Κυριακή 26 Μαρτίου 2017

Κυριακή



Και αν έχεις κουραστεί να παλεύεις? 


Είναι τέσσερις το απόγευμα. Ο καιρός μελαγχολικός. Όπως και η διάθεση μου. Κάθομαι στο μπαλκόνι, προσπαθώντας να νιώσω έστω για λίγο μέρος του έξω κόσμου. Να βγω λίγο απο το καβούκι των τεσσάρων τοίχων μου που τόσο κλείνομαι το τελευταίο καιρό. Είναι κάποιες φορές που αισθάνομαι οτι τα πάντα γύρω μου είναι ψεύτικα. Λες και κάποιος έχει στήσει τον κόσμο απο χαρτί. Και αν τραντάξει δυνατά, θα εξαφανιστούν όλα. Και εγώ θα μείνω μόνη να αιωρούμαι σε ένα απέραντο τίποτα.



Και αν η ελευθερία που πάντα ήθελες, πέφτει βαριά πάνω στους ώμους σου?



Μου αρέσει να χαζεύω το σπίτι που είναι απέναντι απο το δικό μου. Είναι ένα μικρό, παλιό σπίτι, με μια όμορφη ταράτσα. Είναι κλειστή με τέντες και μέσα της ένα ολόκληρο νοικοκυριό. Πάντα θαύμαζα το ζευγάρι που κατοικούσε εκεί. Γύρω στα ογδόντα και οι δυο. Έκαναν τα πάντα μαζί. Το καλοκαίρι η αγαπημένη τους εποχή. Έτρωγαν έξω στο τραπεζάκι, κοιμόντουσαν τα μεσημέρια στο ντιβάνι, γελούσαν, μαστορεύανε και όλη μέρα ακουγόντουσαν κρητικά τραγούδια που ταίριαζαν υπέροχα με την μικρογραφία του νησιού που ήταν καρφωμένη στην είσοδο τους. Τώρα έχει μείνει ο ένας.



Και η αγάπη που πάντα λαχταρούσες έχει χαθεί, αφήνοντας πίσω της μόνο κενό?



Το κορμί μου τρέμει εδώ και δυο μέρες. Ένα εσωτερικό, συνεχόμενο τρέμουλο που δεν λέει να σταματήσει. Στα πόδια, στα χέρια, στο κορμό. Προσπαθώ να εναρμονιστώ μαζί του. Να αφεθώ στην αδυναμία μου, μέχρι να νιώσω δυνατή και πάλι. Και απο εκεί απλώς να συνεχίσω. Με όποιον τρόπο μπορώ.


Είναι η ώρα να μπω μέσα. Στα ασφαλή τοιχώματα του σπιτιού μου. Στο μικρόκοσμό μου. Στο μισό μέρος του κρεβατιού που μου αντιστοιχεί. Μέχρι να βρω τα θάρρος να κατακτήσω και το υπόλοιπο ξανά.




Δεν υπάρχουν σχόλια: