι στον πεζόδρομο.Η φούστα μου κυλιέται στο έδαφος.Δεν με ενοχλεί η βρωμιά του ή απο τι προέρχονται οι στάμπες που είναι απλωμένες παντού πάνω του.Θέλω μόνο να ξεκουράσω το κορμί μου.

Η περιπλάνηση μου διακόπτεται απο την παρουσία ενός άλλου ανθρώπου.Κάθεται δίπλα μου.Τα ρούχα του βρώμικα.Με δυο τσιγάρα στο χέρι.Απομεινάρια των περαστικών.Μου δίνει το ένα.Πάρε.λέει.δεν έχω τιποτα.Του χαμογελάω κουρασμένα.Ευχαριστώ,δεν καπνίζω.Αρχίζει να μου μιλάει.Οι συλλαβές βγαίνουν ανακαταμένες.Του λείπουν τα τέσσερα μπροστινά δόντια.Δεν καταλαβαίνω τι μου λέει.Ούτε προσπαθώ να καταλάβω.Το πρόσωπό μου γυρισμένο αλλού.

Η μοναξιά,είπε,είναι ένα μαχαίρι.Που αν δεν το προσέξεις θα σε σκοτώσει.Γύρισα προς το μέρος του.Το κατάλαβα αυτό.Το ένιωσα.Μέσα μου.Κούνησα καταφατικά το κεφάλι και τον άφησα να διαλύσει τις μοναξιές μας.Έστω και για λίγα λεπτά.

Ήρθε η ώρα να φύγω.Σηκώθηκα,ίσιωσα την φούστα μου και τον κοίταξα.Μου άπλωσε το χέρι του.Μπορείς να μου δώσεις λίγο το δικό σου?Ήταν βρώμικο,γεμάτα σημάδια.Τα νύχια του μαύρα και μακριά.Απλωμένο σε μένα.Του του έδωσα.Το αριστερό.Το κράτησε προσεκτικά.Λες και ήταν κάτι ανεκτίμητο.Η υφή του ήταν απαλή.Περίεργα ευχάριστη.Χάιδεψε το εξωτερικό μέρος του χεριού μου,την παλάμη και μετά πέρασε τα δάχτυλα του στα δικά μου.Χαμογέλασε.Του χαμογέλασα και εγώ.Έφυγα και έμεινε να με κοιτάζει.Μέχρι που χάθηκα.Χάθηκε και αυτός.Μέσα στο πλήθος.

Νέα αρχή

Το όνομα άλλαξε

Τα όνειρα ταξίδεψαν

Η φλόγα παρέμεινε ίδια

Καλώς ήρθατε

.

.

.

.

.

.

.